หยกงามใต้เงาจันทร์

บทที่ 16

เพราะสายน้ำที่พัดพามาอย่างรุนแรงและเชี่ยวกราก ทำให้หลัวเทียนเฉินและเซียวถงมิอาจส่งทหารออกติดตามหลี่รั่วหานและจ้าวไป๋ลู่ได้ในยามนี้ ด้านจ้าวเยียนและจ้าวเฉียน บิดาและพี่ชายของจ้าวไป๋ลู่ก็ร้อนใจจนแทบจะกระโดดลงน้ำไปตามหาบุตรสาวของตนแล้ว

สายฝนตกโหมกระหน่ำราวกับฟ้ารั่ว ยามนี้จ้าวไป๋ลู่เริ่มอ่อนแรงลงไปทุกขณะ นางพยายามประคองสติของตนเองเอาไว้ มือของนางกอดรัดหลี่รั่วหานเอาไว้แน่น หลี่รั่วหานนั้นเป็นทหาร ร่างกายของเขาย่อมกำยำแข็งแรงกว่าจ้าวไป๋ลู่ที่เป็นสตรี ท่ามกลางกระแสน้ำที่ไหลแรงทั้งคู่ลอยมาติดที่ริมฝั่งซึ่งมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งยืนต้นตระหง่านอยู่ หลี่รั่วหานไม่รอช้าเขารีบพานางขึ้นจากน้ำมาที่บนฝั่งด้วยความเหนื่อยหอบ

"แค่ก แค่ก!!"

"จ้าวไป๋ลู่ เจ้าไหวหรือไม่!!"

"ไหวเจ้าค่ะ น้ำแรงมากข้าแทบหมดแรงแล้ว!!"

ทั้งสองนั่งพิงที่โคนต้นไม้ใหญ่พลางหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ จนกระทั่งหลี่รั่วหานพอจะประคองตนเองลุกขึ้นมาได้บ้าง เขามองดูเสื้อผ้าที่เปียกโชกและสายฝนที่โหมกระหน่ำก็ครุ่นคิดในใจ

หากปล่อยเอาไว้เช่นนี้เขากับนางต้องป่วยตายเป็นแน่!!

หลี่รั่วหานมองไปโดยรอบ แถบนี้มีเพียงป่าขนาดใหญ่รายล้อมไปหมด เขากับนางลอยมาติดที่ใดก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

จ้าวไป๋ลู่หนาวจนปากสั่น โชคดีที่ยามนี้มิใช่อากาศหนาว แต่ถึงอย่างไรหากฝนยังไม่ยอมหยุดตกนางคงต่องหนาวตายเป็นแน่

หลี่รั่วหานมองหากิ่งไม้แห้งเพื่อจะก่อไฟ แต่ก็จนปัญญาแล้ว ฝนตกหนักเช่นนี้จะก่อไฟได้เช่นไรกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงกลับมานั่งลงที่ข้างกายนางเช่นเดิม

จ้าวไป๋ลู่ฉีกชายกระโปรงของตนเองออก ก่อนจะหันไปเอ่ยกับเขา

"ซื่อจื่อมือท่านเจ็บ ข้าจะพันแผลให้"

"ห่วงสภาพตนเองก่อนเถิดสั่นราวกับผีเข้าเช่นนี้ยังจะมาห่วงมือข้าอีก"

"นี่ไม่ใช่เวลามาเอ่ยวาจาถากถางข้านะเจ้าคะ ส่งมือท่านมา"

เมื่อเห็นว่านางดึงดันจะพันแผลให้เขาจนได้ เขาจึงยอมยื่นมือไปให้นางแต่โดยดี

บาดแผลไม่ลึกมากนักแต่เลือดก็ยังไหลซึมอยู่ตลอดเวลา หลี่รั่วหานมองดูจ้าวไป๋ลู่ที่บรรจงพันบาดแผลให้เขาอย่างใส่ใจก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

ความคิดก่อนหน้าที่เขาคิดจะปล่อยนางให้ไหลไปกับสายน้ำหวนกลับมาอีกครา ทำให้เขารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

"เหอะ หากไม่ใช่เพราะพวกเจ้ามาพลอดรักกันที่สะพานโกโรโกโสนั่นข้าก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวเช่น...โอ๊ยยย!!นี่ เจ้า!!!"

"ข้าไม่ได้พลอดรักกับผู้ใด ที่ท่านบาดเจ็บอาจเป็นเพราะบาปกรรมที่ท่านชอบก่นด่าข้าเสียมากกว่า!!"

"นี่เจ้า!!"

จ้าวไป๋ลู่โมโหแล้วนางจึงใช้มือกดลงไปที่บาดแผลของเขาจนเต็มแรง หลี่รั่วหานถลึงตามองนางคราหนึ่งอย่างหัวเสีย

เด็กผี!!

"ฝนตกหนักเช่นนี้เราจะกลับกันเช่นไรดีเจ้าคะ"

"หากเจ้ารีบก็ว่ายน้ำกลับไปสิ"

จ้าวไป๋ลู่พยายามสะกดอารมณ์มิให้ถีบเขาตกน้ำไปอีกรอบ

ปากเขานี่มัน!!!จอมมารหลี่สารเลว

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามสายฝนก็เริ่มเบาบางลง หลี่รั่วหานจึงหันไปเอ่ยถามนางอีกครา

"เจ้าไหวหรือไม่ เราต้องหาทางกลับหมู่บ้าน ยามนี้ฟ้าจะมืดแล้ว"

"ข้าไหวเจ้าค่ะ ยามนี้ฟ้าจะมืดแล้ว ท่านจะหาทางกลับได้หรือ"

"ข้าก็ไม่รู้ คงต้องเดินต่อไปเรื่อยๆก่อน"

"เช่นนั้นก็รีบไปกันเถิดเจ้าค่ะ"

"อืม"

ทั้งสองเดินลัดเลาะมาตามเส้นทางเรื่อยๆ ทางที่ผ่านไม่มีบ้านคนเลยสักหลัง มีเพียงป่ารกที่ดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

ยิ่งก้าวเดินเข้าไปก็ราวกับเข้าสู่ความดำมืด หลี่รั่วหานชะงักฝีเท้า ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น จ้าวไป๋ลู่ที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามเข้าด้วยความสงสัย

"มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ?"

"ข้าได้ยินเสียงคน"

"คนหรือ? ดียิ่งนักเจ้าค่ะ พวกเขาน่าจะช่วยเราสองคนหาทางออกได้!!"

"อย่าขยับ!!!ข้าว่ามันแปลกยิ่งนัก ในป่าลึกเช่นนี้จะมีผู้คนมาอาศัยอยู่ได้เช่นไรกัน!!"

"เอ๋!!"

"ตามข้ามา อย่าห่างกายข้า!!"

จ้าวไป๋ลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงคว้าจับแขนของเขามากอดเอาไว้ราวกับเด็กน้อย หลี่รั่วหานปรายตามองนางคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

บัดซบ!!หน้าอกนางถูแขนเขาอยู่!!

ช่างเถิด!!ทนไปก่อน

เป็นเด็กเป็นเล็ก เหตุใดหน้าอกจึงใหญ่ราวกับภูเขาเช่นนี้นะ

เมื่อทั้งสองเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาก็พบกับกระท่อมกลางป่าลึก ด้านในมีกองไฟกองหนึ่ง และเหล่าชายฉกรรจ์ห้าหกคนที่กำลังรายล้อมกันนั่งอยู่รอบกองไฟ คล้ายกำลังย่างเนื้อกินกันอยู่

"ซื่อจื่อ!!"

"เงียบ!!นั้นไม่ใช่ชาวบ้าน ข้าคิดว่ามันคงจะเป็นโจรป่า!!"

"โจรป่าหรือ!"

แววตาของหลี่รั่วหานเย็นชาขึ้นมาทันที ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าหมู่บ้านที่สงบสุขเช่นนี้จะมีโจรป่าแฝงเร้นกายอยู่ด้วย

จะถอยก็ไม่ได้ หากก้าวต่อไปย่อมต้องมีอันตรายเป็นแน่

เขาเป็นบุรุษย่อมไม่เท่าไหร่ แต่นางเป็นสตรีพวกมันไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!

โจรป่าพวกนี้ป่าเถื่อนเพียงใดเขาย่อมรู้ดี!!!

ต้องคิดหาทางก่อน แต่ตอนนี้...

"จ้าวไป๋ลู่เจ้าขยับออกไปสักหน่อยได้หรือไม่?"

หลี่รั่วหานกระซิบกระซาบบอกจ้าวไป๋ลู่ นางหันหน้ามามองเขาด้วยท่าทีหวาดหวั่นไม่น้อย

"ซื่อจื่อ ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบหน้าข้า แต่ครานี้ท่านอย่าทิ้งข้าเลยนะเจ้าคะ ข้ากลัว"

"ออกไปสักหน่อยเถิด!"

"ซื่อจื่อ!!"

"หน้าอกเจ้าเบียดแขนข้า!!!!"

สารเลวสิ้นดี!!!มันแข็งอีกแล้ว

จ้าวไป๋ลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก นางไม่ได้ตั้งใจเอาหน้าอกเบียดแขนเขานะ!!ก็มันใหญ่จะให้ทำเช่นไรเล่า!!!

"ได้ยินว่านายท่านหนิงส่งข่าวมาแล้ว ให้พวกเราอย่าวู่วาม"

เสียงพูดคุยถึงคนผู้หนึ่งทำให้หลี่รั่วหานถึงกับขมวดคิ้วมุ่น

นายท่านหนิง..

หรือว่า.....

"พวกเจ้าเป็นผู้ใด!!ก้าวออกมาเสียมิเช่นนั้นข้าจะสังหารพวกเจ้าเดี๋ยวนี้!!!"

หลี่รั่วหาน "...."

จ้่าวไป๋ลู่ "...."

หลี่รั่วหานหลับตาลงอย่างคิดไม่ตก

เพราะหน้าอกนางจึงทำให้โจรไหวตัวทันเช่นนี้!!!

กลับไปข้าจะขยำ....

ไม่ใช่สิ.....