“ไม่นะ! กรี๊ดดดดดดดด” ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อกลิ่นฉี่อูฐอบอวลอยู่ใต้จมูก สติที่เลือนรางหายไปค่อย ๆ กลับมาเมื่อฉันลืมตาทีละนิด อาการหนักอึ้งที่ทรวงอกทำให้ฉันสับสนระหว่างความฝันและความจริง
เรื่องที่เกิดขึ้นฉันขอให้มันเป็นแค่ความฝัน
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะไอรีน”
“ซิสเตอร์...” ฉันร้องเรียกหญิงแต่งตัวประหลาดตามการแต่งตัวของเธอ ใบหน้าครึ้มด้วยขนยาวแต่ดวงตาแดงประกาย ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นพวกลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวแวมไพร์และหมาป่า
ผู้หญิงคนนั้นชะโงกหน้าเข้ามามองฉัน เธอดันแว่นขึ้นเมื่อเห็นว่าดวงตาฉันตอบสนองเมื่อเห็นใบหน้าของเธอ
“ฉันเป็นหมอจ้ะ”
“งั้น...หนูเป็นอะไรไปคะ หนูจำได้ว่าตัวเองอยู่ที่ห้องสมุด” ฉันหรี่ตาค้นความทรงจำอย่างยากลำบาก
“อาการเริ่มแรกของพวกต้านทานฟีโรโมนและการดูดเลือดในคราวเดียวกันไม่ไหว ครูคิดว่าเธอจะได้เรียนในเทอมที่สอง แต่ไม่ต้องห่วงครูตักเตือนลูเซียสแล้ว”
ชื่อนั้นที่หลุดออกมาจากปากเธอ ทำ
