ตอนที่ 12
1103 คำ
พริมพริสาตาใสเป็นประกายขึ้นมาทันที อย่างนี้เธอก็สามารถทำอาหารให้เขาได้แล้วสิ ถึงแม้ว่าฝีมือของเธอในตอนนี้จะเป็นแค่แม่ครัวฝึกหัด แต่คนที่บ้านของเธอก็ชมบ่อย ๆ ว่ารสมือเธอไม่แพ้เชฟในโรงแรมเลย
“ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่ชอบอาหารแนวไหนคะ”
จักรภัทรมองเจ้าของท่าทางกระตือรือร้นด้วยความเอ็นดู
“ถ้าชอบ พี่ก็กินได้หมด แต่ชอบอาหารไทยเป็นพิเศษ”
หืม? ผิดคาดแฮะ
“นึกว่าพี่ใหญ่จะชอบอาหารฝรั่งหรู ๆ ตามโรงแรมซะอีก”
“เห็นอย่างนี้พี่ก็เป็นพวกกินง่ายอยู่ง่ายกว่าที่เราคิดนะ อา...ชักหิวแล้วสิ”
“ถ้าอย่างนั้นแพรทำอาหารนะคะ พี่ใหญ่ชอบรสแบบไหนเป็นพิเศษไหมคะ”
“แค่ไม่เค็มเกินไปก็พอ”
“อืม... แล้วเครื่องดื่มล่ะคะ”
“กาแฟดำ”
ขมแย่...
“ไม่ชอบน้ำผลไม้เหรอคะ”
“ก็ไม่ได้เกลียด”
“ผลไม้ที่ชอบล่ะคะ”
“แอปเปิ้ล...”
พริมพริสาจ้องใบหน้าที่ขึ้นสีจางหลังจากถูกเธอสอบประวัติรอบที่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาปั้นหน้าดุเหมือนเดิม ตั้งแต่ถามมาคงมีแค่ผลไม้ล่ะมั้งที่ชอบเหมือนกัน
“ปกติ ถ้าแพรอยู่บ้าน แพรจะทำอาหารกินคนเดียว พี่ใหญ่อยากกินด้วยกันไหมคะ”
ชายหนุ่มคว้าเอวคนตัวเล็กมากอดไว้หลวม ๆ ใช้มือเรียวปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าของหญิงสาวออกไปทัดที่ใบหูแทน ดวงตาคมเต็มด้วยความเอ็นดู
“พี่บอกเราแล้วว่าพี่ยินดี”
คนตัวเล็กยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ เธอกำลังมีความสุข การแต่งงานครั้งนี้ ที่จริงแล้วก็เริ่มต้นได้ดีกว่าที่คิดแฮะ
ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าดุแสนเย็นชานั้นกำลังเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่กำลังเติมเต็มหัวใจที่เกือบจะด้านชาของเขา
“ถ้าพี่ให้เราทำให้พี่กินทุกมื้อ จะทำได้ไหม”
พริมพริสาตาเป็นประกาย เธอประเมินเขาน้อยไปจริง ๆ ที่แท้ก็รู้ใจภรรยาอยู่ไม่น้อยเลย
“ได้แน่นอนสิคะ”
เป็นอีกครั้งที่พริมพริสาต้องตะลึงชนิดอ้าปากค้างหลังจากที่เดินตามจักรภัทรมายังห้องครัวภายในคอนโด ไหนว่าไม่ค่อยได้ทำอาหาร ทำไมข้าวเครื่องใช้มันถึงได้เยอะและถูกดูแลรักษาดียิ่งกว่าห้องครัวในภัตตาคารเสียอีก! ทุกอย่างถูกทำความสะอาดและจัดวางอย่างเป็นระเบียบอีกด้วย
จักรภัทรสังเกตดูคนตัวเล็กที่ตาเป็นประกายทันทีที่เห็นห้องครัว ดูท่าจะถูกใจอยู่ไม่น้อยเลยสินะ
“ขอแพรสำรวจได้ไหมคะ”
“ตามสบาย”
เมื่อเจ้าของห้องอนุญาตมีหรือเธอจะเกรงใจ เด็กน้อยวัยอยากรู้อยากเห็นเดินเข้าไปสำรวจเครื่องครัวทีละชิ้น ตั้งแต่ถ้วยจานชามช้อนยันกระทะและตะหลิวที่ถูกออกแบบเป็นอย่างดี ยิ่งเห็นชื่อยี่ห้อของมันเธอยิ่งตาโต
ดวงตาคมดุอ่อนละมุนยามมองภรรยาตัวน้อยที่เดินสำรวจไปทั่วราวกับไม่เคยเห็นพวกมันมาก่อน จะว่าไปตั้งแต่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ ของที่ใช้งานบ่อยนอกจากตู้เย็นคงเป็นตู้อบไมโคเวฟและกาต้มน้ำ
“พี่ใหญ่ชอบกาแฟสำเร็จรูปหรอกคะ แพรนึกว่าชอบกาแฟสดซะอีก” เสียงใสถามเมื่อเห็นซองกาแฟในแก้วใสวางอยู่ข้าง ๆ กาต้มน้ำร้อน
“อืม”
“กาแฟดำ... สินะคะ ครั้งหน้าแพรทำให้นะคะ” เจ้าของคำพูดยิ้มสดใสพร้อมกับเดินไปทั่ว
จักรภัทรพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่เมื่อเห็นสายตาเต็มไปด้วยความสนใจในซองกาแฟของเขาแล้ว สงสัยเขาคงต้องซื้อเครื่องบดกับเครื่องชงเพิ่มแล้วกระมัง หรือว่าจะทำร้านกาแฟให้หญิงสาวเล่นดี
“แล้วมื้อนี้ อยากทำอะไรล่ะ”
พริมพริสาติดขมวดคิ้วเมื่อต้องใช้สมองครุ่นคิด ก่อนจะเสนอเมนู
“ตอนนี้ก็บ่ายแก่ ๆ แล้ว แพรยังไม่ได้กินอะไรเลย พี่ใหญ่ก็คงเพิ่งจะกินแค่กาแฟใช่ไหมคะ”
จักรภัทรพยักหน้าอีกครั้งแทนคำตอบ พร้อมกับมองไปยังตู้เย็น
“ในนั้นน่าจะมีเนื้อปลากับพวกอาหารทะเลอยู่”
“เหรอคะ” พริมพริสาเดินไปเปิดตู้เย็น พร้อมกับมองหาเจ้าวัตถุดิบที่คุณสามีเป็นคนบอก “อาหารทะเลก็มีอยู่หรอกค่ะ แต่ไม่เห็นมีปลาเลย” เสียงใสบ่น แต่ก็หยิบวัถตุดิบทั้งอาหารทะเลพวกกุ้งหมึกและผักต่าง ๆ ออกมา โชคดีของเธอและนะเนี่ยที่พอจะทำได้สักเมนู
นี่คงเป็นความรู้สึกของสามีวัยกลางคนอย่างเขาที่เห็นภรรยาสาวน้อยในชุดผ้ากันเปื้อนแล้วรู้สึกกระชุ่มกระชวย แต่ถ้าแสดงออกมาเกินไปคงถูกตราหน้าว่าเป็นตาแก่หื่นกามแทน เขาจึงได้แต่เก็บอารมณ์ตีสีหน้านิ่งเฉย มีเพียงแววตาร้อนแรงที่ซ่อนไม่ค่อยมิดมองหญิงสาวที่อยู่ในวัยกำลังเจริญเติบโตกำลังเพลิดเพลินไปกับการทำอาหาร คิดว่าคงยุ่งยากไม่น้อยเพราะครัวของเขาคงไม่เหมือนครัวที่บ้านของเธอ
“ให้พี่ช่วยไหม” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มจะสับสน
พริมพริสาหันกลับไปมองสามีตัวเอง แม้ว่าเธออยากจะแสดงทักษะการทำอาหารให้มากกว่านี้ แต่ครัวของเขาไม่เหมือนกับครัวของเธอเลยสักนิด ทั้งตำแหน่งการจัดวางรวมทั้งการเปิดเตาแม่เหล็กไฟฟ้า!
“รบกวนด้วยค่ะ” เด็กน้อยพูดเสียงจ๋อยเมื่อสุดท้ายก็ต้องขอความช่วยเหลือ แต่แค่หาอุปกรณ์นะ!
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบาง พร้อมเดินเข้าไปใกล้แม่ครัวตัวน้อยที่สาละวนอยู่กับการเปิดเตาแม่เหล็กไฟฟ้า เขาสาธิตให้เธอดูและบอกวิธีใช้อีกครั้งจนน่าจะเข้าใจ ก่อนจะคอยช่วยเป็นลูกมือหยิบจับอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้
“พี่ใหญ่ช่วยแพรแกะเปลือกกุ้งหน่อยนะคะ แพรจะล้างปลาหมึก” พริมพริสายื่นถุงห่อกุ้งให้ชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่เหมือนคนว่างงาน ดังนั้นเธอจึงหางานให้เขาแทนเสียเอง
จักรภัทรขยับยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู พร้อมกับบรับถุงกุ้งมาไว้กับตัว
- ผู้เขียน
