ปัง!
“เจอโรมมม” เขาที่พยายามเข้ามาช่วยฉันแม้จะถูกซัดกระเด็นลอยไปชนกำแพงอิฐ น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความโกรธ
ไอ้พวกสวะเอ๊ย!
“แกนั่นแหละพวกสวะ”
“อะไรนะ” โอลิเวียฉีกยิ้มน่าสยดสยองทวนคำถาม
“ถ้าคุณชั้นสูงมากนักทำไมลูเซียสถึงไม่สนใจล่ะ สูงนักนี่ แต่น่าขำนะว่าไหม ลูเซียสน่ะมองไม่เห็นหัวคุณด้วยซ้ำ!” ฉันพ่นเลือดที่กบปากออกจากริมฝีปาก กลิ่นสนิมเหล็กคลุ้งไปทั่วปาก แต่ตราบใดที่ฉันยังอยู่ในความดูแลของลูเซียส แวมไพร์ตัวไหนก็ไม่สามารถได้กลิ่นเลือดฉันได้ ฉันฝืนยืนอย่างยากลำบากยิ้มให้กับสีหน้าโกรธจัดของคนตรงหน้า
“นังไอรีน!!!”
“รู้ไหมว่าตอนลูเซียสกอด จูบ หรือหลับไปพร้อมกันมันเป็นยังไง พวกชั้นสูงอย่างคุณไม่เคยสัมผัสล่ะสิ” ฉันหัวเราะก่อนจะใช้ลิ้นเลียเลือดไม่ให้เสียเปล่า
“แก๊! กรี๊ดดดดดดดดนังชั้นต่ำ แกกล้าดียังไงหา!”
หมับ! พลั่ก!
“อึก”
เสียงหวีดร้องของคนรอบกายไม่สามารถหยุดแวมไพร์บ้าระห่ำอย่างโอลิเวียได้
