“แต่ฉันไม่อยากรบกวนคุณอีก แค่นี้บุญคุณที่คุณช่วยฉันมันก็ท่วมหัวจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว อย่าให้ฉันต้องพึ่งคุณไปซะทุกอย่างเลยค่ะ อย่างน้อยเรื่องค่าที่พักเมื่อคืน ก็ควรเป็นฉันที่รับผิดชอบเอง” สิ้นเสียงเธอก็หันไปยื่นบัตรเดบิตของตัวเองให้พนักงาน
“เอ่อ…ท่านประธานคะ” พนักงานของเขาทำสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากเจ้านาย และสรรพนามที่พนักงานคนนี้ใช้ก็ทำให้มีนาถึงกับต้องโพล่งออกมาเสียงดัง
“ท่านประธาน?” นัยน์ตาเธอเบิกกว้าง พลางมองหน้าเขาราวกับไม่เคยพบไม่เคยเห็น
“งั้นก็แสดงว่าคุณเป็น…” เสียงเธอเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
“ใช่! ฉันเป็นเจ้าของโรงแรม เจ้าของห้าง แล้วก็…เป็นคนจ่ายเงินเดือนให้เธอ” คนที่จู่ๆ ก็กลายเป็นลูกจ้างถึงกับเอามือปิดปากด้วยความตกตะลึง
“ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าเรื่องห้อง…ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเธอ แล้วตอนนี้แม้กระทั่งตัวเธอก็อยู่ในความรับผิดชอบฉัน” สิ้นเสียงเขาก็ยื่นมือมาจับ
