บทที่ 15
1215 คำ
จ้าวไป๋ลู่อารมณ์เสียแล้ว นางจึงเดินมาทิ้งตัวนั่งที่สะพานไม้แห่งหนึ่ง ก่อนจะมองดูที่ใต้สะพาน ยามนี้น้ำแห้งเหือดจนเห็นได้ชัด ภัยแล้งช่างรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ
"น้องสาว เหตุใดจึงมานั่งคนเดียวเล่า"
"พี่เซียวถง"
จ้าวไป๋ลู่เงยหน้าไปมองเซียวถงที่กำลังเดินมาหานาง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างกายนาง พร้อมกับยื่นสาลี่มาให้นางผลหนึ่ง จ้าวไป๋ลู่รับมันมาก่อนจะกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ความหวานและฉ่ำน้ำจากผลสาลี่ทำให้นางรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างยิ่ง
"เขาดีต่อเจ้าหรือไม่?"
"เอ๋?"
"สามีเจ้าน่ะ เขาดีต่อเจ้าหรือไม่?"
เซียวถงเอ่ยถามจ้าวไป๋ลู่ด้วยความห่วงใย ตั้งแต่นางแต่งเข้าจวนโหว เขาก็พยายามทำใจมาตลอด ถึงขนาดเกือบจะออกบวช แต่เพราะท่านพ่อท่านแม่ห้ามปรามเอาไว้เขาจึงไม่ได้ทำเช่นนั้น
"ดีเจ้าค่ะ"
"จริงหรือ แต่ข้าได้ยินมาว่าเขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว"
คำพูดนี้ของเซียวถงทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวไป๋ลู่เลือนรางลงไปเล็กน้อย นางไม่ได้เอ่ยเรื่องข้อตกลงระหว่างหลี่รั่วหานให้เซียวถงฟังเพราะคิดว่าไม่จำเป็นเท่าใดนัก
"ข้าแต่งเป็นภรรยาของเขาแล้ว อีกอย่างแม่สามีของข้าก็รักเอ็นดูข้าไม่น้อย ขอบคุณพี่ชายที่เป็นห่วง"
"ไป๋ไป๋ หากยามใดที่เจ้าทนไม่ไหวหรือเดือดร้อนลำบากใจ เจ้าต้องบอกข้านะ"
"แน่นอนเจ้าค่ะ ท่านน่ะเปรีบบเสมือนพี่ชายอีกคนของข้า"
พี่ชายอีกคนหรือ?
เมื่อได้ยินประโยคนี้จากปากของนาง เซียวถงเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาอยากจะยื่นมือไปลูบศีรษะของนางเหมือนเช่นวันวาน แต่ก็ทำได้เพียงห้ามใจตนเองไว้
ในเมื่อนางอยากให้เขาเป็นพี่ชายเขาก็จะเป็น
หากวันใดหลี่รั่วหานทำให้นางเจ็บปวด เขาสัญญาว่าจะทำให้หลี่รั่วหานเจ็บยิ่งกว่านางเป็นร้อยเป็นพันเท่า
"แม่นางคนงาม มาอยู่ที่นี่เองหรอกหรือ"
เสียงของผู้มาใหม่ทำให้จ้าวไป๋ลู่และเซียวถงต้องหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นหลัวเทียนเฉินนั่นเอง
"คาราวะใต้เท้าหลัว"
"ท่านแม่ทัพเซียวถงมิต้องเกรงใจ ท่านทำความดีความชอบดูแลชายแดนมาหลายปี ข้ามากกว่าที่ต้องให้เกียรติท่าน"
"ใต้เท้ากล่าวเกินไปแล้ว"
"พวกท่านมาทำสิ่งใดที่สะพานนี่ ขอเสียมรรยาทถาม ท่านแม่ทัพเซียวรู้จักแม่นางน้อยด้วยหรือ"
"ไป๋ไป๋ กับข้า เราเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันขอรับ"
ไป๋ไป๋
หน้าก็งามนามก็เพราะ
"อ้อออออ แม่นางชื่อไป๋ไป๋หรือ?"
"เอ่อ เจ้าค่ะ"
"ช่างบังเอิญยิ่งนัก ข้ากำลังอยากมีภรรยาชื่อไป๋ไป๋อยู่พอดี"
จ้าวไป๋ลู่ "...."
เซียวถง"...."
เมื่อเห็นว่าคนทั้งสองมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลัวเทียนเฉินจึงยิ้มตาหยี
"ข้าหยอกเย้าพวกท่านเล่น อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังเชียว"
แต่ถ้าได้ก็ดี!
ครืน ครืน
จู่เสียงฟ้าร้องครืนๆก็ดังขึ้น เมื่อทั้งสามคนแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกันทันที
ยามนี้ท้องฟ้าจากที่สว่างกลับมีเมฆดำทมึน ลมแรงพัดจนต้นไม้สั่นไหวเอนเอียงตามแรงลมที่พัดโหมเข้ามา
นี่มันเรื่องใดกัน เหตุใดจู่ๆสภาพอากาศจึงวิปริตแปรปรวนเช่นนี้เล่า!!
"ไป๋ไป๋!!! เจ้ารีบกลับกระโจมก่อนเถิด ที่นี่ อันตราย"
"เจ้าค่ะ!!!"
ซ่า
ยังไม่ทันที่นางจะวิ่งกลับไปที่กระโจมได้ทัน ฝนห่าใหญ่ก็เทกระหน่ำลงมาเสียก่อน พร้อมกับเสียงฟ้าร้องคำรามที่น่าหวาดหวั่น
เปรี้ยง!
"อ๊าาา!!"
"ไป๋ไป๋!!"
"แม่นางคนงาม!!!"
กิ่งไม้ใหญ่หักโคนลงมาเพราะถูกฟ้าผ่า มันกำลังจะโค่นล้มลงมาทับจ้าวไป๋ลู่ แต่ทว่ากลับมีมือหนาใหญ่ของใครบางคน รวบรัดเอวบางของนางเอาไว้แน่น ก่อนจะดึงนางให้พ้นจากกิ่งไม้ใหญ่ต้นนั้น
"เป็นอย่างไรเล่า รักสามเศร้าของพวกเจ้า เกือบตายเพราะกิ่งไม้ทับแล้ว!!!!!"
"หลี่รั่วหาน!!"
"ข้าเอง สามีสุดที่รักของเจ้าอย่างไรเล่า!!!!"
เขาแค่นเสียงเอ่ยวาจากระแทกแดกดันนางอย่างไม่ลดละ จ้าวไป๋ลู่ในยามนี้นั้นใบหน้าและร่างกายเปียกปอนสายฝนจนชุ่มฉ่ำไปทั้งตัว
"ซื่อจื่อขอรับ มีน้ำป่าไหลทะลักมาจากบนเขาขอรับ!!"
"เจ้าว่าเช่นไรนะ!!!"
"น้ำป่าขอรับ มันไหลลงมารุนแรงมากเลยขอรับ!!"
"ทุกคนลงมาจากสะพาน!!!!"
เสียงของหลัวเทียนเฉินเอ่ยเตือนเหล่าทหารที่กำลังมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า เหล่าทหารรีบวิ่งกรูกันถอยออกจากสะพาน หลี่รั่วหานรีบพาจ้าวไป๋ลู่เดินลงจากสะพานอย่างไม่รอช้าเช่นเดียวกัน
"จับข้าไว้ ห้ามห่างจากกายข้า "
"ซื่อจื่อ!!"
"ไป เจ้ารีบเดินลงไปก่อนข้า โอะ!!"
"ซื่อจื่อ!!!!!"
โครม!
มวลน้ำมหาศาลไหลล้นทะลักมาอย่างรวดเร็ว ทำให้สะพานที่เดิมทีมิค่อยทนทานพังครืนหักลงไปครึ่งหนึ่ง ร่างของจ้าวไป๋ลู่ ห้อยอยู่ใต้สะพาน มือหนึ่งของนางจับมือของหลี่รั่วหานเอาไว้ ใบหน้างามฉายแววหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
ข้าควรปล่อยนางตกลงไปในน้ำดีหรือไม่ หากไม่มีนางข้าก็จะได้เป็นอิสระ จะได้แต่งกับหนิงเสวี่ย!!
ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัวของหลี่รั่วหานทันที
"ซื่อจื่อ ปล่อยมือข้า มือของท่านบาดเจ็บมีเลือดออกเจ้าค่ะ ปล่อยมือข้า ข้าว่ายน้ำได้ ข้าไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ"
วาจาของนางคล้ายไม้หน้าสามขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมากลางใจของเขา
ในขณะที่เขาคิดจะปล่อยนางให้ตกลงไปในน้ำ แต่นางกลับห่วงว่ามือของเขาจะเจ็บ
เขาต่ำช้าเกินคนไปหรือไม่!!!
"ซื่อจื่อท่านปล่อยมือข้าเถิด มือท่านเลือดไหลไม่หยุดแล้ว!!! สะพานกำลังจะถล่มแล้วนะเจ้าคะ!!!!"
"หุบปาก เจ้าโง่หรือ น้ำไหลแรงถึงเพียงนี้ หากเจ้าตกลงไปต้องตายเป็นแน่!!"
"ซื่อจื่อ ข้า....อ๊าา!!"
"จ้าวไป๋ลู่"
ตู้มมม!!
เพียงพริบตาเดียวร่างของจ้าวไป๋ลู่ก็ลอยไปตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก ท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของผู้คน น้ำพัดแรงเกินไป หากนางไม่ปล่อยมือจากหลี่รั่วหาน เขาจะต้องตกลงน้ำพร้อมนางเป็นแน่
นางก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงไม่อยากให้เขาตกลงมาพร้อมกับนาง!
หลี่รั่วหานที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบกระโดดตามนางลงไปทันที ก่อนจะคว้าดึงชายกระโปรงของนางเอาไว้ได้ทัน และจับมือนางเอาไว้
"จ้าวไป๋ลู่ อย่าปล่อยมือข้า!!!"
"น้ำแรงเกินไป ข้าไม่ไหวแล้ว!!"
"จ้าวไป๋ลู่!!เด็กผี!!เจ้าห้ามตายนะ!!!!"
- ผู้เขียน
