ลูเซียสกัดที่ข้อมือของฉันก่อนจะคำรามแผ่ว เขาสูดปากก่อนจะขยับร่างกายเคลื่อนไหวด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น
สายตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของฉันเต็มไปด้วยความสับสน หมอกสีชมพูในดวงตาฟุ้งหายไปอวลรอบตัวพวกเรา ก่อนจะแตกกระจายเป็นไอน้ำหายไปตามจังหวะที่สะโพกสอบกระแทกเข้ามาซ้ำ ๆ
ร่างกายคล้ายถูกฉีกขาดออกซ้ำ ๆ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงจากดวงตา ทำให้ฉันเงยหน้ามองคนเหนือร่าง สายตาสีดำทรงเสน่ห์มองฉันพลางก้มจูบเบา ๆ เขาไม่ได้แตะปากฉันเนิ่นนาน แต่เลือกโฟกัสกับการเคลื่อนตัวที่แสนเงียบเชียบ เราบิดเร่าอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
กระโปรงของฉันปกปิดความน่าอายของเราไว้ได้เป็นอย่างดี
“อึกอื้อออออ”
“ชู่ววว” ลูเซียสยกมือแตะริมฝีปาก เขายกท่อนขาฉันขึ้นพับดันอกตัวเอง ขณะที่เอนตัวเข้ามาชิดมากขึ้น
ความรู้สึกทรมานถูกเติมเต็มด้วยความเอ่อล้นของความรู้สึกดีจนจุกอก
“อึก...”
“ไม่ได้จ้ะ ตอนนี้ห้องพยาบาลเต็มคุณวิกเตอร์”
“มิสซิสเวโรซี่
