บทที่ 5 จบเรื่องราว
1714 คำ
“ทำอะไรของเธอน่ะ!” ฉันผลักประตูออกอย่างแรงพร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น หัวใจของฉันเต้นรัวเร็วจนเลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้า โมโหจนเลือดขึ้นหน้ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง ซึ่งเสียงของฉัน
เพล้ง!
ทำให้หลอดเก็บเลือดในมือของพีชตกลงมาแตกทันที กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วห้อง หมอวายุเห็นอย่างนั้นจึงเดินอย่างรีบร้อนไปหยิบสเปรย์แอลกอฮอล์ออกมาฉีดลงบนพื้น เพื่อป้องกันการฟุ้งกระจายของเชื้อโรค เพราะไม่รู้ว่าในเลือดมีเชื้ออะไรอยู่หรือเปล่า
เขาสติดีมาก
ส่วนฉันก็ยืนตัวสั่นพร้อมกับจ้องมองยัยพีชอย่างคนนึกโมโห สมองฉันแล่นทันที ที่ผลแล็บมันออกมาไม่สอดคล้องกันก็เพราะผลการตรวจแก๊สนี่เอง พีชกำลังเอาชีวิตคนไข้มาเสี่ยงเหรอเนี่ย เธอทำไปเพื่ออะไร แค่แกล้งฉันอย่างนั้นเหรอ
“ตอบฉันสิพีช!” ฉันตวาดออกไปอีกครั้ง
“-_-” เธอมองหน้าฉันนิ่ง แววตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาแข็งกระด้างอีกครั้ง
“ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุม” ฉันพูดลอดไรฟัน ข่มใจไม่ให้เข้าไปทำร้ายอีกฝ่าย แม้นสิ่งที่เธอทำมันร้ายแรงเกินกว่าจะทนไหว
“หึ เอาเข้าห้องประชุมก็ดีเลยน่ะสิ นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ” เธอว่าพลางเดินเข้ามาจ้องหน้าฉันเขม็ง
“ฉันไม่เข้าใจ” ฉันตอบเสียงอ่อนลงเล็กน้อย เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถ้าฉันเอาเรื่องนี้เข้าห้องประชุม เธอจะโดนสอบวินัย อนาคตเธอดับแน่
“หึ” เธอแค่นหัวเราะก่อนจะเดินผ่านฉันออกจากห้อง แต่ทว่า
หมับ!
“จะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไง!” เธอเดินออกจากห้องก่อนที่ฉันจะรั้งแขนเธอไว้พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมีน้ำโห
“กูพูดไปมึงก็ไม่เข้าใจกูหรอก ไม่ต้องสะเหล่อมาอยากรู้!” เธอตวาดเสียงดังลั่นทางเดิน ยิ่งไปกว่านั้นเสียงสะท้อนตามทางเดินยิ่งทำให้เสียงของเธอดังมากขึ้น พยาบาล เจ้าหน้าที่ รวมถึงญาติคนไข้กำลังมองดูพวกเรา
“แล้วมึงทำอย่างนี้ทำไม มึงกำลังจะฆ่าคนทั้งคน!” ฉันตอบกลับเสียงดังลั่นเช่นกัน
“แล้วจะทำไม ถ้ากูไม่ทำอย่างนี้เรื่องของกูก็จะไม่ถูกเอาเข้าห้องประชุม ถ้าระบบห่วย ๆ นี้มันเปลี่ยนไป กูก็ถือว่าคุ้ม!” เธอตะคอกใส่หน้าฉันคืน ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวยกมือขึ้นตบหน้าเธอคนนี้อย่างจัง
เพียะ!
ใบหน้าของพีชหันไปตามแรงตบ มุมปากของเธอมีเลือดซิบออกมา
หมอวายุเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้ามาโอบที่ไล่ฉัน เขาแตะไหล่ฉันสองสามครั้งเหมือนจะปลอบใจ ฉันกำลังตกใจกับคำว่าคุ้มของยัยพีชจนอดไม่ได้ที่จะตบหน้าเตือนสติ เธอกำลังพูดว่ามันคุ้มที่ฆ่าใครเพื่อให้เรื่องของเธอเข้าที่ประชุม
เธอบ้าไปแล้ว
“เพราะมึงไม่ใช่กู มึงไม่เข้าใจกูหรอกว่า ชีวิตพยาบาลมันห่วยแค่ไหน มึงไม่รู้ มึงไม่รู้หรอกในแต่ละวันเราทำอะไร! เราต้องเจอกับอะไร! อะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็ต้องทำ ระบบมันห่วยมันใช้งานพยาบาลอย่างกูเยี่ยงทาส!” เธอพูดยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงโมโหเต็มทน ดวงตาของเธอแดงก่ำก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลออกมาอาบใบหน้าจนเป็นทางยาว หมายความว่ายังไง
หรือว่า...
“ถ้าเรื่องนี้ได้เข้าห้องประชุม แล้วกูถูกสอบวินัย กูจะพูดให้หมดเปลือกเลยว่าระบบมันห่วยยังไง อะไรที่มันไม่ใช่หน้าที่ของพยาบาลอย่างกู มันจะได้เลิกถูกยัดเยียดมาให้พวกกูสักที!” เธอพูดความในใจ หรือว่าเธอจะเสียสละตัวเองให้กับปัญหาเชิงโครงสร้างที่โรงพยาบาลนี้กำลังประสบอยู่อย่างนั้นหรือ
...ไม่ใช่แค่เธอที่รู้สึกหรอก แพทย์หลายคนก็รู้สึก ฉันว่าโรงพยาบาลแห่งนี้แห่งเดียวล่ะมั้งที่มีปัญหา คนไม่ลาออกกันก็เพราะว่าที่นี่ให้เงินเยอะ แต่ว่าการจัดการกลับห่วยแตก
“แต่รู้ไหมว่า...เธอไม่ควรทำอย่างนี้” ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ เข้าใจหัวอกของพีช แต่เรื่องเรียกร้องอะไรแบบนี้มันผิดมาก ๆ ทว่าก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้
“เสียงเอะอะ โวยวายอะไรกันพีช!” เสียงตวาดดังลั่นของใครบางคนก็ดังมาจากทางด้านหลังของฉัน เป็นหัวหน้าพยาบาลเอง
“-_-” เธอไม่ตอบ เธอยังคงจ้องหน้าฉันนิ่ง มือเรียวเล็กของเอื้อมขึ้นมาเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ฉันออกไปจากตรงนี้ ฉันหันกลับไปมองตามแผ่นหลังบาง อยู่ ๆ น้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมา ฉันกำลังสับสน ฉันควรจะเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุมดีไหม จริง ๆ แล้วฉันกับพีชเรารู้จักกันมากกว่าเพื่อนข้างบ้านเสียอีก
3 วันต่อมา…
“ฉันถูกพักงาน 1 อาทิตย์” ฉันตอบน้ำผึ้งที่เธอพยายามถามฉันหลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องสอบวินัย อย่างที่บอกน้ำผึ้ง ฉันถูกพักงานข้อหาทะเลาะวิวาทในโรงพยาบาล ฉันยิ้มให้น้ำผึ้งเล็กน้อย
“ให้ตายเถอะ งั้นฉันก็ต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นอ่ะดิ” เธอว่าพลางทำหน้ามุ่ย จริงด้วยแฮะ
“ทำไงได้ล่ะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ ฉันทำงานมาตลอด ห้าปีไม่เคยได้หยุดนานขนาดนี้ บางทีมันก็หน่วงในใจนะ
“แล้ว…ยัยพีชล่ะ” น้ำผึ้งถามหาพีชที่ถูกเรียกสอบวินัยพร้อมกับฉัน และตอนนี้เธอก็ยังไม่ออกมา
“ก็คงเป็นไปตามที่คิด” ฉันว่าพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง น้ำผึ้งเดินตามมานั่งข้าง ๆ ฉัน ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ...พีชทำเกินไปจริง ๆ แต่ยังโชคดีที่เรารักษาคนไข้ได้ทัน ไม่งั้นพีชได้ถูกดำเนินคดีการทางกฎหมายแน่” นั่นสิลืมบอกไปเลยว่าเรารักษาคนไข้สมพงษ์ทัน แล้วตอนนี้เขาก็ฟื้นแล้วด้วย
แต่พีชเนี่ยสิ...เธอถูกถอดถอนใบอนุญาตวิชาชีพ และถูกไล่ออก อนาคตเธอดับสลายไปเลย อีกอย่างถึงแม้เรื่องนี้จะถูกเอาไปถกเถียงในที่ประชุม แต่ก็อย่างว่าปัญหานี้มันยิ่งใหญ่เกินไปที่จะแก้ไขได้ในทันที แต่ก็ยังดีที่ทางผู้บริหารตระหนักถึงปัญหานี้มากขึ้น ถือว่าเธอทำสำเร็จนะพีช
“ว่าแต่ แกรู้ไหมว่า…พัชเขารู้เรื่องนี้ไหม” น้ำผึ้งหันหน้ามาถามฉันเสียงแผ่วเบา ซึ่งทันทีที่ฉันได้ยินชื่อของคนคนนี้ก็ถึงกับชะงัก
“ไม่รู้สิ เขายังไม่กลับจากต่างประเทศมั้ง”
“ฉันว่าพัช เขาคงรู้เรื่องแล้วล่ะมั้ง เพราะเขากำลังเดินมาทางด้านหลังเธอน่ะ” น้ำผึ้งพูดพลางพยักหน้าไปทางด้านหลังฉัน ทำให้ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับหัวใจหล่นวูบลงที่ปลายเท้า ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปมองอีกทาง
ใช่เขาจริง ๆ ด้วย
“หวัดดีน้ำผึ้ง หวัดดีดา ไม่เจอกันนานเลยนะ” เขาเดินมาหยุดที่เราสองคนก่อนจะเอ่ยทักทาย เขามองมาที่ฉัน เราสบตากันนิ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนหัวใจของฉันมันคงเต้นแรง แต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกโหวง ๆ ในใจมากกว่า
“อืม” ฉันตอบหน้านิ่งก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
“พัช ไม่เจอกันนานเลยหล่อขึ้นกว่าเดิมอีกนะ พัชมาหาพีชเหรอ” น้ำผึ้งถามผู้มาใหม่ด้วยความตื่นเต้น
“อืม พอดีเป็นห่วงด้วย” พัชตอบเสียงสั่นไหวเล็กน้อย พอดีพีชกับพัชเขาเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน
“กี่ปีแล้วนะที่นายกับดาเลิกกัน หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจออีกเลย” อยู่ ๆ น้ำผึ้งก็พูดเรื่องเก่าขึ้นมา ให้ตายเถอะยัยนี่มันใช่เวลาที่จะมาถามเรื่องแบบนี้ไหม
“ก็ห้าปีแล้ว เนอะ” พัชพูดพลางพยักพเยิดหน้ามาที่ฉัน
“-_-” ฉันมองหน้านิ่ง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง
“ก็ห้าปีแล้วล่ะ ที่นายนอกใจฉัน” ฉันพูดหน้าตาย พัชทำท่าทีเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทว่า
แอ๊ดดด....
เสียงเปิดประตูของยัยพีชดังขึ้นก่อนที่เขาจะได้พูด พัชละสายตาจากฉัน เขาเดินไปหาพีชก่อนจะโอบกอดเธอเบา ๆ ลูบหัวเธอเล็กน้อยเป็นเชิงปลอบใจ เขาไม่ได้ถามน้องสาวฝาแฝดสักคำ เหมือนเขาเข้าใจเธอ พัชก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ เขาอ่อนโยนกับทุกคนเสมอ
“ไปรอที่รถนะ” พัชเอ่ยบอกพีช ก่อนจะเดินมาหาฉันอีกครั้ง เขาขยิบตาให้น้ำผึ้งเล็กน้อย ยัยนั่นก็รู้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร น้ำผึ้งบอกลาฉันก่อนที่เธอจะเดินเลี่ยงออกไป เรายืนอยู่ด้วยกันสองต่อสองสักพักบรรยากาศก็เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา
“เป็นไงบ้าง” เขาถามฉัน
“-_-” ฉันไม่ตอบ
“ทำไมไม่ตอบนะ” เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า
“ฉันว่านายเก็บคำถามไปถามหมออรเถอะ” ใช่แล้วล่ะ พัชนอกใจฉันไปมีอะไรกับยัยหมออร ทั้งสองคนหักหลังฉัน! นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเลิกคบกับอรและเกลียดเธอเข้าไส้!
“พัชอยากถามดาไง” เขาตอบน้ำเสียงจริงจัง
“_” ฉันไม่ตอบ ได้แต่ทำหน้าสงสัย เพื่ออะไร?
“แล้ว…ดามีแฟนใหม่ยัง” ห้ะ! ถามอะไรของเขา ฉันกำลังจะด่าเขาว่ามายุ่งอะไรกับฉัน แต่ทว่า
“มีแล้ว!” เสียงทุ้มลึกของใครบางคนก็ดังมาจากทางด้านหลังของพัช ฉันไม่เห็นหน้าเขา แต่ก็จำเสียงแสนคุ้นเคยนี้ได้ เขาเดินออกมาจากตรงที่หลบอยู่....ปรากฏตัวต่อหน้าฉัน
“มะหมอวายุ”
0•0!!
- ผู้เขียน
