“เหมือนนายพยายามหลบหน้าฉันนะเจอโรม”
“เปล่านี่”
เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันด้วยซ้ำ เจอโรมเบี่ยงตัวไปอีกทางก่อนจะยื่นหนังสือที่ใช้ทำรายงานมาให้ฉัน “เธอดูหัวข้อนี้แล้วกัน”
“เจอโรม...”
“ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้านายของเธอคือลูเซียส”
จะรู้ได้ยังไงฉันเองก็ยังไม่รู้เลย แค่พูดชื่อเขาหัวสมองฉันก็เหมือนถูกภาพหลอนประสาทปั่นละเอียดจนแตกกระเจิง ฉันถอนหายใจด้วยสีหน้าที่ยากเกินจะบรรยาย
“ฉันไม่อยากพูดถึง นายก็รู้ว่าฉันขยะแขยงพวกแวมไพร์นั่นอย่างกับกิ้งกือไส้เดือน”
“แล้วเธอหายดีแล้วเหรอ”
“นั่นแน่ นายเป็นห่วงฉันล่ะสิเจอโรม”
“ใครบอกเธอไอรีน ฉันแค่ถามไปตามมารยาท” เจอโรมขึ้นเสียงเล็กน้อย ตัวเขาเล็กกว่าผู้ชายปกติแถมแก้มยังใสจนเห็นเลือดฝาดเมื่อถูกฉันจับได้
ฉันยกนิ้วจิ้ม ๆ แก้มของเขา มองเจอโรมปัดมือวุ่นวาย
“อย่าน่า เธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมครูแวนเซียร์บอกเธอป่วย แล้วเธอก็ไม่ได้เข้าเรียนสามวันหลังจากนั้น”
“ไม่
