ติดใจกาแฟ
1119 คำ
วาเลนเซียเลิกคิ้วมองกวินภพ รอคำตอบ แต่เขาก็ดูอึกๆ อักๆ จนเธอต้องถามย้ำอีกครั้ง ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
“คะ ผู้กองอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม ถ้าไม่ เซียจะได้เข้าไปทำงานต่อ”
“ชะ ชงกาแฟให้หน่อย” เสียงเรียบนิ่ง แต่กลับทำวาเลนเซียอมยิ้ม แถมยังจ้องมองหน้าผู้กองสุดหล่อเชิงจับผิด
“แหน่ะ ติดใจกาแฟของเซียหรอ”
“ไม่ใช่! ที่ห้องเครื่องทำกาแฟเสีย” กวินภพกล่าว ยังคงวางมาดเข้มขึงขังเช่นเคย
“อ้อๆ งั้นผู้กองไปรอที่ห้องก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเซียเอาไปให้” ร่างเล็กเบะปากพยักหน้าเบาๆ เชิงไม่เชื่อ แต่ก็ตามน้ำไปแล้วบอกให้เขาไปรอ
“อืม” แล้วเขาก็หมุนตัวเดินกลับห้องไป
“เครื่องทำกาแฟเสีย เชื่อตายแหละตาผู้กองปากแข็ง” ระหว่างชงกาแฟ เธอก็พูดกับตัวเอง ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ที่รู้ๆ คิดเข้าข้างตัวเองแล้วหนึ่ง
ใช้เวลาไม่นานนัก คนตัวเล็กก็มายืนอยู่หน้าห้องของกวินภพ พร้อมกับกาแฟหอมกรุ่นที่กระจายฟุ้งไปทั่วทั้งชั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
“กาแฟได้แล้วค่ะผู้กอง”
“อืม ขอบใจ” กวินภพรับกาแฟมาถือไว้
“ไม่ต้องซ่อมเครื่องทำกาแฟนะคะ อยากชงให้อีก”
“ไม่รบกวน” พูดจบเขาก็ปิดประตูห้องทันที
“อะไรเนี้ย ชิ!! คนบ้า!!” วาเลนเซียสบถเบาๆ ก่อนจะหน้ายู่เดินเข้าห้องของตัวเองไป
หลังจากที่กลับเข้าห้องมา ตอนแรกกะว่าจะเคลียร์งานที่กองอยู่บนโต๊ะ แต่รู้สึกง่วงๆ ก็เลยเดินไปชงกาแฟแทน สองเท้าเล็กเดินออกไปตรงระเบียงหลังห้อง เพื่อดื่มกาแฟและดื่มด่ำบรรยากาศด้านนอกในค่ำคืนนี้ ใบหน้าสวยเซ็กซี่แหงนมองดาวที่วันนี้ระยิบระยับเต็มท้องฟ้า พร้อมกับสูดอากาศเข้าเต็มปอด
“สวยจัง” เธอกล่าว แต่เมื่อจ้องมองดาวอยู่พักใหญ่ แต่อยู่ๆ ก็รู้สึกว่ากำลังถูกจับจ้องอยู่จึงหันไปมองที่ระเบียงของอีกห้อง ซึ่งแน่นอนว่าระเบียงห้องของเธอมันติดกันห้องเขา เขากำลังมองเธออยู่
แค่เพียงแวบเดียวเท่านั้นแหละที่เธอเห็นเขามอง เพราะทันทีที่เธอหันไปมองเขา อีตาผู้กองสุดหล่อก็ทำทีหันหน้าหนีแล้วรีบเดินเข้าห้องไป
“แหนะ แอบมองเขาด้วย คิคิ” วาเลนเซียยกยิ้มออกมาอย่างมีความสุข มือเล็กก็ยกแก้วขึ้นเป่าระบายความร้อนแล้วค่อยๆ จิบกาแฟด้วยท่าทีชิวๆ
เช้าวันต่อมา...
“สวัสดีค่ะผู้กอง ไปทำงานหรอคะ” วาเลนเซียชวนคุยระหว่างที่อยู่ในลิฟต์
“...อืม” ดวงตาคมกริบเหลือบมองเธอเล็กน้อย กลิ่นหอมละมุนๆ ตีเข้าจมูกโด่งอย่างจัง แต่ก็ยังข่มเอาไว้ทำทีนิ่ง และท่องไว้ว่าผู้หญิงคนนี้อันตราย ห้ามเข้าใกล้
“พูดเยอะๆ ก็ได้ค่ะ กลัวดอกพิกุลร่วงหรอคะ?”
“ไม่อยากคุย”
“ถามคำตอบคำก็ได้ค่ะ ไม่ถือ” วาเลนเซียไม่สะทกสะท้านต่อความเย็นชาของเขา
“ไม่เหนื่อยหรอ??”
“ไม่ค่ะ แต่ถ้าเก๊กนานๆ แล้วเหนื่อยเมื่อไหร่ เซียยังรอนะคะ รับประกันเรื่องนอกใจไม่มีแน่นอน รักคนเดียว”
“หึ” กวินภพแค่นหัวเราะออกมาในลำคอ เชื่อตาแหละ หญิงร้อยเล่ห์ ผู้หญิงหน้าไม่อาย บอกรักผู้ชายง่ายๆ แบบนี้คงชินปากล่ะสิ ถึงพูดออกมาได้ง่ายดายขนาดนี้
“หัวเราะแบบนี้ไม่เชื่อ?” คนตัวเล็กหันไปจ้องหน้าเขา จนทั้งคู่สบตากันอยู่เนิ่นนาน นานจนทำให้กวินภพไม่สามารถที่จะละสายตาไปจากดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เป็นประกายนั้นได้เลย มันเหมือนถูกสาปให้จ้องมองอยู่แบบนั้น ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆ เคลื่อนมาใกล้กันช้าๆ จนแทบจะจูบกัน อีกแค่คืบเดียวเท่านั้นปากของเขาและเธอก็จะแตะกันแล้ว
ติ้ง!!
เสียงลิฟต์เรียกสติของร่างสูง พร้อมกับประตูเปิดออก กวินภพรีบผละออกแล้วเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก รีบพุ่งตัวออกจากลิฟต์ทั้งที่นี่มันแค่ชั้น3 แล้วมีคนเรียกลิฟต์ต่างหาก ส่วนร่างเล็กที่เห็นท่าทีของเขาก็หลุดหัวเราะออกมา จากนั้นคนที่ยืนรอลิฟต์ก็เดินเข้ามาในลิฟต์แล้วส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
พอถึงบริษัทวาเลนเซียมาทำงานด้วยอารมณ์สุนทรีย์ ใครทักก็ยิ้มให้ ก็พูดคุยกับเขาไปหมด ตลอดทั้งวันที่นั่งทำงาน บ้างก็ร้องเพลง ฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข กฤษตฤณยัดงานให้ทำก็ไม่มีบ่นสักคำ จนเจ้าตัวคิดว่าน้องสาวของตนนั้นผีเข้าแน่ๆ
“พักเที่ยงแล้ว ท่านประธานจะรับอาหารเที่ยงเป็นอะไรดีคะ”
“เหมือนเมื่อวานก็ได้ แต่ขอ2ชุดนะ วันนี้เพื่อนพี่จะเข้ามากินข้าวด้วย”
“คุณตำรวจหรือเปล่าคะ?”
“เปล่า ฐานทัพเพื่อนทนายของพี่น่ะ”
“ว๊า นึกว่าคุณตำรวจกวินซะอีก” ร่างเล็กหน้ายู่เล็กน้อย แต่ก็หันกลับไปยกหูโทรศัพท์ สั่งอาหารให้ท่านประธาน
“เอ้าพี่เซีย มาทานข้าวหรอครับ ผมขอนั่งด้วยได้ไหม พอดีโต๊ะมันเต็ม” ภูผาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่สาวสวยที่ทำงานนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว
“อ้อ เอาสิ นั่งเลย” ร่างเล็กผายมือให้พร้อมกับยิ้มให้
“ขอบคุณครับ ลงมานานหรือยังครับ”
“สักพักแล้ว”
“แล้วมากินข้าวคนเดียวแบบนี้ทุกวันไหมครับ” ภูผาชวนคุยอย่างเป็นมิตร
“ใช่จ่ะ ทำไมหรอ”
“มากินด้วยกันไหม ผมก็ไม่มีเพื่อนกินข้าวเหมือนกัน” ร่างสูงเอ่ยชวน
“อื้มเอาสิ พี่ก็ไม่ค่อยชอบนั่งกินข้าวคนเดียวเหมือนกัน เวลาคนมองมามันเกร็งๆ”
“ดีเลยครับ งั้น ผมขอไลน์พี่ไว้หน่อยได้ไหม หรือจะให้ผมขึ้นไปรับที่ชั้นผู้บริหาร”
“อุ้ย ไม่เป็นไรหรอก มาเจอกันที่ร้านนี้ก็ได้”
“ครับ เอางั้นก็ได้ กดไลน์ให้หน่อยนะ” แล้วเด็กหนุ่มก็ส่งมือถือให้วาเลนเซียแอดเพื่อน
“พี่อิ่มแล้ว พี่ไปทำงานก่อนนะ”
“ครับ แล้วเจอกันครับ อ้อ ไลน์นี่ ทักได้ตลอดไหมครับ” ร่างเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เว้นเวลางานให้พี่หน่อยแล้วกัน” วาเลนเซียตอบ ก่อนจะเดินหันหลังเข้าลิฟต์ไป
[เซีย ขอกาแฟหนึ่งแก้ว] เสียงโทรศัพท์ข้างๆ ดังขึ้น ร่างเล็กขมวดคิ้วทันที
“ดื่มกาแฟตอนเที่ยงหรอคะ?”
[ไม่ใช่ของพี่]
- ผู้เขียน
