แล้วทั้งคู่ก็พากันมานั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง ซึ่งเนืองแน่นไปด้วยบรรดาพนักงานออฟฟิศ แน่นอนว่ามันเป็นแค่ร้านข้างทาง อย่าว่าแต่แอร์ แม้แต่พัดลมก็ยังต้องแชร์กันตั้งหลายโต๊ะเลย
“กินตีนไหมคุณ” อยู่ๆ คุณเธอก็โพล่งถามออกมา ทำคนตรงข้ามถึงกับชะงัก จนเธอต้องรีบแก้ให้
“ฉันหมายถึงนั่นน่ะ” เธอบุ้ยใบ้ให้เขามองชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง ครั้นพอเห็นพ่อคุณเอาแต่นั่งมองตีนไก่ที่อยู่ในชาม เธอจึงยื่นช้อนกับตะเกียบให้
“เอ้า! กินสิคุณ นั่งมองมันไม่ทำให้อิ่มหรอกนะ”
“ไม่ละ เธอกินเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอเป็นเพื่อน” เขาปฏิเสธด้วยการดันชามก๋วยเตี๋ยวออก
“ได้ไงล่ะ นี่ร้านอร่อยเชียวนะ เด็ดสุดในละแวกนี้เลยแหละ รับรองว่าถ้าคุณได้ชิม คุณจะต้องติดใจจนอยากมาอีก” เธอพยายามโน้มน้าว แน่นอนว่าคนที่เลือกร้านนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ และด้วยเหตุผลว่าความอร่อยของมันจะช่วยเยียวยาความเครียดให้แม่คุณได้เขาจึงยอม
“ทำไมเรา
