เหยื่อตัวใหม่
1023 คำ
คนที่เสียหลักเงยหน้าสบตาฉัน
“เธอ!”
“ไม่นะ!!!”
ฉันสบตาเขาแล้วหวังว่าคงไม่ซวยหรอกนะ
ฉันใช้มือที่ไม่ได้ถือหนังสือลูบลำคอตัวเองเพื่อเช็กว่าสิ่งป้องกันตัวยังอยู่
แต่เพียงพริบตาเดียวร่างที่เคยอยู่อีกฝั่งก็ปรากฏตรงหน้า จังหวะเดียวกับที่ฉันกำลังจะกระโดดลงจากบันได ร่างสูงพุ่งเข้ามารวบเอวฉันก่อนจะเหวี่ยงฉันลงอัดกับโต๊ะอ่านหนังสือด้านหลัง จนเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องสมุดที่เงียบสงบ
พลั่ก!!!
“อั้ก!!! โอ๊ยยยยย!”
หลังฉันบ้าเอ๊ย!
ฉันนิ่วหน้าก่อนจะพบว่าตัวเองที่ควรอยู่ที่พื้นนอนแผ่อยู่บนโต๊ะไม้ โดยมีใบหน้าสลักรูปไข่ก้มมองในระยะใกล้ เรือนผมสีดำสนิทล้อมกรอบใบหน้ารับกับดวงตาสีแดงฉาน และเขี้ยวที่ค้ำริมฝีปากสีแดงสดไว้
ฉันมองเงาสะท้อนของตัวเองที่กอดหนังสืออยู่พร้อมกับหน้าอกที่กำลังกระเพื่อมแรงขึ้นทุกที
“ลูเซียส” ประธานนักเรียนที่ขึ้นกล่าวในงานปฐมนิเทศ ลูกชายคนเดียวของลาเซียเรสประธานาธิบดีของประเทศนี้
“ทำเหยื่อของฉันหนีไปได้ คงเตรียมใจตายมาแล้วใช่ไหม”
ปัง!!!
“ตอบมา!” ลูเซียสกระแทกฝ่ามือตบโต๊ะอีกครั้ง
กลิ่นไม้ฟุ้งขึ้นตามแรงตบ ฉันหันไปมองมือของเขาพลางตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่มีทางหนีได้เลยเมื่อร่างฉันถูกคร่อมไว้ ถ้าขยับนิดเดียวฝ่ามือเขาคงหักคอฉันอย่างง่ายดาย
“มัน...มันเป็นอุบัติเหตุค่ะนายท่าน”
“อุบัติเหตุ...เด็กปีหนึ่งงั้นเหรอ” เขาปรายตามองหนังสือในมือฉัน ก่อนตวัดสายตามองสำรวจเรือนร่างฉันด้วยแววตาจาบจ้วง “เก็บคำโกหกเธอไว้หลอกพวกชั้นต่ำด้วยกันเถอะ แส่ไม่เข้าเรื่องแบบนี้คิดว่าตัวเองมีเก้าชีวิตรึไง”
“...”
ฉันเบิกตาโพลงเมื่อลูเซียสหย่อนก้นสัมผัสกับหน้าท้องของฉัน มันไม่หนักมากนัก แต่ทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้องเลย เล็บยาวครูดไปตามกระดูกกรามไล้ผ่านไปตามลำคอ ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะ พยายามไม่กลืนน้ำลาย ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ลูเซียสตวัดปลายลิ้นเลียเขี้ยวของตัวเอง ยื่นมือมาแตะลำคอฉันก่อนจะเขี่ยปกเสื้อให้เปิดกว้าง
กระดุมเม็ดแรกขาดออกจากเสื้อและกลิ้งหล่นไปบนโต๊ะ
แกร๊กกก
เฮือกกกก
“ฉันมีเจ้านายแล้ว”
“แล้วยังไง มีกฎข้อไหนห้ามแย่งทาสของคนอื่น” ลูเซียสเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “กลิ่นเธอไม่เลวเลยนี่”
จมูกโด่งฟุดฟิดขยับลงมาใกล้ กระซิบน้ำเสียงลอดไรฟันด้วยความเข่นเขี้ยว “ฉันกำลังหิวมาก หิวแทบบ้าเลยรู้ไหม แต่เธอดันทำเหยื่อฉันหนีไป”
“ฉันขอโทษ”
“กลิ่นเธอมัน...อ้าส์” ดวงตาไร้สติสลับเป็นสีแดงดำก่อนที่จะสูดกลิ่นกายฉันเข้าจมูก ลูเซียสเชิดหน้าก่อนจะคำรามในลำคอ พยายามหยุดตัวเองที่กำลังกระหายเลือดจนตัวสั่นเทิ้ม ปลายนิ้วของเขาจิกลึกเข้าที่ลำคอฉัน
“ยะ...อย่านะ ฉันมีเจ้านายแล้ว”
ฉันตะโกนลั่นยกหนังสือดันอกลูเซียสไว้ หวังว่าจะช่วยให้ตัวเองรอดได้บ้าง สติที่เคยมีลนลานไปหมดไม่รู้จะหาทางรอดจากตรงนี้ยังไง
“เจ้านายเธอคงหวงเธอมากเลยสินะ”
“...”
“ถึงกับใส่ปลอกคอ แล้วนี่รอยจูบงั้นเหรอ”
คำถามทำให้ฉันอึกอักไม่กล้าตอบรับ ได้แต่พยักหน้าใช้ความเข้าใจผิดของเขาเป็นเกราะกำบัง ดวงตาเขาฉายแววดุร้ายวาบขึ้นมา ลูเซียสกัดฟันก่อนกระซิบไล่ฉันด้วยเสียงลอดไรฟัน
“ฉิบ! ไปซะ”
“ขะ...ขอบคุณค่ะ”
“บอกให้ไปไง! อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีกเป็นครั้งที่สอง อึกอ้าส์ แฮก ๆ ๆ...อึกกกก” ท่าทางของเขาอ่อนแรงลงหลังจากที่อาละวาด เขากัดปากขูดปลายเล็บแกรกลงบนเนื้อไม้ ท่าทางกำลังทรมานอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันไม่มีมโนธรรมสำหรับพวกดูดเลือดหรอก แค่หนีให้รอดก็พอ พวกแวมไพร์แข็งแกร่งจะตาย
เขาคงไม่ตายกับเรื่องพวกนี้หรอก
ลูเซียสปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ดวงตาแดงก่ำช้อนมองมายังฉันที่กำลังจะหนี ทำให้ฉันรีบลุกขึ้นกอดหนังสือไว้ ไม่คิดกลับไปมองเขาอีก
“ขะ...ขอบคุณค่ะ”
มันได้ผล
“เดี๋ยว!!!”
เฮือกกก
“บอกชื่อเจ้านายของเธอมาไอรีน” น้ำเสียงเยาะเย้ยกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับท่อนแขนที่ตวัดรอบเอว
หมับ!
“เจ้านายที่เธอพูดถึงมันชื่อว่าอะไร”
“คะ?”
ลมหายใจฉันถูกช่วงชิงไปด้วยคำถามเดียว ไอร้อนจากลมหายใจของลูเซียสคลอเคลียอยู่ที่ข้างหูของฉัน มันเป็นไอร้อนที่เหมือนบอกว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ ทั้งที่รู้สึกถึงความตายที่มาเยือนอยู่ตรงหน้า
เล็บยาวจิกเขี่ยป้ายชื่อบนอก ไล้ขึ้นมาจนถึงคางมนของฉัน ก่อนจะจับมันกระชากไปหาเขา
“อึก”
ดวงตาสีแดงในระยะใกล้จ้องมองฉันด้วยแววตาหลงใหลปะปนหิวกระหาย เสียงครางในลำคอหนักหน่วงขึ้นทุกที ก่อนจะประทับจูบลงบนริบบิ้นสีแดงที่ฉันผูกไว้
ฉันหลับตาแน่นก่อนจะทำใจกล้าปฏิเสธไปอีกครั้ง
“ฉันบอกไม่ได้”
“เหตุผลล่ะ?”
“ฉันไม่รู้ เขาไม่เคยบอกชื่อ”
“ไม่เคยบอกหรือไม่มีกันแน่”
แผล็บบบ
“อึกกกก”
ลิ้นเย็นแตะลงบนต้นคอทำให้ลมหายใจฉันกระตุกวูบ อยากกลั้นใจตายตรงนี้ซะ ขนที่ต้นคอลุกชันจนตัวสั่น คิดหาคำโกหกอย่างยากลำบาก
“ฉันเคยเห็นป้ายชื่อ เขาชื่อ...”
“ชื่ออะไรถ้าเธอตอบได้ฉันจะปล่อยเธอไป”
“วิก...วิกเตอร์”
ปัง!!!
“อั้ก!”
เพียงชื่อนั้นหลุดจากปากใบหน้าของลูเซียสก็ฉายไปด้วยความโกรธ เขาแค่นยิ้มสมเพชหลังจากเหวี่ยงฉันลงบนโต๊ะอีกครั้ง กระดูกกระเดี้ยวฉันแหลกหมดแล้ว
“กลิ่นเลือดบนตัวเธอไม่มีสักนิดแต่บอกว่ามีเจ้านายแล้วเนี่ยนะ”
!!!
- ผู้เขียน
