“กลิ่นเลือดบนตัวเธอไม่มีสักนิดแต่บอกว่ามีเจ้านายแล้วเนี่ยนะ”
!!!
นัยน์ตาสีน้ำตาลของฉันเบิกขึ้นสบกับลูเซียส เขาแสยะยิ้มแล้วกระตุกผ้าที่คาดไว้ออก สายตาโลมเลียมองไปทั่วลำคอ ฉันได้ยินเสียงหัวเราะลั่นเมื่อลำคอเรียบเนียนเผยต่อหน้าเขา ลูเซียสใช้นิ้วโป้งแตะน้ำลายลบเครื่องสำอางที่แต้มบนคอออก
“หึ”
“ปล่อยฉันนะ!!!” ฉันผลักเขาออกพร้อมตวาดลั่น แต่ร่างกายแกร่งไม่ขยับสักนิดเดียว
“พวกแกมัน...อึก”
“มนุษย์เป็นสัตว์ที่ตอแหลที่สุดในโลกแล้วเชื่อไหม ยืนยันได้โดยเธอไง”
พลั่ก!!!
“ถอยออกไปนะ”
ฉันเหวี่ยงหนังสือในมือกระแทกใบหน้าเขาอย่างไม่ตั้งใจ ลูเซียสคำรามเสียงกร้าวแล้วปัดมันออก นัยน์ตากรุ่นโกรธบ่งบอกว่าเขากำลังอยากฆ่าฉันให้ตายคามือ ฉันจึงรีบกระถดถอยหลังหนีให้ห่างจากเขา
ร่างสูงใช้เขี้ยวกดลงไปที่มุมปาก
“บนตัวเธอมีอะไรจริงบ้าง”
“เพราะมีคนอย่างพวกนายไง มันผิดด้วยเหรอที่ฉันจะปกป้องตัวเอง”
“เกิดมาบนห่วงโซ่อ
