เขมรินกล่าวเสียงเรียบหากเจือไว้ด้วยความขมขื่นจนคนฟังรู้สึกเหมือนหินผาที่กำลังถล่มครืนลงไปในสายน้ำแห่งความระทมทุกข์ ปรายฟ้าฝืนยิ้มนัยน์ตาพร่าพรายด้วยรอยน้ำรื้น เธอส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนจะพูดกับคนที่เธอก็อยากปลุกปลอบหัวใจดวงนั้นให้เข้มแข็งยิ่งนัก
“ปรายไม่ได้เป็นเจ้าสาวของพี่ก้องอีกแล้วค่ะ...และปรายก็อยากให้คุณขิมรับรู้ว่าปรายไม่รู้เรื่องในอดีตระหว่างคุณกับพี่ก้องจริง ๆ ปรายอยากขอโทษคุณ”
คราวนี้เขมรินส่ายหน้าบ้างขณะน้ำตายังไม่แห้งเหือด
“ขิมควรจะโกรธใครกัน...ในเมื่อทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น การที่คน ๆ หนึ่งจะไม่รักและทอดทิ้งคนอีกคนหนึ่งไป มันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมจริง ๆ และการที่ขิมควบคุมตัวเองไม่ได้มันก็เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับคนที่ต้องมาแบกรับปัญหาอย่างพี่ชายของขิม คนที่ขิมต้องขอโทษคือพี่เขม ขิมขอโทษนะคะพี่เขม...ขิมขอโทษค่ะ”
