“มะไม่ใช่นะ...” เราปฏิเสธก่อนจะมองไปที่ไซมอนเราไม่ได้สนใจหรอกว่าคนอื่นจะติดยังไงแต่กับเขาไม่รู้ทำไมเราไม่อยากเขาเกลียดเรา... ในโลกนี้เหมือนไม่เหลือแต่ตัวเองคนเดียวแต่เวลาอยู่ข้างเขาเราไม่ได้ไม่รู้ว่าโดดเดี่ยวเลย
“เหอะ! ที่แท้ที่ผ่านมาบอกว่าเกลียดไม่รักแล้วคงจะสร้างเรื่องเรียกร้องความสนใจน่ะสิ” เสียงของคนในรถคนหนึ่งพูดขึ้นมาก็รู้แหละว่ามีคนเกลียดเยอะแต่พอเกิดเรื่องแบบนี้ใครที่เกลียดเราก็แสดงสีหน้าออกมาชัดเจนไม่มีปิดบัง
“นั่นสิแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ...?”
“ตอแหลลลลล” ผู้หญิงพวกนั้นพูดพร้อมกันพวกเธอไม่คิดที่จะถามหรือรอให้เราอธิบายพวกเขาทั้งด่าและมองเราด้วยสายตาเหยียดหยาม... เราควรทำยังไงดีแค่เรื่องเมื่อกี้เราก็ตกใจมากพออยู่แต่พอโดนแบบนี้เรายิ่งทำตัวไม่ถูกเลย
“อ้าว!! พูดงี้ก็สวยดิฟังเพื่อนฉันก่อนได้ไหมสาวววว ไม่ใช่ด่าเอาๆ ใครจะไปรู้อาจจะเป็นออกัสก็ได้ที่พยาย
