ยิ้มอะไรนักหนา
1553 คำ
@KTกรุ๊ป
“อะไรเนี้ยเซีย มาวันแรกก็เกือบสายแล้ว” กฤษตฤณกล่าว พร้อมกับเดินผ่านหน้าเธอไปด้วยท่าทีที่ไม่ได้จริงจังนัก
“แค่เกือบ แต่ก็ไม่ได้สายสักหน่อยนะคะ”
“เถียง? เตรียมตรวจสอบเอกสารปึกนั้น แล้วเอาเข้ามาให้พี่ภายใน30นาทีนี้ เช็กตารางงานให้พี่ด้วย”
“อะไรเนี้ย สั่งๆ แล้วก็ไป นี่ฉันมาทำงานวันแรกนะ ไม่คิดจะสอนงานกันก่อนหรือไง”
ตึก ตึก ตึก!!
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครบางคนเดินออกมาจากลิฟต์ของชั้นผู้บริหาร ทำให้ร่างเล็กที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เงยหน้าขึ้นมอง แต่ทันทีที่สายตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มสบประสานกับดวงตาเป็นประกายสีน้ำเงินเข้มกลมโตของเธอ หัวใจดวงน้อยก็เต้นระรัว พร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ที่ปรากฏขึ้น
“สวัสดีค่ะผู้กองสุดหล่อ มาพบท่านประธานหรอคะ นัดไว้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้นัด”
“ถ้าไม่ได้นัด ห้ามเข้านะคะ”
“ฉันมีธุระสำคัญ” เขากล่าวเสียงเรียบ
“สำคัญก็เข้าไม่ได้ค่ะ ถ้าไม่ได้นัดไว้”
“จิ๊!! ฮัลโหลมึง กูอยู่หน้าห้อง มีเรื่องด่วนแต่เลขามึงไม่ให้กูเข้า” กวินภพหัวเสียก่อนจะล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงมากดโทรหาเพื่อนรัก
[วาเลนเซีย ให้กวินเข้ามา] เสียงโทรศัพท์ที่เชื่อมกับห้องของประธานดังขึ้น
“ค่ะ” ร่างเล็กตอบก่อนจะรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ร่างสูง จากนั้นก็ส่งยิ้มให้อีกเช่นเคย
“ยิ้มอะไรนักหนา”
“เอ้า ยิ้มก็ผิด” ร่างเล็กบ่นอ้อมแอ้ม แล้วเดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะประจำตำแหน่งต่อ
[วาเลนเซีย ชงกาแฟให้หน่อยสองแก้ว]
“ค่า ท่านประธาน”
“เลขา ท่องไว้ เงินๆๆๆ ท่องไว้นะเซีย” ร่างเล็กกล่าวกับตัวเอง แต่ก็ยอมเดินไปชงกาแฟตามคำสั่งของเจ้านาย
“ได้แล้วค่ะ” แก้วกาแฟถูกวางไว้ตรงหน้าเจ้านายหนึ่งแก้ว และตรงหน้าคุณตำรวจสุดหล่อของเธอ “ถ้าติดใจ จะไปชงให้ดื่มทุกเช้าเลยค่ะ” แต่ก็ไม่วายหยอดใส่กวินภพ จนกฤษตฤณที่กำลังยกกาแฟขึ้นจิบถึงกับสำลักจนหน้าดำหน้าแดง
“แค่กๆๆ”
“ไปทำงานดีกว่า” วาเลนเซียยักคิ้วให้กวนๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง
“เลขามึงนี่วุ่นวายกับกูจังนะ” กวินภพเอ่ยเสียงเรียบ
“ทำไม? ปกติเซียไม่ได้หยอดใครมั่วๆ หรอกนะ”
“เมื่อวานยังเห็นกอดกับผู้ชายอยู่เลย”
“หรอ”
“ขอเบอร์กู แต่ก็ไปกอดกับคนอื่น”
“มึงไม่ชอบน้องกูนี่ งั้นก็ไม่ต้องเดือดร้อน”
“ใครเดือดร้อน?”
“ไม่ใช่มึงก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องคดีก็ตามนั้นแหละ อ้อ ขอคนไปเฝ้าร้านให้ยาหยีด้วยนะ กูยังไม่ค่อยวางใจ ยังไงก็ขอเวรยามไปดูแลจนกว่าจะเจอตัวลุงกับไอ้นนท์”
“เออ” กวินภพตอบก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม ทันทีที่ลิ้นสัมผัสกับรสชาติกาแฟที่ลงตัว หอม กลมกล่อม พอดี ก็ทำเขาประหลาดใจเล็กน้อย ทั้งคู่นั่งคุยธุระกันสักพัก จนกาแฟหมดแก้วกวินภพก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ
“แล้วบอกไม่สนใจ แต่กาแฟเกลี้ยงเชียวนะมึง” กฤษตฤณเอ่ยกับตัวเองเมื่อมองไปยังแก้วกาแฟที่ตอนนี้กลายเป็นแก้วเปล่าไปแล้ว
ตกเย็น...
“เลิกงานแล้ว!!” วาเลนเซียเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความดีใจ ทำงานวันแรกก็น่าเบื่อจะตายชัก แถมเวลาก็เดินช้าเสียเหลือเกิน นั่งมองนาฬิกาเป็นล้านรอบว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาพัก เมื่อไหร่จะถึงเวลาเลิกงาน จนแล้วจนรอดก็ถึงเวลาสักที
สองมือเล็กกวาดข้าวของและจัดเอกสารบนโต๊ะให้เข้าที่ แล้วรีบลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเดินไปเคาะประตูห้องของท่านประธานเพื่อขอกลับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
“ท่านประธานขา เซียกลับก่อนนะคะ”
“อะไรจะใจจดใจจ่อรอเวลาขนาดนั้น มานี่ เอานี่ไปอ่านแล้วสรุปให้พี่พรุ่งนี้เช้าต้องได้ก่อน8โมง” วาเลนเซียหน้ายู่ แต่ก็เดินกระทืบเท้าปังๆ เข้าไปรับเอกสารกองโตมากอดเอาไว้
“เพิ่มเงินเดือนให้เซียด้วย ใช้งานหนักแบบนี้ไงถึงไม่มีเลขาทำงานด้วย”
“อย่าบ่น เดี๋ยวช่วยเรื่องกวิน”
“ค่อยหน้าทำงานด้วยหน่อย”
“แหม ยิ้มหน้าบานเลยนะ” กฤษตฤณแซว
“เซียอยู่ห้องข้างๆ คุณตำรวจด้วยนะพี่ตฤณ บังเอิญไหม เซียว่าคนนี้แหละ ยังไงก็พ่อของลูก!!” ร่างเล็กกล่าวด้วยความมั่นใจ
“แต่มันมีคนที่ชอบแล้ว”
“ชอบแล้วไง ยังไม่ได้คบกันสักหน่อย”
“จะเอาให้ได้เลย?” เขาถามกลับยิ้มๆ
“เยส!!”
“สู้ๆ นะ พรุ่งนี้ก็ มาเช้าๆ”
“เฮ้อ ไม่คุยด้วยแล้ว กลับบ้านดีกว่า” พอพูดเรื่องงาน ก็หมดอารมณ์ที่จะสนทนาเสียอย่างนั้น วาเลนเซียลุกไปหอบเอกสารแล้วเดินตึงๆ ออกจากห้องไป
ขณะที่ลิฟต์เลื่อนลงเรื่อยๆ สักพักประตูลิฟต์ก็เปิดออก พร้อมกับผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาติดไปทางน่ารักดูสะอาดสะอ้าน กำลังรอลิฟต์อยู่ ร่างสูงที่ดูเหมือนจะเด็กกว่าเธอส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะก้าวเข้ามาในลิฟต์
“หนักไหมครับ ให้ผมช่วยถือไหม?” ร่างสูงกล่าว
“ไม่เป็นไรจ่ะ พี่ถือได้” เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้
“พี่เพิ่งมาทำงานหรอครับ”
“จ่ะ เพิ่งมาทำงานวันแรก”
“ผมอยู่แผนกไอทีชื่อภูผา เรียกภูเฉยๆ ก็ได้” หนุ่มหล่อนามว่าภูผาแนะนำตัว
“พี่ชื่อวาเลนเซีย เรียกเซียเฉยๆ ก็ได้”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่เซีย มาครับผมช่วย” เด็กนี่มันเป็นงาน แถมยังถือเอกสารกองโตไปส่งเธอถึงรถอีกด้วย
“ขอบใจจ่ะ พี่กลับก่อนนะ”
@Kคอนโดมิเนียม
ก่อนกลับมาที่คอนโดวาเลนเซียก็แวะซื้อของกินมาตุนไว้ในห้อง ตามแบบฉบับคนขี้เกียจ ซื้อมาเยอะๆ เลยแล้วกัน จะได้ไม่ต้องออกไปไหน เพราะเธอเองก็ไม่ได้ชอบออกไปกินข้าวข้างนอกคนเดียว เดี๋ยวจะถูกมองว่าไม่มีเพื่อน ยังไม่สตรองพอถึงขนาดไปไหนมาไหนคนเดียวขนาดนั้น อย่างน้อยนั่งเหงาๆ กินข้าวคนเดียวในห้อง เป็นส่วนตัว ไม่ต้องถูกใครจับตามองอีก แถมเอาจริงๆ เธอก็ไม่ค่อยมีเพื่อนจริงๆ นั่นแหละ
ระหว่างกำลังเดินผ่านหน้าห้องของกวินภพ เธอก็ไม่ลืมที่จะเอาบะหมี่ไปคืนเขา เดี๋ยวจะมาบ่นเธออีก ยิ่งชอบทำหน้าดุๆ ใส่เธออยู่ คะแนนติดลบขึ้นมาเดี๋ยวเขาไม่ยอมเปิดใจให้ยุ่งเลยทีนี้
‘เอาบะหมี่มาคืนค่ะผู้กอง แถมขนมให้ด้วย ทานให้อร่อยนะคะ’
เธอหยิบกระดาษโน๊ตมาเขียนแล้วแปะไปที่ถุง จากนั้นก็เดินกลับห้องไป ร่างเล็กหอบร่างที่ค่อนข้างจะเหนื่อยเข้ามาภายในห้อง นี่แค่วันเดียวงานของเธอก็สูบพลังงานของเธอไปจนเกือบหมดแล้ว จะเอาเวลาไหนไปเที่ยว แต่เอาเถอะ ท่องไว้ว่าเพื่อเงิน เพื่อทริปเที่ยว เขาว่ากันว่าทะเลไทยก็สวย ทางตอนเหนือก็บรรยากาศดี เธอไม่ได้เติบโตที่เมืองไทย แต่เห็นแม่เปิดให้ดูบ่อยๆ ว่าตอนที่แม่ไปจีบพ่อของเธอแม่พาทัวร์ไทย พอฟังที่แม่เล่า ก็เกิดอยากจะไปเห็นความสวยงามให้เห็นกับตา แต่จะเอาเงินพ่อแม่มาเที่ยวก็คงจะไม่ฟิน สู้ใช้เงินของตัวเองดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ จะใช้เท่าไหร่ก็ได้
ตกดึก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
ขณะที่ร่างเล็กกำลังนั่งตรวจสอบเอกสารอยู่ที่ห้องนั่งเล่น อยู่ๆ เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น เธอจริงเดินออกไปเปิดประตูแต่ก่อนเปิดก็แอบส่องสักหน่อยว่าใครมา และภาพตรงหน้าก็ทำเอาใจดวงน้อยพองโตเพราะคนที่ยืนหน้าเข้มอยู่หน้าประตูห้องเธอคือผู้กอง ว่าที่พ่อของลูกเธอนั่นเอง
“อุ๊บส์ มาหาถึงห้องเลยหรอคะ?” น้ำเสียงสดใสเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มทะเล้นๆ
“มีกาแฟไหม?” กวินภพเอ่ยถามเสียงเรียบ ใบหน้ายังคงตึงๆ วางมาดนิ่งอยู่
“มีค่ะ อยากได้กาแฟหรอคะ”
“อืม” ดวงตาคมกริบมองหน้าวาเลนเซียนิ่ง
“เข้ามาก่อนไหมคะ” คนตัวเล็กเอ่ยชวน พร้อมกับชี้นิ้วเข้าไปข้างใน ใจก็หยั่งเชิงดูว่าเขาจะเข้าไปไหม
“ไม่! ฉันไม่ชอบเข้าห้องใครมั่วๆ เอากาแฟ ต้องการแค่กาแฟ” คำพูดของเขายังคงเรียบนิ่งเช่นเดียวกับใบหน้า
“โอเคค่ะ งั้นรอสักครู่ค่ะ” วาเลนเซียพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกาแฟให้กวินภพ
“...” เมื่อรับกาแฟซองมาถือไว้ เขาก็ทำท่าทีเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง จนร่างเล็กเอ่ยถาม
“ต้องการอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่ฉันจะเข้าห้องแล้ว” ร่างสูงส่ายหน้า แต่พอเธอจะปิดประตูห้อง มือหนาก็ดันมันเอาไว้เสียก่อน
“ดะ เดี๋ยว!!”
- ผู้เขียน
