นิชา...
ฉันตอนนี้อยู่บนเครื่องกับป๋าธัญ เขาเลื่อนไฟท์เพื่อจะมารอบเดียวกับฉัน จะว่าดีใจมั้ยที่เขาเป็นห่วงก็ดีใจแหละ แต่ก็แบบมันเสียเวลาเขาไงแต่ก็ช่างมันเถอะมันสบายใจเขานี่นา
"มานี่มา"
ป๋าธัญสวมกอดฉันโดยมีฉันซบอยู่บนไหล่กว้างของเขาตอนนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นมากๆคือตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันอาจจะทำงานและดูเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็งที่อยู่คนเดียวมาตลอดแล้วก็อยู่ได้ แต่ไม่ใช่เลยสักนิด จริงๆฉันก็ต้องการแค่ใครสักคนที่จะมากอดฉันแบบนี้ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดนานๆ ไม่ใช่มาหลอกแล้วจากไป ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้ามาแต่แค่มองตาก็รู้แล้วว่าพวกเขาไม่ได้จริงใจ มันไม่เหมือนป๋าธัญ ถึงเขาจะแสดงออกว่าอยากได้ฉันมากแต่เขาไม่เคยทำมากกว่าจูบถ้าฉันไม่ยอม เขาที่ดูแล้วน่าจะไม่อดทนอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำก็ยังทนได้นั้นแสดงว่าเขาคงจริงใจมากพอสมควร
"ป๋าขานิหนาวจัง"
"เอาเสื้อโค้ทมาด้วยมั้ย"
"มาค่ะแต่อยู่ในกระเป๋า"
"งั้นใส่ของป๋าก่อน"
พูดจ
