“คุณคงจะดีใจที่จะได้กลับบ้าน มันเป็นความหวังที่คุณมีมาตลอด ผมเข้าใจ”
“ค่ะ...ปรายดีใจที่จะได้กลับบ้าน ปรายไปนอนก่อนนะคะ คุณคงต้องรีบไปส่งปรายพรุ่งนี้”
“ปราย!” ชายหนุ่มรีบคว้าร่างบางที่กำลังจะลุกหนีไว้ในอ้อมแขน น้ำเสียงเจือไว้ด้วยการประชดประชันนั้นทำให้เขาทุกข์ทรมานหาได้ต่างจากกันไม่ เขมราชแนบใบหน้าลงบนริมฝีปากสั่นระริกของหญิงสาวและพร่ำบอกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ
“คุณไม่ดีใจหรือที่จะได้กลับบ้านไปใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง คุณคงไม่อยากอยู่ที่นี่เป็นปี ๆ โดยต้องตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอกและต้องอยู่ในที่ที่ไม่มีอะไรเลยตลอดชีวิต”
เขาไม่ได้รับคำตอบใดนอกจากเสียงทอดถอนหายใจและหยาดน้ำบนใบหน้าของหญิงสาว ปรายฟ้าเพียรบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่ความอ่อนแอกำลังทำลายความเข้มแข็งที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดจนแทบไม่มีเหลือ
“ตลอดชีวิตของปรายต้องทำเพื่อคนที่ปรายรักมากที่สุดคือคุณพ่อ ปรายทำทุกอย่
