บทที่ 4 ปฏิบัติการจับคนร้าย 2
1012 คำ
อีกด้านหนึ่ง…
@ห้องอายุรกรรมแพทย์
“ไอ้ยุ มึงจะไม่บอกกูจริงเหรอว่าทำไมมึงได้ไปนั่งกินข้าวกับหมอดา” ไอ้ชัยย์เอ่ยถามผมไม่หยุดตั้งแต่ผมบังเอิญเจอมันที่หน้าลิฟต์ แล้วมันก็เดินตามตูดผมไม่หยุดเช่นกัน
“มึงรู้ได้ไง”
“ไม่รู้ได้ไง เขาลือกันให้แซดว่ามึงกับหมอดาคบกัน จริงเหรอวะ” มันยังคงถามผมอย่างต่อเนื่อง แต่ตอนนี้น้ำเสียงของมันจริงจังมาก
“ยังไม่ได้คบ แต่ไม่นานหรอก” ผมตอบตามความจริง
“ทำไมมึงไม่บอกกูวะ กูเก็บหมอดาไปฝันมาหลายคืนเลย” หมอชัยย์เอ่ยพลางทำหน้าเซ็ง คืองี้...มันโคตรเจ้าชู้เลยล่ะ ผมภาวนาในใจให้มันไปทำผู้หญิงท้องสักคน
“ก็บอกไปแล้วไง ว่าเขากำลังจะมีแฟน” ผมจำได้ว่าบอกมันไปแล้ว
“กูยอมให้มึงก็ได้ งี้มึงก็ไม่ได้เที่ยวผู้หญิงสวย ๆ กับกูแล้วอ่ะดิ” เอิ่มไอ้นี่ก็ถามตรงไป แต่ก็อย่างว่าถ้าวันไหนผมกับไอ้ชัยย์เราออกเวรพร้อมกัน เราสองคนก็มักจะออกไปท่องราตรีด้วยกัน ถึงผมจะเป็นหมอแต่ผมก็มีความต้องการทางเพศนะ
“ก็…คงงั้น” ผมตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะตอนนี้ผมจริงจังกับดามาก
“เฮ้อ...สิ้นลายก่อนกูซะงั้น กูไปละเห็นหน้ามึงละเซ็ง” ไอ้ชัยย์ทำหน้าเซ็งกว่าเดิมหลายเท่า ก่อนจะเดินไปเปิดประตูพร้อมกับโบกมือลาผมจากทางด้านหลัง
...ผมเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์ประจำห้องตรวจโทรหาวอร์ดไอซียู มีพยาบาลประจำห้องรับสายก่อนที่ผมจะขอคุยกับพีช
“สวัสดีค่ะ พีชกำลังถือสายมีอะไรหรือเปล่าคะ” พีชเอ่ยถามผมผ่านโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“ห้องแล็บปฏิเสธสิ่งส่งตรวจนะ วันนี้ตอน 4 โมงเย็นเดี๋ยวผมไปเจาะเลือดใหม่ คุณอยู่เวรหรือเปล่า”
“อยู่ค่ะ โอเคค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่าง ผมคิดในใจก่อนจะวางโทรศัพท์ลง เสียงของเธอเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง เธอคงเหนื่อยล่ะมั้งหรือไม่ก็...กำลังก่นด่าผมในใจอยู่
แต่ช่างเถอะ...ผมส่ายหน้าเบา ๆ สลัดความคิดไม่ดีออกจากหัวไป
ตกเย็น...
@หน้าห้องพักผู้ป่วยหนัก 16.30 น.
-ญดา-
ตอนนี้ฉันกำลังหันหลังชนฝาผนังที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องไอซียู เป็นการอำพรางตัวเองเพื่อไม่ให้ใครเห็น หมอวายุเพิ่งเข้าไปเก็บตัวอย่างเลือดคนไข้สมพงษ์อีกครั้ง เขาเข้าไปสิบนาทีกว่าแล้วแต่ยังไม่ออกมา มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเป็นกังวลในใจ แต่ก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไรไป
แอ๊ดด ~
เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น รีบชะเง้อคอออกไปดูเล็กน้อยก็พบว่าเป็นหมอวายุ และพีชที่กำลังเข็นรถขนสิ่งส่งตรวจออกมาจากห้องไอซียู
หมอวายุคุยอะไรกับยัยพีชเล็กน้อยก่อนจะเดินแยกออกมาคนละทาง พอฉันเห็นเขาเดินผ่านทางเดินอีกทางที่ฉันหลบอยู่ ฉันพยายามเอ่ยเรียกเขาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะได้ยินในที่สุด หมอวายุจึงอาศัยจังหวะที่พีชกำลังหันหลังเข็นรถเข็นออกไปอีกทาง เขาแทรกตัวมายืนทางด้านหลังฉัน ตอนนี้เราสองคนเหมือนสายลับ 007 อย่างไงอย่างงั้น
เสียงรถเข็นดังค่อย ๆ เมื่อพีชเข็นรถเข็นออกไปไกลเรื่อย ๆ ไกลจากเราสองคนมากพอสมควร ฉันกับหมอวายุย่องเบาไปที่ช่องทางเดินอีกช่องหนึ่งถัดไปจากที่เดิม แต่ก็ใกล้กับยัยพีชมากขึ้น
ฉันชะโงกคอมองดูพร้อมกับหมอวายุที่โน้มคอลงมาชะโงกดูด้วย ความสูงที่ต่างกันของเราสองคนทำให้มองดูแล้วรู้สึกว่าเขากำลังโน้มใบหน้าลงมาที่ไหล่ของฉัน ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขารดต้นคอของฉัน
ตึกตัก~ ตึกตัก~
หัวใจฉันเต้นแรงเหมือนจะกระดอนออกมา ฉันกำลังเพ้อฝันจนหลุดโฟกัสจากยัยพีช
“พีช...เธอหยุดเดิน ทำไมกัน” เสียงกระซิบของหมอวายุดังใกล้ ๆ ใบหูฉัน ราวกับกำลังพูดกับตัวเองเสียมากกว่า ฉันส่ายหน้าไล่ความฟุ้งซ่านออกไปก่อนจะหันกลับไปมองยัยพีช เธอหยุดเดินพร้อมกับทำท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ หันซ้ายแลขวา ก่อนจะหันหลังมองมาทางฉันกับหมอวายุ
พรึ่บ!
ฉันกับหมอวายุหลบแทบไม่ทัน ตื่นเต้นเป็นบ้า สักพักเราสองคนก็ชะโงกคอไปดูอีกรอบ แต่ทว่า
หายไป! เธอหายไปไหนแล้ว
ฉันมองตามทางเดินที่สามารถไปขึ้นลิฟต์ได้ มันห่างจากห้องแล็บอีกไกลพอสมควร เธอไม่มีทางเดินไปถึงเร็วขนาดนั้น หรือว่า
พรึ่บ!
หมอวายุออกตัววิ่งไปตามทางเดินราวกับเห็นพีชแล้ว ฉันที่เพิ่งตั้งสติได้ก็รีบออกตัววิ่งตามไปเช่นกัน ก่อนที่เราสองคนจะหยุดวิ่งที่ห้องห้องหนึ่ง
กึก! กึก!
@ห้องพักพยาบาล
เราสองคนไปหยุดที่หน้าห้องพักพยาบาลพร้อมกัน เพราะเห็นร่างของใครบางคนยืนอยู่ในห้องผ่านช่องกระจกใสเล็ก ๆ แต่สามารถมองเห็นข้างในได้อย่างชัดเจน พีชยืนตัวเอียงเล็กน้อยมันจึงทำให้ฉันเห็นว่าเธอกำลังทำอะไร
เธอกำลังหยิบหลอดเก็บเลือดออกมาพร้อมกับเปิดฝาออก ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้านั่นไม่ใช่หลอดเก็บเลือดเพื่อตรวจแก๊ส ไม่รอช้ารีบผลักประตูเข้าไปทันที
แอ๊ดด~
ปัง!
“ทำอะไรของเธอน่ะ!!”
- ผู้เขียน
