วันต่อมา... [07.00 น.]
ครืดด ครืดด~
“รับให้หน่อยสิ เปิดลำโพงด้วย” เสียงโทรศัพท์ของหมอวายุดังขึ้น เขาบอกฉันก่อนจะพยักหน้าไปที่โทรศัพท์ของเขาที่วางอยู่คอลโซนหน้ารถ หมอวายุกำลังขับรถด้วยความเร่งรีบ ตอนนี้เรากำลังมุ่งหน้าไปที่โรง’บาลถึงแม้ว่าบ้านพักจะอยู่ไม่ไกลกับโรงพยาบาล แต่ทว่าปัญหาของเมืองหลวงคือรถติด ฉันคว้าโทรศัพท์ของหมอวายุขึ้นมาก่อนจะกดรับตามที่เขาบอกพร้อมกับเปิดลำโพง
[ฮัลโหลค่ะ หมอวายุคะ ตอนนี้คนไข้โวยวายใหญ่เลยค่ะ เขาจะเข้าตรวจให้ได้เลย ถึงไหนแล้วคะ] ไม่ทันที่หมอวายุจะเอ่ยทักทาย คนในสายก็โพล่งเสียงออกมาด้วยความร้อนรน และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เราสองคนออกจากบ้านพักตั้งแต่เช้า
“ถึงแล้วครับกำลังจะเลี้ยวเข้าไป หมออรยังไม่ถึงเหรอครับ หมอคนอื่นทำอะไรอยู่เหรอ” เขาเอ่ยถามคนในสายด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด ราวกับอดกลั้นอารมณ์โมโหไว้อยู่ แหงสิ...ก็เล่นโทรมาตั้งแต่เช้าเลย
[หมออรยังไม่ถ
