“ขิมขอโทษคุณปรายเรื่องคืนนั้นนะคะ ถ้าพี่เขมไม่เอาตัวเข้ามารับปลายมีดไว้ ขิมก็คงต้องกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนตายเพราะความไม่มีสติของตัวเอง”
“ลืมมันเถอะค่ะ...คุณขิม” ปรายฟ้ากล่าวตอบขณะจับจ้องไปยังใบหน้างามที่มีร่องรอยแห่งความเศร้าสร้อยเจืออยู่ เธอเองก็ยิ้มเหงา ๆ ให้กับอีกฝ่ายก่อจะพูดต่อ
“คงไม่มีผู้หญิงคนไหนทนอยู่ใกล้คนที่ทำลายความรักของตัวเองได้แม้แต่วินาทีเดียว ถ้าเป็นปรายก็อาจจะทำอย่างคุณขิม เชื่อปรายเถอะค่ะ”
“คุณปราย...ขิมแค่อยากรู้ว่า พี่เขมพาคุณมาแบบนี้ คุณไม่นึกเสียดายเวลาของคุณกับก้องกาจแม้เพียงสักนิดเลยหรือคะ?”
เขมรินมองหน้าคู่สนทนาซึ่งบัดนี้ดวงตาคู่นั้นมองไกลออกไปยังทิวเขาและเงาไม้เบื้อนอก รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดพรายขึ้นบนริมฝีปากอิ่มแวววาวของปรายฟ้าเมื่อเธอหันกลับมาอีกครั้งเพื่อจะบอกกับผู้ที่คอยรับฟังอยู่ว่า
“การแต่งงานของปรายกับพี่ก้องเกิดขึ้นเพราะความต้องการของคุณพ่อ ปรายไม่รู้ด้วยซ้ำว่า
