Chapter 7
1735 คำ
"แล้วเราจะเอายังไง จะกินนอนกับเค้าที่บ้านเหรอไง"
คุณพ่อเอ่ยถามตามตรง ท่าทางลูกสาวเขาไม่น่าจะยอมอยู่ที่บ้านเฉยๆหรอก เมื่อก่อนยังไม่ได้คบกันยังไปหาเค้าที่บ้านทุกวัน ตอนนี้คบหากันแล้วไม่น่าจะยอมแน่
"คุณพ่อก็พูดเกินไปค่ะ ที่น้องดาจะไปอยู่กับพี่ธีเพราะคุณแม่ของพี่ไม่ค่อยสบาย ไหนพี่ธีต้องทำงานของตัวเอง อนาคตต้องเปิดร้านอีก ยังไงก็ต้องมีคนช่วยดูแลค่ะ ถึงน้องดาจะช่วยเรื่องงานไม่ได้แต่สามารถแบ่งเบาภาระพี่ธีได้นะคะ"
เธอไม่ได้อยากแรดไปนอนกับผู้ชายแต่หลายอย่างทำให้เธอตัดสินใจแบบนี้ ถ้ามีคนดูแลคุณแม่พี่ธีจะได้ไม่ต้องคอยกังวลอะไร ทำทุกอย่างให้เต็มที่
"ลูกสาวพ่อทำอะไรไม่เป็นเลยนะธีรัช ไม่เอาไปเป็นภาระเพิ่มเหรอ"
เขาหันไปถามว่าที่ลูกเขย เขาไม่อยากบังคับฝืนใจผู้ชายถ้าเขาอึดอัดหรือลำบากใจจะได้พูดออกมาตอนนี้เลย
"น้องดาไม่เคยเป็นภาระครับ กลับกันเธอเป็นเหมือนเพื่อนคู่คิดคอยให้คำปรึกษาแถมยังช่วยดูแลคุณแม่ผมด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมาถ้าไม่มีน้องดาผมคงไม่มาถึงขนาดนี้ ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ"
ท่านณเรศและดัชกรหันมามองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ตอบได้ดีทีเดียวแบบนี้ไม่ให้ไปอยู่ด้วยกันก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย
"พ่ออนุญาตก็ได้ แต่เราสัญญาแล้วนะว่าถ้าวันหนึ่งพร้อมจะต้องมาขอลูกสาวพ่อแต่งงาน ไม่ใช่ว่าพ่ออนุญาตให้ไปอยู่ด้วยกันแล้วจะไม่ทำตามประเพณี"
"ผมสัญญาครับ"
"โอเคตามนั้น ถึงแม้ว่าน้องดาจะช่วยเรื่องงานไม่ได้ แต่ลูกสาวพ่อทำอาหารเก่งนะอร่อยด้วย งานบ้านก็ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ดูแลเอาใจใส่เก่งที่หนึ่งเลย"
เขาลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดู ดาริกาเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อยในบ้านที่คอยดูแลให้ทุกคนมีความสุข ก็รู้สึกใจหายอยู่ที่วันหนึ่งลูกจะต้องแต่งงานออกไปอยู่ที่อื่น
"อร่อยจริงครับ ผมชอบกินฝีมือน้องดามาก"
"เอาล่ะเคลียร์กันลงตัวแล้ว งั้นผมไปทำงานก่อนนะพ่อ ธีรัชพี่จะไปสาขาต่างจังหวัดนะเราดูงานที่พี่ฝากเมื่อวานด้วย"
"ได้ครับ"
ดัชกรเดินไปหยีผมน้องสาวเล่นก่อนจะเดินออกไปทันที ดาริกาสวมกอดคุณพ่อของเธอไว้ก่อนจะบอกลาแล้วเดินไปส่งชายคนรักที่แผนก
"น้องดามีความสุขจัง"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างสบายใจ ทั้งสองคนหยุดเดินก่อนจะหันมามองสบตากันด้วยความรู้สึกโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านไปได้
"พี่ขอโทษนะคะสำหรับที่ผ่านมา ต่อจากนี้ไปพี่จะทำให้น้องดาที่ความสุขที่สุด"
"ค่ะ งั้นเดี๋ยวน้องดาไปเก็บของที่บ้านก่อน แล้วจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ที่บ้านค่ะ"
"พี่กลัวน้องดาจะนอนที่บ้านไม่ได้ มันไม่ได้ใหญ่โตเหมือนที่หนูเคยอยู่ ถ้าน้องดาอยากเปลี่ยนที่นอนหรือซื้ออะไรบอกพี่นะ เย็นนี้เราไปซื้อกัน"
เขาไม่อยากพาเธอมาลำบาก เท่าที่มีสำหรับคนอื่นอาจจะดีมากแต่สำหรับคุณหนูดาริกามันยังไม่ดีพอ หญิงสาวมองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
"ที่บ้านพี่ธีมีทุกอย่างแล้วค่ะ แต่น้องดาอาจจะซื้อของไว้ในห้องครัวนิดหน่อยแค่นั้นก็พอแล้วค่ะ ส่วนเตียงนอนก็นอนสบายนะคะ"
"มันไม่เล็กไปเหรอ"
"ไม่ค่ะ เท่านี้ก็พอแล้วพี่ธีจะได้นอนกอดน้องดาทุกคืนไง"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะกอดชายหนุ่มไว้หลวมๆ เขายิ้มขำออกมาเล็กน้อยจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออก
"ขับรถดีๆนะ พี่จะรีบกลับ"
"ค่ะ น้องดาทำอาหารรอนะ"
"ค่ะ พี่รักหนูนะ"
หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหอมแก้มชายหนุ่มแล้วเดินออกไปทันที เขามองตามหญิงสาวไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"สู้โว๊ยไอ้ธี แกต้องทำเพื่อผู้หญิงที่แกรัก"
เขาเดินกลับไปยังแผนกตั้งใจทำงานของตัวเอง เวลาว่างก็ออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่เพื่อนำไปเสนอขาย เขายังมีสิ่งมากมายที่อยากจะทำและอะไรที่ทำให้เขาได้เงินเขาจะทำทุกอย่าง...
ตกเย็น ชายหนุ่มรีบกลับบ้านไปหาหญิงสาว เห็นว่าเพื่อนชวนไปทานข้าวด้วยแล้วพวกเธออยากเจอเขา สังคมคนรวยเขาไม่ค่อยเข้าใจหรอกแต่ไม่อยากให้หญิงสาวอึดอัดจึงตอบรับจะไป
"พี่ธีมาแล้วเหรอคะ"
"ค่ะ แต่งตัวหรือยังไหนมาดูหน่อย"
เขาอุ้มหญิงสาวมานั่งลงบนตักก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ น้องดาเป็นผู้หญิงที่สวยมากเธอแต่งตัวสบายๆไม่เน้นโชว์แต่ว่าใครเห็นเป็นต้องเหลียวหลัง
"สวยมากเลยเมียจ๋าของใคร"
"ของพี่ธีไงคะ น้องดาว่าพี่ธีจะไม่ไปก็ได้นะคะ น้องดากลัวพี่ธีอึดอัด"
หญิงสาวรู้ว่าเขาลำบากใจมากที่ต้องไปนั่งทานข้าวกับเพื่อนของเธอ ทานข้าวมื้อหนึ่งหลักหมื่นและถ้าเขาไปก็ต้องมาจ่ายเงินให้อีก เธอจะจ่ายให้เขาไม่มีทางยอมแน่นอน
"พี่ไม่อยากให้น้องดาคิดมาก ไปเถอะนานๆไปทีก็ได้ มื้อเดียวพี่จ่ายได้น่า"
"น้องดารู้ค่ะว่าพี่ธีจ่ายได้ แต่เดี๋ยวพี่ต้องทำธุรกิจของตัวเองยังต้องใช้ทุนอีกมาก อะไรประหยัดได้น้องดาก็อยากช่วยพี่ธี"
เขาลูบผมหญิงคนรักก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"พี่โชคดีที่มีน้องดาอยู่เคียงข้าง พี่ไปแต่งตัวก่อนรอแป๊บนะคะ"
"ค่ะ"
เธอลุกออกจากตักของเขาก่อนจะปล่อยให้ชายหนุ่มไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็เดินทางมายังร้านอาหารสุดหรูใจกลางเมือง เธอพาชายคนรักเข้าไปข้างในก่อนจะทักทายเพื่อนร่วมโต๊ะหลายคน
"หวัดดีทุกคน"
"ยัยดามานั่งนี่เร็วไม่เจอกันเลยนะ พี่ธีสวัสดีค่ะ"
น้ำหวานเพื่อนสนิทของดาริกา หล่อนเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเธอรักธีรัชมากและรักมาตลอด ส่วนคนอื่นไม่ค่อยสนับสนุนให้รักเพราะธีรัชไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไร
"สวัสดีครับน้องน้ำหวาน"
"วันนี้มาด้วยกันได้ แสดงว่าคบกันแล้วใช่มั้ยคะ"
เธอเอ่ยแซวทั้งสองคน ในบรรดาเพื่อนสนิทของดาริกา น้ำหวานเป็นคนเดียวที่เขาชอบคุยด้วยที่สุดส่วนคนอื่นเลี่ยงได้เลี่ยงแน่นอน
"อื้ม คบกันแล้ว"
"ดีใจด้วยน้า มาๆสั่งอาหารกันดีกว่า"
ทั้งสามคนกันไปคุยกันอย่างสนิทสนม ส่วนเพื่อคนอื่นเห็นธีรัชก็เบะปากใส่อย่างไม่ชอบใจ คนที่ต่ำต้อยไม่มีฐานะร่ำรวยระดับเดียวกับพวกเธอ ไม่อยากจะสนทนาด้วยหรอก
"ดาแกจำพี่จิ๊บได้มั้ย เค้าอยากเจอแกอ่ะบอกว่าทักไปหาไม่เคยตอบเลย ไม่เปิดโอกาสให้พี่เขาหน่อยเหรอ นั่นลูกนักการเมืองใหญ่เลยนะรวยมาก"
เพื่อนในโต๊ะเริ่มพูดจาเชียร์ให้ดาริกาไปคบกับผู้ชายที่เหมาะสมกว่า เธอหันไปมองหน้าธีรัชอย่างเห็นใจ เพราะแบบนี้ไงเธอถึงไม่อยากให้เขามาด้วย
"เรามีแฟนแล้ว"
"พี่ธีเนี่ยนะ พาแกไปลำบากเปล่าๆ จนถึงตอนนี้ยังเป็นแค่ลูกจ้างบริษัทพ่อแกอยู่เลย"
"แกพูดเยอะไปแล้ว"
น้ำหวานหันไปเอ็ดเพื่อนข้างๆ เธอสงสารธีรัชที่มาทีไรก็ต้องถูกยัยพวกนี้กระแหนะกระแหนไม่หยุด ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วยังหนีไม่พ้นกันเลย
"พี่ไม่ให้น้องดาลำบากแน่นอนไม่ต้องห่วงนะ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะหันไปหาหญิงสาวแล้วชวนคุยอย่างอื่น เธอหันไปมองเพื่อนคนอื่นก่อนจะร้องออกมา
"ตายแล้วลืมไปเลย"
"อะไรยัยดาตกใจหมด"
คนในโต๊ะร้องออกมาอย่างตกใจที่อยู่ๆเธอก็ทำท่าทางจะเป็นจะตาย
"โกโก้ เราลืมปิดประตูค่ะพี่ธี โกโก้ต้องหนีออกบ้านแน่เลยทำยังไงดีคะ"
ธีรัชมองหญิงสาวอย่างงุนงง อะไรคือโกโก้เขางงไปหมดแล้วนะ
"อะไรของแกยัยดา"
"เราต้องรีบกลับแล้ว ไม่รู้ป่านนี้โกโก้จะไปไหนบ้าง ไปค่ะพี่ธีไปดูโกโก้กัน เอาไว้เจอกันนะพวกแกวันนี้ไม่สะดวกแล้ว"
ดาริกาดึงมือชายหนุ่มให้ลุกขึ้นเดินออกไปทันที เมื่อมาถึงลานจอดรถเขาก็ดึงมือเธอไว้ก่อนจะจับให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
"โกโก้อะไรคะ เราเลี้ยงน้องหมาตอนไหน"
เขาอมยิ้มมองหญิงสาวอย่างขำขัน คงกลัวเขาอึดอัดที่ต้องอยู่ตรงนั้นก็เลยหาเรื่องออกมามากกว่า หญิงสาวยิ้มแห้งออกมาก่อนจะกอดแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อน
"น้องดาไม่อยากอยู่ตรงนั้นค่ะ ไม่รู้ว่านั่งนานกว่านี้จะเจออะไรอีก"
"พี่ไม่คิดอะไรหรอกพี่โอเค"
เขาไม่อยากให้เธอคิดมาก ดาริกาผละออกก่อนจะกุมมือชายหนุ่มเอาไว้แน่น
"อะไรที่มันเป็นพิษไม่ดีต่อสุขภาพ เราก็ควรเอาตัวเองออกห่างไม่ใช่เหรอคะ เพื่อนแบบนั้นเลิกคบได้ก็เลิกค่ะน้องดาไม่เสียดายหรอก พี่ธีพาน้องดาไปกินหมูกระทะร้านประจำดีกว่า วันนี้ขอทะเลด้วยนะ"
"จัดไปเลยค่ะ วันนี้พี่แกะกุ้งให้ด้วย"
ทั้งสองคนกุมมือกันเดินออกไปยังลานจอด ความสุขของคนเราไม่จำเป็นต้องมีคนรอบข้างมากมาย โดยเฉพาะเพื่อนที่ไม่เคยหวังดีต่อเรา... ไม่มีเสียยังดีกว่า
- ผู้เขียน
