บงการรัก

ไอ้โรคจิต

พิมพ์มาดาเดินมาจนถึงหน้าคลับ เธอก้มหน้าลงหากุญแจรถในกระเป๋าใบใหญ่ บ้านเธอเองก็ไม่ใช่ขี้ไก่ขี้กาอะไรบ้านเธอเองก็มีฐานะพอสมควร คุณพ่อเธอเป็นนายหน้าที่ร่ำรวยคนหนึ่งของประเทศไทย อีกทั้งตั้งแต่คุณพ่อเสียไปคุณแม่ของเธอก็มาสานต่อธุรกิจของคุณพ่อ แม้จะไม่ได้เฟื่องฟูเท่าตอนที่คุณพ่อเธอทำ แต่ก็ถือว่าไม่ได้แย่อะไรมากนักเพราะว่าคุณแม่เธอเพิ่งลงมือทำจริงก็ตอนที่คุณพ่อเริ่มป่วยและจากไปในที่สุด

ส่วนเธอเองเป็นคนรักสวยรักงาม ส่วนหนึ่งก็ช่วยคุณแม่จัดการงานหลังบ้านเพราะว่าเธอเองก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก แต่ก็พอจะทำเป็นอยู่บ้างเพราะคุณพ่อของเธอเคยสอนเธออยู่ และพอคุณแม่มาดูเต็มตัวเธอก็ช่วยคุณแม่บ้างเท่าที่เธอทำได้และเรียนรู้เพิ่มไปด้วย

เธอเองก็มีเงินลงทุนทำครีมบำรุงผิวที่อยากทำมานานแล้ว และเครื่องสำอางขายเป็นเจ้าของแบรนด์ที่อายุยังน้อยมาได้หนึ่งปีกว่าๆ ก่อนหน้าที่จะทำเธอได้มีการปรึกษาทั้งคุณพ่อคุณแม่ก่อนแล้ว ซึ่งคุณพ่อกับคุณแม่ของเธอไม่ห้ามหากเธอจะทำควบคู่ไปกับธุรกิจนายหน้าของคุณพ่อเธอด้วย

พิมพ์มาดารู้มาบ้างแล้วว่าคุณพ่อเธอสัญญากับเพื่อนของเขาเอาไว้เรื่องที่จะให้เธอหมั้นหมายกับลูกชายของเพื่อนคุณพ่อ เธอเองไม่ได้ว่าอะไรเพราะเธอเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว เธอไม่ได้คิดจะมีความรักอีก หากจะให้แต่งเธอก็จะแต่งเพราะเป็นความต้องการของคุณพ่อ เธอไม่สนใจเรื่องจิตใจอะไรทั้งนั้นเพราะเธอคิดว่าความรักมันไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้

เธอไม่รู้หรอกว่าลูกชายเพื่อนคุณพ่อคนนั้นเป็นใคร เธอรู้เพียงแค่ว่าเขาโตกว่าเธอหนึ่งปี ที่ยังไม่รู้เพราะคุณแม่เธอบอกเอาไว้เพียงแค่นั้น เหมือนกับว่าจะรอทั้งสองฝั่งพร้อมแล้วนัดเจอกันอีกทีอะไรประมาณนี้ เธอเพียงแค่รอคุณแม่บอกเท่านั้นว่าให้เตรียมตัวไปที่บ้านหลังนั้นเพื่อไปเจอกับว่าที่คู่หมั้นของเธอ ส่วนตอนนี้เธอยังอาศัยอยู่บ้านกับคุณแม่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เป็นหมู่บ้านที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากแต่คุณภาพค่อนข้างดี

อาจจะไกลจากมหาวิทยาลัยของเธอสักหน่อย แต่เธอก็ไม่ถือสาเพราะเธอมีรถส่วนตัวเป็นของตัวเอง

พิมพ์มาดาหากุญแจรถจนเจอ เธอมองซ้ายมองขวาเพื่อข้ามถนนแล้วเดินตรงไปที่รถหรูของตัวเอง มือจับไปที่ประตูรถ แต่ดันมีมือใครไม่รู้มาวางทาบไว้บนมือของเธอ

"นี่!"

"ทำไมรีบกลับล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย"

ไอ้โรคจิตนั่น มันเดินตามเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลยนะ พิมพ์มาดาจะชักมือที่ถูกเขาจับอยู่แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะว่าไอ้โรคจิตนี่จับมือเธอเอาไว้แน่น

ท่าทีคุกคามของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง บอกตามตรงว่าเธอกำลังกลัว เธอไม่เคยเจอผู้ชายที่คุกคามเธอแบบนี้มาก่อนเลย

"ตามฉันมาทำไมไอ้โรคจิต"

"หืม… โรคจิตเหรอ ฉันชอบนะ ว่าแต่…"

สิงโตจ้องมองเธอ แล้วขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ เขาใช้แขนอีกข้างคร่อมร่างของเธอเอาไว้ ทำให้แผ่นหลังบางของพิมพ์มาดาแนบชิดไปกับประตูรถหรูของตัวเอง เธอถอยหลังหนีจนไม่รู้จะหนีเขาอย่างไรแล้ว

"เธอรู้มั้ย…" เขาใช้มือหนาจับที่หัวไหล่มนของเธอ ใช้ท้องนิ้วลูบวนที่หัวไหล่เธอแผ่วเบา แล้วพูดกระซิบประชิดริมใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"ว่าโรคจิตจริงๆ เขาทำกันยังไง"

พิมพ์มาดาเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจ เธอยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็ถูกมือหนาของสิงโตจับเข้าที่หน้าอกของเธอเต็มแรงเขาบีบมันราวกับต้องการระบายอารมณ์กับเธอจนเธอรู้สึกเจ็บ มิหนำซ้ำเขายังก้มหน้าลงใช้จมูกโด่งฟัดไปที่หน้าอกของเธอทั้งสองข้างอย่างเอาแต่ใจอยู่กลางที่จอดรถของคลับหรูแห่งนี้

พิมพ์มาดาตกใจมาก ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มด้วยความกลัว พอเธอได้สติก็ผลักเขาให้ออกห่าง ยกมือขึ้นหมายจะฟาดใบหน้าหล่อๆ ของเขาให้เต็มแรง

หมับ!

แต่ผิดคาด เมื่อชายหนุ่มคว้าข้อมือของเธอได้ทัน เขาจ้องหน้าเธอนิ่งเลียกลีบปากล่างของตัวเองแล้วกดข้อมือของเธอเอาไว้กับประตูรถหรูของเธอเอง

"ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต!"

"เหอะ!" สิงโตยกยิ้มมุมปากเพียงข้างเดียว แล้วใช้มืออีกข้างประคองท้ายทอยของพิมพ์มาดาเอาไว้ เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงแล้วกดแนบริมฝีปากคู่สวยของเขาลงมาแนบกับริมฝีปากบางของเธออย่างไม่ยอมให้เธอได้หนีไปไหนได้อีก คำพูดที่ด่าทอเขามาเมื่อครู่ เธอควรกลืนมันลงคอไปซะ!

"อือออ!"

พิมพ์มาดาทั้งทุบทั้งดิ้น แต่สิงโตก็ไม่ยอมปล่อย เขาพยายามใช้ลิ้นของตัวเองสอดเข้าไปในโพรงปากบางของเธอแต่ทำอย่างไรเธอก็ไม่ยอมเปิดปาก ใจหนึ่งก็คิดอยากตุ๊ยท้องเธอซะ แต่อีกใจก็บอกเขาไว้ว่า บีบปากเธอจะดีกว่า แน่นอนว่าเขาเชื่ออย่างหลัง

"อือออ!"

พิมพ์มาดาพยายามดิ้นสารพัด แต่ก็ไม่หลุดจากเงื้อมมือปีศาจของเขา มิหนำซ้ำยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งบีบข้อมือของเธอแน่นขึ้น สิงโตบีบปากของเธอจนในที่สุดเธอก็เปิดปาก ทำให้เขาได้จังหวะสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปพันเกี่ยวกับลิ้นเล็กๆ ของเธอ

"อือออ!"

สิงโตทั้งขบทั้งกัด ทั้งดูดลิ้นเล็กของเธอจนเจ็บปวด หญิงสาวน้ำตาคลอเพราะความสั่นกลัวไม่รู้ว่าทำไมชีวิตของเธอต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วย มือสากของสิงโตค่อยๆ เลื่อนลูบหน้าท้องของเธอผ่านชุดเดรสที่เธอสวมใส่อยู่อย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล่ลงมาวางมือเอาไว้ที่ต้นขาเนียนของเธอ

ผิวของเธอเนียนละเอียดเหมือนคนที่ดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดี อีกทั้งกลิ่นกายของเธอยังหอมอ่อนๆ ไม่ฉุนเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอ มือสากสอดเข้ามาในกระโปรงชุดเดรสนั้นทำให้พิมพ์มาดารวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายยกขาขึ้นเตะเข้าใจกลางความเป็นชายของเขาจนจุกและล้มลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

ปึก!

"เธอ!"

"ไอ้เลว! ไอ้โรคจิต! ไอ้ลามก!" ต่อว่าเขาไม่พอ ยังเอากระเป๋าสะพายมาตีที่ตัวเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งคุกเข่าประคองลูกรักของตัวเองด้วยแววตาที่เคียดแค้นเธอคนนี้

ยายตัวแสบนี่!

อย่าให้เขาได้เจออีกเป็นครั้งที่สองนะ!

พิมพ์มาดารีบเข้ารถของตัวเอง แล้วปิดประตูล็อกหนีเขา ก่อนจะไปเธอยังลดกระจกรถฝั่งคนขับลงมาแล้วชูนิ้วกลางให้เขาก่อนไปอีกด้วย สิงโตที่เห็นแบบนั้นเขารีบตะโกนกลับไปในตอนที่เห็นว่าเธอยังไม่ปิดกระจกรถ

"สวยไม่จริง อย่าหยิ่งนะน้อง!"