03
633 คำ
ตอนที่ 1
ย้อนกลับไปที่ต้นสายปลายเหตุของเรื่องวุ่นๆ ทั้งหมด
เช้าวันเสาร์ที่อาจจะเป็นวันหยุดของใครหลายคน แต่หรับมีนาหรือมัดหมี่ มันกลับเป็นวันแรกของการเริ่มงาน ใช่! เธอเพิ่งได้งาน ถึงมันจะเป็นแค่งานเล็กๆ ไม่ได้มั่นคงอะไร ก็ได้แต่หวังว่าการเป็นครูพิเศษรับสอนตามบ้านมันจะสร้างรายได้ให้เธอไม่ต้องแบมือขอเงินพ่อแม่อีก
“โห!ผิดหลังรึเปล่าเนี่ย ทำไมหลังใหญ่ขนาดนี้วะ อย่าบอกนะว่าลูกศิษย์คนแรกของเราเป็นคุณหนูลูกไฮโซ แม่เจ้า!งานแรกก็เจอของแข็งซะแล้ว” มีนาทำหน้ายุ่งๆ ขณะยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่สิ!น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า และเพราะความโอ่อ่าของคฤหาสน์หลังนี้ ทำให้เธออดจินตนาการไม่ได้ว่าลูกศิษย์ของตัวเองจะร้ายเหมือนกับตัวร้ายในละคร พลัน!จินตนาการในหัวก็สร้างภาพขึ้นมาเป็นฉากๆ
‘หูแตกรึไง ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากเรียน ออกไป’ ภาพที่ตัวเองถูกคุณหนูลูกผู้ดีมีเงินอาละวาดพร้อมกับขว้างปาด้วยข้าวของทำเธอถึงกับกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แต่เพราะคำครหาของแม่และพี่สาวที่คอยหลอกหลอนก็ทำให้เธอต้องฮึดสู้
“ไหนๆ ก็อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว ลองดูสักตั้งเป็นไร ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างไอ้มัดหมี่จะทำไม่ได้ อย่างมากก็แค่โดนโขกสับเยี่ยงทาส ดีกว่าต้องกลับไปให้แม่กับพี่เมดูถูกล่ะวะ เอาวะ…สู้โว้ย!” เธอให้กำลังใจตัวเองก่อนเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตู พลันประตูรั้วก็ค่อยๆ ขยับเลื่อนให้เธอได้เห็นด้านในชัดๆ
“แม่เจ้า!เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมเนี่ย อา…คงไม่ทันแล้วสินะ” ความใหญ่โตโอ่อ่าทำเอาคุณครูคนใหม่นึกอยากจะหันหลังกลับ แต่ก็เหมือนจะไม่ทันซะแล้ว เมื่อสาวใช้ในบ้านกำลังเดินตรงเข้ามา
“คุณครูมีนาใช่ไหมคะ เชิญทางนี้ค่ะ” เธอถูกพาเข้ามาด้านใน ซึ่งมีหญิงสูงวัยใบหน้าเคร่งขรึมยืนรออยู่
“ดูเด็กกว่าที่คิดนะ” หญิงสูงวัยพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ติดจะดุนิดๆ
“สวัสดีค่ะ ฉันมีนา อายุ 22 เรียนจบแล้ว ถึงจะไม่มีประสบการณ์ แต่ก็มีความรับผิดชอบ รับรองว่าฉันจะตั้งใจทำงาน จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ” เธอรีบบอก ด้วยกลัวว่าหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด
“ก็หวังว่าเธอจะทำได้อย่างที่ปากพูด ให้สมกับที่คุณดรัณคุณพ่อของน้องเรอุตส่าห์ฝากไว้ก็แล้วกัน” อา…! จากน้ำเสียงที่ได้ฟัง ก็ทำให้พอรู้ว่าอีกฝ่ายคงจะมีทัศนคติที่ไม่ค่อยดีกับเธอสักเท่าไหร่ แต่มันก็จริงอย่างที่ฝ่ายนั้นพูดนั่นแหละ ที่เธอได้งานนี้เพราะพี่ชายของเพื่อนเป็นคนฝากฝังให้ และเพราะเหตุนี้เธอถึงต้องยิ่งพยายามให้มากกว่าเดิม เพื่อไม่ให้คนฝากต้องหพลอยเสียชื่อไปด้วย อย่างเดียวที่พอจะทำได้ตอนนี้คงมีแค่…พยักหน้าให้อย่างนอบน้อม
มาวันละนิด จะได้มาทุกวัน (จะพยายามมาทุกวัน) ช่วงนี้เขียนได้น้อย เพราะยังไม่หายปวดหลัง เขียนแล้วก็ต้องพัก อารมณ์ไม่ต่อเนื่อง เลยต้องใช้เวลาจูนนิดนึง ตอนนี้พยายามเปลี่ยนท่า นั่งเขียนบ้าง นอนเขียนบ้าง เหลือก็แต่ตีลังกาเขียนนี่แหละ ฮ่าๆๆ ล้ำไปอี๊ก ยังไงก็อย่าลืมกดเรื่องนี้เข้าชั้นกันน้าาาาาา กราบบบบบบ (ติดตามความเคลื่อนไหวได้ที่เพจเลอบัวคลับจ้า)
- ผู้เขียน
