ฉันเพิ่งเข้าใจในความหมายที่ลูเซียสพูดถึง รอบกายฉันถูกพ่นด้วยกลิ่นหอมจนฉุนจมูก มันเหมือนฉันกำลังเอาป้ายแปะที่หน้าผากตัวโต ๆ
ว่า ‘ของลูเซียส’
จากที่ไม่เคยเด่นกลายเป็นฉันถูกจับจ้องด้วยสายตาแปลกประหลาด มันชวนให้ฉันหายใจไม่ออก แค่ลุกขึ้นหรือนั่งลงคนก็จ้องมองมาและหันไปซุบซิบกัน หนำซ้ำยังไม่มีผู้ชายคนไหนอยากเฉียดใกล้ฉันสักคน ส่วนผู้หญิงก็มองฉันด้วยสายตาอาฆาต ราวกับฉันไปฆ่าใครตาย
“ว่าไง...”
“ขอร้องละเธอช่วยให้เขาทำอะไรกับกลิ่นพวกนี้ทีเถอะ” เจอโรมหมุนมือรอบตัวฉัน ก็เห็นใจอยู่หรอกนะแต่จะให้ฉันทำอะไรได้ พูดกับลูเซียสเหมือนฉันอ้อนวอนต่อกำแพง แม้แต่เทพเจ้ายังรับฟังฉันมากกว่าเขาอีก เมื่อเห็นฉันมองเขาตาละห้อยเจอโรมเองก็ถอนหายใจ พกหน้ากากกันกลิ่นมาสวมและขยับออกห่างไปสองก้าว
“นายไม่ได้โอเวอร์เกินไปใช่ไหมเจอโรม”
“กลิ่นเธอมันแรงขึ้นกว่าเมื่อวานอีก”
จะบอกได้เหรอว่าเขาเติมมันให้ฉันเมื่อเช้า
ฉันกลอกตาไป
