บงการรัก

ยาพิษ

"น่าจะมาครั้งแรกนะครับคุณสิงโต ผมเพิ่งเคยเห็นเลย ว่าแต่วันนี้เหมือนเดิมมั้ยครับ"

เหมือนเดิมที่ว่า คือเรียกสาวๆ มาสักคนมาปรนเปรอเขาให้หายเครียดสักหน่อย เขาต้องการระบายอารมณ์ ปลดปล่อยความเครียดที่ป๊ากับม๊าจะให้เขาหมั้นกับใครก็ไม่รู้ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น หากขี้เหร่ขึ้นมาจะทำไง แม้ว่าผู้หญิงทุกคนจะมีความสวยในแบบของตัวเอง แต่เขาก็มีสเปคของเขา

ดวงตาคมมองไปที่หญิงสาวคนนั้นที่ยังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว เขาลอบมองมาสักพักก็ไม่ได้มีใครมานั่งกับเธอเลยสักคน จนเขาแน่ใจแล้วว่าเธอต้องมาคนเดียวอย่างแน่นอน

"ไม่ต้อง ส่งมาการิต้าไปให้ผู้หญิงโต๊ะนั้นที"

เขาสั่งแล้วลงมายืนพิงบาร์ จ้องมองไปที่ 'เหยื่อ' คนที่เขาคิดว่าคืนนี้ไม่น่าจะพลาดได้ ไม่นานนักลีซอที่ทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟก็นำมาการิต้าใส่ถาดเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นตามคำสั่งของสิงโตผู้ดูแลชั่วคราวของพวกเขา ลีซอลอบมองใบหน้าของหญิงสาว เธอมีสีหน้าเศร้าหมอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาใส แต่เมื่อเขาดูใกล้ๆ พิจารณานิดหน่อยเธอจัดว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลยทีเดียว ผู้หญิงที่แค่อยู่นิ่งๆ ผู้ชายก็สามารถเขินอายได้ เธอมีไฝแดงเล็กข้างๆ ปากหนึ่งเม็ดแต่มันกลับไม่ได้ทำให้เธอดูแย่ เขาคิดว่านี่คงเป็นไฝเสน่ห์ของเธอแน่

"สวัสดีครับคุณผู้หญิง"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาทักทายใหม่ เธอขมวดคิ้วนิดหน่อยประมาณว่าเขาคนนี้เป็นใครเธอไม่รู้จัก แต่เมื่อไล่สายตามองดูจากชุดที่เขาสวมใส่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาน่าจะทำงานอยู่ที่นี่

"ผู้ชายคนนั้น" ชี้ไปที่สิงโต ที่ยืนพิงบาร์แล้วยกแก้วขึ้นเพื่อเชิญชวนเธอ

"ฝากมาการิต้ามาให้ครับ"

พิมพ์มาดา ใช่ พิมพ์มาดา ธาดาวงศ์ เป็นชื่อของเธอเอง เธอมองไปที่ผู้ชายคนนั้นตามปลายนิ้วชี้สั่นๆ ของผู้ชายคนนี้ที่เอาเครื่องดื่มมาให้เธอ เขาตัวสูงราวๆ 180 เห็นจะได้ รูปร่างกำยำดี แขนของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ไม่แน่ใจนะว่าใช่หรือเปล่าเพราะว่าที่นี่ค่อนข้างสลัวเธอมองไม่ชัด เขาทำผมสีบรอนสว่างสั้น จมูกค่อนข้างโด่ง และดูตี๋ๆ หน่อย ผิวของเขาค่อนข้างขาวเลยทีเดียว แต่!

"ฉันไม่รับ"

เธอตอบกลับไป แบบนั้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบเขาหรอกนะ เขาเองก็ค่อนข้างดูดีเลยทีเดียว แต่เธอเพิ่งอกหักมา เธอถูกผู้ชายที่คบกันมาตั้งแต่อายุสิบสี่ปีทิ้งตอนเธออายุได้สิบแปดปี ก็คือเมื่อหนึ่งปีที่แล้วหลังจากที่คุณพ่อของเธอเสีย ด้วยเหตุผลควายๆ ที่ว่า

'อยากแยกกันไปเพื่อใช้ชีวิตของตัวเอง'

หลังจากนั้น เธอก็เสียหลัก ใช้ชีวิตอย่างไม่มีสีสันและไม่อยากมีความรักอีกเลย สำหรับใครหลายๆ คน ความรักอาจจะเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่สวยงาม แต่สำหรับเธอความรักก็คือยาพิษ ความรักไม่ใช่สิ่งสวยงามสำหรับเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอพยายามปิดตัวเองจากผู้ชายทุกคน ไม่เปิดรับใครเข้ามาเพราะกลัวว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอที่เปรียบเสมือนดังแก้วบางๆ จะแตกสลายออกมาอีกครั้ง และเธอกลัวว่าเธอจะรับมันไม่ไหว หากเข้ามาเพื่อต้องการเป็นเพื่อนกันอันนี้เธอไม่ว่าอะไร แต่หากมีความรู้สึกที่เกินกว่าเพื่อนเธอจะรีบตัดสัมพันธ์นั้นทันที เธอจึงได้ฉายาว่า

'เอลซ่า'

ตุลย์ภพ เมธานนท์ เขาเป็นผู้ชายที่เคยรักเธอ เคยดีกับเธอ เคยทะนุถนอมเธอ แต่อยู่มาวันหนึ่งก็บอกกับเธอว่า

'เพราะว่าเราคบกันมานานจนเกินไป จนไม่รู้จักความเป็นตัวเอง'

โลกทั้งใบที่เธอสร้างเอาไว้กับเขาพังทลายและแตกสลายลงในพริบตา เธอไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากเล็กๆ ของเธอ เธอไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมา กระทั่งเขาลุกขึ้นแล้วเดินจากเธอไป ความรู้สึกอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจ ความรู้สึกเหมือนถูกลอยอยู่กลางทะเลกว้างใหญ่ก็ถาโถมเข้ามา หลังจากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาราวกับมีพายุพัดโหมกระหน่ำ

วันแล้ว วันเล่าที่เฝ้ารอ และเฝ้าลืม จนกระทั่งเริ่มทำใจได้ แต่ในใจลึกๆ เธอยังคงคิดถึงผู้ชายคนนี้อยู่ทุกขณะ แม้ภายนอกเธอดูเหมือนจะไม่เป็นไร เธอสดใส เธอเข้มแข็ง แต่เมื่อยามที่ต้องอยู่คนเดียวเธอกลัวเหงา และรู้สึกคิดถึงเขาขึ้นมาลึกๆ เหมือนอย่างในวันนี้

"เอ่อ…"

"เอากลับไป ฉันไม่รับ"

เธอย้ำลีซออีกครั้ง และหันหน้าหนี มือเรียวยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจรดริมฝีปากแล้วค่อยๆ ดื่มลงคออย่างช้าๆ ก่อนจะวางมันลงแล้วหันกลับไปหาลีซออีกครั้ง

"ยังไม่ไปอีก ก็ฉันบอกว่า…"

"จะไม่รับหน่อยเหรอครับ ทำแบบนี้ผมเสียน้ำใจแย่"

เธอพูดยังไม่ทันจบเจ้าของเครื่องดื่มก็เดินมาแล้วหยิบเอามาการิต้าลงมาจากถาดที่ลีซอถืออยู่พร้อมกับส่งสัญญาณมือบอกให้ลีซอกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองได้ เขาวางมันไว้ที่โต๊ะของเธอแล้วเลื่อนแก้วใบสวยไปข้างหน้าเธอ

"นะครับ คุณคนสวย"

พิมพ์มาดาจ้องหน้าผู้ชายหน้าด้านคนนี้ เธอเม้มปากแน่นแล้วจ้องมองเพื่อสำรวจใบหน้าของเขาอย่างละเอียด เขามีตาชั้นเดียวเฉี่ยวคมดั่งพญานกอินทรี จมูกโด่งคมรับพอดีกับใบหน้า ริมฝีปากคู่นั้นก็สวยราวกับผู้หญิง แถมยังเจาะหูเพิ่มความแบดให้กับตัวเอง ลำคอยาวสวยจนเห็นเส้นเลือดที่ลำคอเต้นตุบๆ จนเธอสังเกตเห็นไฝสีดำที่ลำคอของเขา อืม มีเสน่ห์ไม่เบา เลื่อนลงมาแผงอกค่อนข้างกว้าง แถมมีลายสักโผล่ออกมาจากแขนเสื้อ

เหอะ! ดูก็รู้ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีสักนิด

"ฉันไม่รู้จักคุณ ขอตัว"

หมับ!

เธอลุกขึ้น แต่กลับถูกผู้ชายคนนี้คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ เธอจ้องมองลองไปที่มือของเขาที่จับข้อมือของเธออยู่เพื่อบอกให้เขาปล่อยมือออกจากข้อมือของเธอ แต่ผู้ชายคนนี้กลับกวนประสาท เขายกยิ้มยียวนกวนประสาท แต่สายตาดูโรคจิตส่งมาให้เธอ

"ฉันชื่อสิงโต"

"แล้ว? "

"คุณคนสวยชื่ออะไรครับ"

"ฉันไม่นิยมบอกชื่อกับคนที่ไม่รู้จัก และที่สำคัญคนที่ไม่รู้จักดันเป็นคนไม่มีมารยาทกับฉัน!"

"หึ" สิงโตยังจ้องเธออยู่ มือยังไม่ปล่อย ยกยิ้มมุมปากเพียงข้างเดียวอย่างร้ายกาจ

"ปากแซ่บไม่เบานิ" พิมพ์มาดายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเชิดหน้ายอมรับ

"แต่ถ้าจะให้ดี ฉันต้องรู้ด้วยว่าอย่างอื่นแซ่บเหมือนปากเธอรึเปล่า" ความอดทนของเขาใกล้หมดขีดจำกัดแล้ว เขาอารมณ์ไม่ดีมาจากบ้านด้วยเรื่องบ้าบอคอแตกนั่น แล้วดันมาเจอผู้หญิงอย่างเธออีก มันทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีมากกว่าเดิม

"ปล่อยฉัน"

"ปล่อยก็ปล่อย" สิงโตคลายมือที่กำข้อมือของพิมพ์มาดาออก หญิงสาวคว้าเงินในกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองแล้ววางลงที่โต๊ะ สะบัดตัวเดินออกมาผ่านหน้าชายหนุ่มไป แต่เธอหารู้ไม่ ว่าชายหนุ่มคนนั้นกำลังมองและเดินตามเธอไปเงียบๆ