บทที่ 22 กระดูกผิดปกติ
1269 คำ
“แสดงว่าอาจารย์ไต้ต้องสังเกตเห็นความผิดปกติบนโครงกระดูก” ซิวลู่ฉิงค่อยๆ ระงับความกลัวผี นางคิดตามชิงเว่ยเว่ย
“เรื่องนี้เอ่ยถามตรงๆ ไม่ได้เสียด้วย เราคงสืบเอง”
“ข้าว่าอย่าเพิ่งคิดให้ปวดหัวเลยดีกว่า รีบนอนให้เช้าเร็วๆ พรุ่งนี้เราจะได้เจอคุณชายจินกับพระชายาชิงหลาน” ซิวอี้เซิงรู้สึกว่าการมีชิงเว่ยเว่ยอยู่ในกลุ่ม ฉีหลินเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วเพราะนางจะนำพาให้พวกเขาได้กลายเป็นนักสืบเด็กกลุ่มแรกของแคว้นหมิง
ชิงเว่ยเว่ยพยักหน้า “จริงของหัวหน้าซิว พรุ่งนี้ค่อยไปหารือหัว เอ๊ย! คุณชายจินกัน”
พวกเขาจึงแยกย้ายกันไปนอน ซิวลู่ฉิงนอนกับชิงเว่ยเว่ย ส่วนเด็กชาย ทั้งสองไปนอนห้องรับรองแขก การผจญภัยในสุสานทำให้เด็กๆ ทั้งสามตื่นเต้นและเหน็ดเหนื่อยในขณะที่ชิงเว่ยเว่ยผู้มีวิญญาณของหญิงสาวอายุยี่สิบกว่ายังคงนอนลำดับเหตุการณ์
‘เพราะเรื่องของไต้จี้หลิงแท้ๆ ทำให้ข้าไม่ได้อ่านตำราค่ายกลตามที่ตั้งใจ’
ซิวอี้เซิงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ออกมาฝึกหมัดมวยกับชิงเว่ยเว่ย เขาเพิ่งรู้สึกว่าชิงเว่ยเว่ยแท้จริงเก่งยิ่งกว่าเขาเสียอีก ทุกกระบวนท่าที่เขาออกแรงไปนางล้วนรับไว้ได้ทั้งหมด จะว่าไปแทบจะง่ายดายสำหรับนางเสียด้วยซ้ำ
“เว่ยเว่ย เจ้าต่อสู้ได้เก่งกว่าข้า เหตุใดอยู่ที่เค่อเฉิงจึงแสร้งอ่อนแอ?”
“เป็นเด็กผู้หญิงหากแสดงตัวว่าเก่งเรื่องเช่นนี้ย่อมไม่เป็นประโยชน์ หัวหน้าซิวในฐานะที่เราเป็นกลุ่มฉีหลิน หวังว่าเจ้าจะช่วยข้าเก็บเป็นความลับ”
“อืม...ได้!”
ซิวอี้เซิงทบทวนแล้วว่าหากให้ผู้อื่นรู้ย่อมไม่ใช่ผลดีกับตัวเขาเช่นกัน จะปล่อยให้เด็กหญิงร่างบอบบางเช่นชิงเว่ยเว่ยเก่งกว่าหัวหน้าชั้นอย่างเขาได้อย่างไร? หลังการเรียนวิชาการต่อสู้จบลงเมื่อหลายวันก่อน เพื่อนร่วมชั้นก็พร้อมใจให้เขาเป็นหัวหน้าชั้นห้องที่หนึ่งเพราะเห็นว่าเขาต่อยตีได้เก่งที่สุด แน่นอนว่ากลุ่มเด็กผู้หญิงไม่ได้คิดเช่นนั้น พวกนางอยากได้คนเรียนเก่งอย่างเฉียนกวนต๋าเป็นหัวหน้า แต่เพราะเด็กผู้ชายมีมากกว่าจึงทำให้ซิวอี้เซิงชนะไปเพียงไม่กี่คะแนน
ซ้อมหมัดมวยเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมารับประทานอาหารเช้าร่วมกับใต้เท้าชิง ท่านปู่กับท่านย่าของชิงเว่ยเว่ยดีใจที่หลานมีสหายมาพักถึงบ้านจึงสั่งให้คนพ่อครัวทำอาหารสำหรับเด็กเพิ่มอีกหลายอย่าง ฉีเหยียนรู้สึกว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารของสกุลชิงดีกว่าความคร่ำเคร่งของครอบครัวตนยิ่งนักเพราะเขาจะต้องคอยฟังท่านพ่อกรอกหูเรื่องการเป็น ขุนนางอยู่ทุกเช้าค่ำ แม้เขาจะตั้งใจร่ำเรียนและอยากจะเป็นอย่างที่ท่านพ่อพร่ำสอน ทว่าการที่ต้องฟังท่านพ่อบ่นเช่นนั้นมันก็เกินไปจริงๆ
“เว่ยเว่ย เจ้าจะพาเพื่อนๆ ไปเข้าเฝ้าพระชายาชิงหลานกันหรือ?”
“เจ้าค่ะ รับประทานอาหารเสร็จก็จะไปแล้ว”
“มีไห่ฮ่าวคอยดูแลพวกเจ้า พ่อก็เบาใจ”
แม้ปากจะพูดเช่นนั้นแต่ความหวาดระแวงก็ยังคงเกาะกุมหัวใจใต้เท้าชิง เพราะชิงเว่ยเว่ยเคยประสบเคราะห์กรรมหนักหนา เขาจึงได้หาคนฝีมือดีอย่าง ไห่ฮ่าวมาคอยดูแล ยามนี้ยังมีสหายน้อยของนางอีกถึงสามคน ใต้เท้าชิงจึงสั่งให้ผู้คุ้มกันตามไปเพิ่มขึ้นอีกหกคน
รถม้าคันใหญ่ของจวนเจ้ากรมกลาโหมพาเด็กทั้งสี่ไปโรงน้ำชานกกระจิบที่มีอาคารข้างๆ เป็นสำนักข่าวที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั้งห้าแคว้น จินวั่งซูยืนยิ้มเมื่อเห็นชิงเว่ยเว่ยเดินนำหน้าเด็กทั้งสามคนเข้ามา พระชายาชิงหลานนั่งอยู่ประจำโต๊ะโบกพระหัตถ์ต้อนรับน้องสาวและสหายของนาง เด็กทั้งสี่คารวะพระชายาและคุณชายจินเรียบร้อยก็นั่งลงบนเก้าอี้
“พวกเจ้านั่งกันตามสบาย ข้าให้คนเตรียมขนมไว้รอแล้ว”
ซิวลู่ฉิงร้องว้าวออกมา ขนมหน้าตาสวยงามพวกนั้นนางไม่เคยเห็นในร้านใดมาก่อน “นี่เป็นขนมวังหลวงหรือเพคะ?”
“ถูกต้อง! เจ้าดูออกด้วยหรือ?”
“หากหม่อมฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เช่นนั้นก็คงไม่มีขายแล้วล่ะเพคะ” เด็กหญิงผู้ชอบกินยิ้มจนตาหยี ใบหน้าอวบอูมของนางน่าหยิกยิ่งนัก ด้วยความเป็นบุตรสาวของตระกูลคหบดีที่ร่ำรวยขนมทุกอย่างที่เลิศรสและราคาแพงในเมืองหลวงนางล้วนเคยชิมมาแล้วทั้งสิ้น
พระชายาผายมือเชื้อเชิญให้พวกเจ้ากินขนมเสียก่อน เด็กๆ ต่างยิ้มแป้นเริ่มต้นหยิบขนมกันให้วุ่น ยกเว้นเพียงชิงเว่ยเว่ยที่ได้กินบ่อยๆ
“ได้ยินว่าพวกเจ้าอยากจะสมัครเป็นสายลับของสำนักข่าวเรา”
ซิวอี้เซิงเกือบจะสำลักขนมที่เพิ่งจะกลืนเพราะรีบร้อนอยากจะตอบ จินวั่งซู “ขะ ขอรับ!”
“ใจเย็นๆ น่า หัวหน้าซิว” ชิงเว่ยเว่ยยื่นจอกน้ำชาให้ซิวอี้เซิงเพื่อให้เขาดื่มไล่เอาขนมลงไปในคอได้อย่างราบรื่น
“เว่ยเว่ยแจ้งให้ข้าทราบแล้ว เอาเป็นว่าข้าจะขอทดสอบความสามารถของพวกเจ้าก่อนก็แล้วกันว่าควรจะอยู่ระดับใด?”
“เอ๋? มีการทดสอบสายลับด้วยหรือขอรับ?” ฉีเหยียนหันมามอง เขานึกว่าหากมาสมัครโดยใช้เส้นสายของชิงเว่ยเว่ยแล้วจะได้เลยเสียอีก ในเมื่อพี่สาวของนางก็เป็นรองเพียงหัวหน้าจินเท่านั้น
จินวั่งซูโบกพัดงูดำไปมา “ไม่ได้สิ! ทำแบบนั้น สำนักข่าวของเราก็ไม่มีมาตรฐานกันพอดี” เขาพับพัดก่อนจะร้องบอก “เด็กๆ เอาแบบทดสอบเข้ามาได้”
เด็กทั้งสี่หันไปก็เห็นเสี่ยวเอ้อโรงน้ำชานกกระจิบยกเอาโต๊ะเตี้ยสี่ตัวมาเรียงบนพื้นยกสูงอีกฟากหนึ่งของห้องในระยะห่างกันพอสมควร และวางกระดาษสี่ห้าแผ่นซ้อนกันเอาไว้ พร้อมด้วยหมึกและพู่กัน
“การทดสอบของเราไม่มีสิ่งใดยุ่งยาก เพียงเจ้าตอบไปความรู้สึกเท่านั้น แล้วข้าก็จะบอกผลการทดสอบให้ฟัง” เจ้าของสำนักข่าวนกกระจิบยกยิ้มมุมปาก ผายมือเชิญให้ทุกคนเข้าประจำที่
ชิงเว่ยเว่ยเดินไปนั่งโต๊ะที่ใกล้ที่สุด นางรู้สึกข้องใจว่าคุณชายจินไปคิดวิธีทดสอบตั้งแต่เมื่อใด? เพราะตั้งแต่นางเป็นสายลับก็ไม่เห็นจะมีการทดสอบเช่นนี้มาก่อน
“ตอนนี้สำนักข่าวนกกระจิบของเรามีการจัดอันดับสายลับเป็นสามระดับ คือ สายลับดาวแดง ขาว และดำ หากว่าเจ้าทำได้คะแนนน้อยเจ้าก็จะได้เป็นสายลับดาวแดงคือระดับฝึกหัด ส่วนระดับดาวขาวถือว่าเป็นนักสืบทั่วไป ส่วนระดับดาวดำคือสุดยอดนักสืบ”
เด็กทั้งสามจ้องมองจินวั่งซูอย่างมาดหมาย พวกเขาตั้งใจจะตอบให้ได้ดีที่สุด ชิงเว่ยเว่ยเอียงศีรษะขมวดคิ้ว นางก้มลงอ่านโจทย์ที่เขียนไว้ก็เห็นว่าล้วนเป็นเรื่องพื้นฐาน เมื่อหันไปมองสหายน้อยทั้งสามพวกเขาล้วนเริ่มฝนหมึกเพื่อเตรียมตัว หน้าตาแต่ละคนจริงจังยิ่งกว่าการทำงานที่อาจารย์สั่งในห้องเรียน นางจึงเริ่มฝนหมึกบ้าง
“เอาล่ะเริ่มได้ ข้าให้เวลาพวกเจ้าตอบครึ่งชั่วยาม”
*****************************
- ผู้เขียน
