กระซิบสวาท

Chapter 1 จะรักพี่ก็ต้องมาสายเซ็กซี่ (1)               ปอร์เช่เคย์แมนสีดำกลมกลืนกับความมืดลดความเร็วลงเมื่อแล่นเข้ามายังลานจอดที่อยู่ชั้นใต้ดิน หมายเลขที่เขียนกำกับไว้ตรงช่องจอดสำหรับคนที่จ่ายค่าเช่าคือเป้าหมายในค่ำคืนนี้ คนขับดับเครื่องยนต์หลังจากถอยรถเข้าจอดยังที่ประจำ จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น แววตาคมกล้าเหลือบมองคนที่นั่งมาข้างๆ อย่างมีความหมาย คนถูกมองร้อนวูบวาบสัมผัสได้ถึงกระแสปรารถนาผ่านแววตาคู่นั้น…มันชวนให้ใจสั่นและหลงใหลอย่างไม่อาจหักห้ามใจ           ประตูลิฟต์เลื่อนออกจากกันที่ชั้นสิบเก้า ห้องพักในตึกสูงนี้มีเขาเป็นเจ้าของครอบครอง หัวใจคนมองเต้นแรงยามจับจ้องแผ่นหลังกว้างภายใต้เชิ๊ตขาวสะอาดที่ผ่านมาทั้งวันก็ยังไม่เห็นแม้รอยยับย่น หล่อนไม่แน่ใจว่ามันมาจากความตื่นเต้นหรือความหวาดหวั่นจากพฤติกรรมซ่อนหลบกันแน่ คิดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าสะพาย ไลน์จากใครบางคนที่ส่งมาแต่ยังไม่ได้อ่านทำให้ต้องรีบปิดเครื่องแล้วยัดเก็บไว้ตามเดิม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาแตะคีย์การ์ดที่หน้าประตูแล้วใส่รหัส ก่อนจะผลักบานประตูเข้าไป           เพียงบานประตูปิดกั้นโลกภายนอกเอาไว้ และแสงไฟดาวน์ไลท์ในห้องสาดส่อง แววตาสองคู่ก็สบกันอย่างมีความหมายซ่อนเร้น แค่มองตาก็รู้ใจไม่ต้องพูดอะไรให้เสียเวลา แผ่นหลังขาวเนียนถูกแรงปรารถนาดันไปจนแนบชิดผนังห้อง ตามมาด้วยกระเป๋าที่ถูกดึงออกแล้วโยนมันลงบนโซฟาอย่างไม่ใยดี ฝ่ามือร้อนลากไล้สอดเข้าไปใต้ชายกระโปรงสั้นเต่อ มาพร้อมกับความร้อนรุ่มที่บดเคล้าลงบนกลีบปากสีหวาน เรียกร้องให้หล่อนสนองตอบเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ตามสัญชาตญาณดิบ มาถึงก็จู่โจมกันชนิดไม่ให้เวลาได้หยุดพักหายใจ           ประสบการณ์ชาญเชี่ยวในสังเวียนรักทำให้การสนองตอบไม่เคอะเขินขลุกขลักให้ต้องหงุดหงิด ดูเหมือนเขาจะชอบกับการให้หล่อนเป็นฝ่ายรุกควบคุมเกม ลมหายใจของเขาเริ่มแรงและเร็วขึ้นยามสะโพกแน่นหนั่นบดเบียดรุกเร้าเข้าหากายส่วนล่าง ความต้องการทะยานอยากสื่อผ่านความเป็นชายที่ดึงดันอยู่ภายใต้เนื้อผ้าชั้นดี ฝ่ามือแกร่งเกาะเกี่ยวบีบเคล้นลงบนบั้นท้ายเต่งตึงเมื่อสาวเจ้ายั่วเย้ารุกหนัก ยิ่งยามหล่อนค่อยๆ ย่อกายลงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพร้อมเหลือบตามองยิ้มยั่ว ยิ่งทำให้ใจของเขาเตลิดเปิดเปิงลุ่มหลงมัวเมาอยู่ในวังวนเสน่หาลึกล้ำ...เสียงกระเส่าดังเล็ดลอดผ่านริมฝีปากได้รูป ยามอุ้งปากอุ่นร้อนจู่โจมจนความเสียวกระสันแล่นพล่านลามเลียขึ้นมาถึงช่องท้องแข็งเป็นลอน ปลายนิ้วแกร่งเกร็งสั่นขยุ้มลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มเพื่อควบคุมจังหวะ และหล่อนกำลังจะทำให้เขาสูญเสียพลังงานทั้งที่ยังพากันไปไม่ถึงเตียงนอน           เขาชอบผู้หญิงชาญเชี่ยวเชิงรุกไม่หมกเม็ดยามขึ้นเตียง คนหวงความโสดเช่นเขาจึงซื้อกินตัดปัญหาเรื่องตามมากวนใจหลังเสร็จกิจ และเขากำลังแหกกฎที่กำหนดขึ้นมาเพียงเพราะความใกล้ชิดนำพาสัมพันธ์รักลึกซึ้ง ในตอนนี้นาทีนี้เขาไม่ต้องการสิ่งใด นอกจากความสุขที่ตักตวงจากคนตรงหน้าและหล่อนก็ทำให้เขาติดกับดักจนปล่อยให้ทุกอย่างมาไกลเกินไปกว่าที่คิด จากที่คิดว่าจะให้มันเกิดขึ้นแค่เพียงครั้งเดียว กลับกลายเป็นว่ามีอีกหลายๆ ครั้งตามมาอย่างไม่อาจหักห้าม เขามองว่านั่นคือความพึงพอใจที่ไร้ข้อผูกมัด เพราะหล่อนเป็นคนพูดเองว่าชีวิตนี้ไม่อยากมีบ่วงผูกมัดด้วยการแต่งงาน มันยากเกินคาดเดากับลึกลงไปใต้ก้นบึ้งของห้วงความคิด เขาไม่รู้เลยว่านั่นคือความจริงหรือเปลือกนอกที่แสดงออกมา             กลางเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ภัทรนนท์ควบพอร์ชดำลูกชายสุดรักมาจอดนิ่งสนิทที่หน้าคอนโดรุ้งลาวัลย์ ดึกมากแล้วที่เขายังไม่ถึงบ้านทั้งที่ใครหลายคนกำลังดำดิ่งลึกสู่ห้วงฝัน...หล่อนยื่นหน้ามาฝากรอยจูบลงบนแก้มของเขาก่อนจากลา ท่ามกลางสถานะที่ยังคงคลุมเครือซ่อนเร้น เขากับหล่อนนั้นเป็นอะไรกันนั่นคือคำถามภายในใจของทั้งสอง เจ้านายกับลูกน้องหรือแค่คู่ขาที่รู้ใจ…           เสียงส้นรองเท้ากระทบกับพื้นหินอ่อนดังตามจังหวะการเดิน รุ้งลาวัลย์ควานหาคีย์การ์ดเมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของตน...เพียงบานประตูเปิดกว้างคิ้วเรียวสวยถึงกับขมวดเข้าหากัน แสงไฟในห้องที่ส่องสว่างทำให้หล่อนยืนงงพร้อมทบทวนความจำ ยังไม่ทันคิดอะไรเสียงทักทายก็ดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินยิ้มเข้ามาหาถึงหน้าประตู           "เซอร์ไพรส์!"           "เคน!"           หญิงสาวใจหล่นวูบ ตอนไลน์คุยกันเขาบอกว่ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดคงไม่ได้แวะมาหา หากแต่ว่ารอยยิ้มของเขาทำให้หล่อนเบาใจ แววตาคู่สวยแปรเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้งกลบเกลื่อนความผิดปกติ พลิกกลับสถานการณ์เพื่อให้เขารู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป           "ไหนบอกกลับต่างจังหวัด แล้วนี่อะไร ต้องการอะไรกันแน่"           "ทำไมต้องโกรธล่ะรุ้ง ผมแค่อยากให้คุณตื่นเต้นเฉยๆ"           "รุ้งไม่สนุกกับคุณหรอกค่ะ ทำแบบนี้เหมือนต้องการจับผิดยังไงไม่รู้ ในเมื่อไม่ไว้ใจกัน แล้วเราจะคบกันต่อไปเพื่ออะไร"           ศรัณย์ถึงกับงุนงงกับอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของอีกฝ่าย ทั้งที่เขาไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น และเมื่อหล่อนทำงอนเขาจึงยอมอ่อนข้องอนง้อ ดึงรั้งร่างนั้นเข้ามากอดเพื่อให้หล่อนหายขุ่นเคือง              "ไม่ต้องเลย รุ้งโกรธคุณแล้ว"           หล่อนแสร้งงอนแต่พองาม บิดกายหนีอ้อมกอดคุ้นเคยพร้อมแกะท่อนแขนที่กอดรัดออก กระเป๋าสะพายถูกวางไว้ที่เดิมเช่นทุกวัน ก่อนจะหนีเข้าห้องน้ำเพื่อสำรวจความผิดปกติ หล่อนต้องไม่ทำให้เขาสงสัย และสายน้ำจะช่วยชะล้างทุกสิ่งอย่างออกไปจากร่างกาย           ศรัณย์เป็นคนทำอาหารเก่งและอร่อย นี่คือข้อดีหนึ่งเดียวของเขาที่ทำให้หล่อนชื่นชอบ นั่นคือสิ่งที่แวบเข้ามาในใจรุ้งลาวัลย์ยามนั่งรอพ่อครัวนำอาหารมาเสิร์ฟ ข้อศอกสองข้างท้าวไว้บนโต๊ะแล้วเกยคางลงบนหลังมือที่สอดประสานกันเอาไว้…น้ำเสียงที่ทำให้คนฟังใจละลายไปกับการออดอ้อนดังอยู่ด้านนอกห้องครัว           "เคนขา...เสร็จหรือยังคะที่รัก"           "มาแล้วที่รัก ของอร่อยต้องใจเย็นๆ สิครับ"           กะหล่ำปลีทอดน้ำปลาคงไว้ซึ่งสีสันเขียวสดถูกวางลงบนโต๊ะ อาหารที่ดูเหมือนง่ายแต่ไม่ง่ายสำหรับใครหลายคนที่จะปรุงออกมาให้อร่อยถูกใจ การปรุงให้คงความสดกรอบเอาไว้ไร้ซึ่งกลิ่นคาวของน้ำปลาคือเทคนิคเฉพาะตัว คือศิลปะการทำอาหารที่มีหลักการเคมีเข้ามาเกี่ยวข้อง  และนี่คือพรสวรรค์ของศรัณย์ที่ผู้ชายหลายคนไม่มี           หล่อนติดใจจานโปรดชนิดนี้ที่มาจากรสมือของศรัณย์ ยามที่ เขาแวะมาหากันทีไรก็จะต้องออดอ้อนให้เขาทำให้ทานเสียทุกครั้ง เพราะเคยไปลองชิมตามร้านอาหารแล้วไม่อร่อยถูกใจ หลายร้านล้วนปรุงออกมาติดรสหวานจนกลบรสชาติความหอมของน้ำปลา และกลบกลิ่นเฉพาะตัวของกะหล่ำปลี            แต่...ต่อให้เขามีดีเรื่องทำอาหารเก่ง ในความคิดของหล่อนกลับเริ่มลังเลเมื่อมีผู้ชายโปรไฟล์ดีมาเปรียบเทียบ ความคิดเรื่องสร้างอนาคตกับเขาชะงักลงไปนับตั้งแต่ก้าวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเดอะเรด และนั่นทำให้มาตรฐานเรื่องคู่ชีวิตของหล่อนสูงขึ้นตามสังคมที่ได้คลุกคลี เก่งแค่ไหนแต่เป็นได้แค่ลูกจ้างเช่นศรัณย์ ก็ยังดูด้อยกว่าภัทรนนท์ในมุมมองของตน แม้เรื่องนิสัยใจคอของเจ้านายหล่อนจะยังไม่รู้ลึกถึงขั้นศรัณย์ หากแต่ว่าใจก็เริ่มเอนเอียงไปแล้วเกินครึ่งหากวันใดวันหนึ่งต้องตัดสินใจเลือกใครสักคน           "เรื่องที่เราคุยกัน ตกลงรุ้งว่าไง ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะ"           จู่ๆ เขาก็ทวงถามหาคำตอบ รอยยิ้มเจื่อนถูกแค่นออกมาเพราะตอนนี้หล่อนไม่พร้อมจริงๆ ที่จะตัดสินใจแต่งงานกับชายหนุ่มตรงหน้า ผู้ชายที่คิดว่าในวันนี้เขายังดีไม่พอ           "เรื่องอะไรเหรอเคน รุ้งงานยุ่งจนลืมไปเลย"           "ก็เรื่องที่ผมขอคุณแต่งงานไงครับ คุณบอกขอมานอนคิดสักคืนสองคืน นี่ก็เลยมานานแล้วแต่คุณยังไม่ยอมบอกผมสักที"           "อ่อ ระ เรื่องนั้นน่ะเหรอ...เอ่อ...คือ...รุ้ง..."           "....."           "คือว่ารุ้งยังไม่พร้อมน่ะเคน...เคนอย่าโกรธนะที่รุ้งปฏิเสธ ไม่ใช่ ว่าไม่รักแต่อยากจะขอเก็บเงินให้ได้มากกว่านี้ก่อน การแต่งงานคือเรื่องใหญ่มากสำหรับรุ้ง คือเรื่องสำคัญของชีวิตลูกผู้หญิง รุ้งเลยอยากให้ทุกอย่างพร้อมก่อนจะเริ่มต้นชีวิตครอบครัว"           คนฟังหน้าเสียลงไปเมื่อได้รับคำตอบอันน่าผิดหวัง หากแต่ว่าเขารีบแค่นยิ้มกลบความรู้สึกข้างใน เพื่อไม่ให้บรรยากาศที่ดีต้องเสียไป           ความอึดอัดใจมาเยือนจนรู้สึกว่าอาหารแสนอร่อยนั้นกร่อยลงไปถนัด รุ้งลาวัลย์ฝืนทานต่อท่ามกลางใจที่กำลังสับสนหนัก หล่อนรู้อยู่แก่ใจว่าเคยสร้างความหวังให้อีกฝ่ายจนผู้ชายเร่งสร้างความมั่นคงจริงจัง แต่วันนี้ความรู้สึกที่มีนั้นลดลงไปจนต้องถอยออกมาหนึ่งก้าว หล่อนพยายามหาเหตุผลมาหักล้างการกระทำของตัว คิดเพียงแต่ว่าทุกคนต่างก็ต้องมองหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตตัวเอง