Chapter 6 ตกลงเราเป็นอะไรกัน (1)
1076 คำ
Chapter 6
ตกลงเราเป็นอะไรกัน (1)
เป็นครั้งแรกที่จอมทัพได้เข้ามาถึงอาณาจักรส่วนตัวของเป้าหมาย นี่คือผลดีของการเลือกมาเป็นคนขับรถของบริษัท วินาทีที่เท้าเหยียบคันเร่งเข้ามา สายตาของเขาก็สอดส่ายสังเกตไปโดยรอบตามสัญชาตญาณทหารสายลับ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่คิดระแวงว่ากำลังถูกคุกคามด้วยการล้วงข้อมูลเพื่อนำไปขยายผลต่อไป
จอมทัพเดินลงไปเปิดประตูให้เจ้านายเพราะอีกฝ่ายมือไม่ว่าง แววตาที่ซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นจับจ้องมองไปพร้อมกัน...ยายแว่นใสซื่อยังคงนอนขี้เซาขนาดถูกอุ้มลงมาจากรถแล้วยังไม่ตื่น อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายให้กินอะไรเข้าไปถึงหลับปานตายขนาดนั้น ถ้าถูกลักหลับเขาจะไม่แปลกใจเพราะหลับง่ายหลับดายราวเด็กวัยกำลังกินกำลังนอน
"นายกลับไปได้แล้ว ยืนทำอะไรล่ะฮึ"
"เอ่อ..." จอมทัพคิดมโนไกล เจ้านายของเขามีแผนชั่วร้ายอยู่ในใจแน่นอน พาลูกสาวเขามาซ่อนไม่ยอมพาไปส่งบ้าน พฤติกรรมดูแล้วไม่น่าไว้วางใจ
"นายคิดอะไรอยู่ในหัวกันล่ะ ฉันไม่หื่นและหมกมุ่นเหมือนคนบางคนแถวๆ นี้หรอกนะ"
รู้ได้ยังไงว่าเขาหมกมุ่นและหื่นกาม ใส่ร้ายกันแบบนี้เห็นทีจะไม่ยอม จอมทัพลืมตัวว่ากำลังอยู่ในบทบาทอะไรจึงยอกย้อนทันควัน
"เขาบอกว่าคนที่พฤติกรรมเหมือนๆ กัน มักจะรู้เช่นเห็นชาติกันดีนะครับ"
แววตาคมกล้าตวัดมองเถียงไม่ออกเพราะก็ชักไม่แน่ใจว่าตนเป็นแบบนั้นหรือไม่...แต่ที่แน่ๆ คะแนนมารยาทของอีกฝ่ายติดลบร้อยเปอร์เซ็นต์ขึ้นมาทันที คะแนนบุคลิกติดลบห้าสิบ โทษฐานที่กล้ายอกย้อนเจ้านายจนหน้าชา
"พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ ฉันไล่นายออกจากเดอะเรด ไปหางานใหม่ได้เลย นายไม่ผ่านการประเมิน สอบตกทุกๆ หัวข้อ"
"แค่วันเดียวเองนะครับ ประเมินฆ่ากันชัดๆ แล้วลูกเมียผมจะกินอะไรถ้าถูกไล่ออกแบบนี้ เห็นใจกันหน่อยเถอะครับเจ้านาย ลูกสี่เมียสองคงต้องอดตายแน่ๆ"
"เรื่องของลูกเมียนาย ฉันขอไล่นายออก"
"คงไม่ได้หรอกครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด หลักฐานก็ไม่มีที่จะเอามาอ้าง ถ้าคุณภามทำแบบนั้น ผมจะไปร้องเรียนกรมแรงงานให้มาตรวจสอบ แล้วผมก็จะบอกปลากริมให้หมด บอกที่บ้านของเธอว่าคุณน่ะเอาคุณแม่มาอ้างเพื่อหาเรื่องพาสาวมานอนบ้าน"
"นี่นาย! รู้มาก รู้ดี แสนรู้เหมือน..."
ภัทรนนท์เถียงไม่ขึ้นเพราะอีกฝ่ายงัดข้อกฎหมายขึ้นมาอ้าง แถมยังรู้ความลับของเขาอีกด้วย และก่อนที่จะเกิดการปะทะฝีปากกันมากกว่านี้และมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเลือดซิบจากการเชือดเฉือน แม่บ้านที่เปิดประตูออกมาพร้อมรอยยิ้มร่า เป็นดั่งระฆังตัวช่วยห้ามทัพ สองหนุ่มจึงยอมที่จะยุติชั่วคราว
ภัทรนนท์อุ้มสุดที่รักเดินเข้าบ้านแล้วให้คนของตนปิดประตูใส่หน้าคนขับรถปากเสีย...อีกฝ่ายจะยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนหรือจะนอนตากยุงที่หน้าบ้านก็ช่าง นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจ
ภายในห้องที่แม่บ้านเตรียมปัดกวาดจัดที่หลับที่นอนเอาไว้...ภัทรนนท์วางคนนอนหลับลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ร่างนั้นขยับกายเล็กน้อยหากแต่ว่ายังคงไม่ตื่นขึ้นมา ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มเมื่อนึกเอ็นดูในความขี้เซาของเธอ อีกใจหนึ่งนึกสงสารที่เขาพาไปตะลอนๆ จนกลับมาถึงบ้านก็ดึกดื่นได้เวลานอนพอดี
'สิ้นฤทธิ์เลยนะยายแว่นกระเปิ๊บกระป๊าบ หุ หุ’
เขาถอดแว่นออกมาจากกรอบหน้าเล็ก แรงดึงดูดบางอย่างทำให้เผลอจับจ้องมองอย่างลืมตัว...ส่วนลึกร้องบอก จริงๆ แล้วหล่อนไม่ใช่คนขี้เหร่ เพียงแต่ไม่รู้จักแต่งตัวความสวยก็เลยซ่อนหลบไปนิด...มือที่ยื่นไปแอบสัมผัสกับพวงแก้มระเรื่อหดกลับราวถูกเผือกร้อน รีบเผ่นลงจากเตียงก่อนสมองซีกที่สั่งการความชั่วร้ายจะทำงาน
'อย่านะไอ้ภาม อย่าคิดอะไรชั่วๆ ถ้า...ถ้าเราทำแล้วเกิดพลาดเพราะความซวยทำเธอท้อง...ท้องแล้วก็ต้องมานั่งเลี้ยงลูก ต้องถูกจับแต่งงาน ต้องได้เมียใส่แว่น ได้เมียซุ่มซ่ามกระเปิ๊บกระป๊าบ ไม่…เราไม่ชอบสาวแว่น ยายแว่นนี่มีเสน่ห์เสียเมื่อไหร่กันล่ะ ใครทำลงก็บ้าแล้ว’
นั่นคือสิ่งที่สุมกันอยู่ในหัวคนช่างเลือก พยายามหลอกตัวเองว่าไม่ได้หลงไปกับเสน่ห์ที่ซ่อนหลบอยู่ข้างในแล้วเขากำลังติดกับดัก เมียในอนาคตของเขาจะต้องเป็นอย่างที่วาดฝันเอาไว้ ความเพอร์เฟ็กต์ที่จะบอกว่าเป็นรุ้งลาวัลย์ก็ไม่ใช่ ไม่รู้ทำไมใจจึงร้องบอกว่าหล่อนยังไม่ใช่คนที่เขาตามหา ทั้งที่เขาเผลอไผลไปกับเสน่ห์ล้นทะลักจนเกิดสัมพันธ์รักลึกซึ้ง ความสัมพันธ์ที่เขายังคงกั๊กเอาไว้ ไม่ยกย่องหล่อนให้ขึ้นมาอยู่ในฐานะคนรักแบบเปิดเผยต่อสังคม
"จ้า จ้ะ ไม่ต้องกังวลนะจ๊ะฉัตร เดี๋ยวพี่จะให้ลูกชายไปส่งถึงบ้านเลยจ้ะ"
เสียงนุ่มเอ่ยกับคนปลายสายท่ามกลางใจที่เต้นแรง...กมลกานต์หุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายวางสายไปแล้ว อาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะยังไม่ทันได้เข้าปาก ปริฉัตรก็โทร.มาถามถึงลูกสาวเพราะความไม่สบายใจ หล่อนจึงได้รู้ว่าลูกชายตัวดีนำตนไปแอบอ้างพาลูกสาวเขามานอนค้างที่บ้าน จำต้องตามน้ำไปก่อนเพราะกลัวเรื่องจะบานปลาย
"ใครก็ได้เอายาดมมาให้ฉันที โอยย จะเป็นลม แต่ละคนทำไมสร้างเรื่องไม่หยุดหย่อนแบบนี้"
กมลกานต์เอ่ยกับแม่บ้านที่เดินผ่าน...ไม่คิดว่าตื่นเช้ามาจะได้รับข่าวที่ชวนให้โลกสดใสเช่นนี้ คิดมโนไกลไปถึงสิ่งที่กลัว...กลัวในเรื่องสัมพันธ์ที่เลยเถิดเพราะฝ่ายหญิงยังเรียนไม่จบ หากพลาดพลั้งตั้งครรภ์ขึ้นมาก็จะทำให้การเรียนหยุดชะงักลงไป
- ผู้เขียน
