Chapter 5 คนขับรถคนใหม่ (2)

1073 คำ
Chapter 5 คนขับรถคนใหม่ (2) "เก็บของเสร็จหรือยังปลากริม ไปกันเถอะ รถมารับแล้ว" ภัทรนนท์เดินมาตามสุดที่รักถึงโต๊ะทำงานเมื่ออีกไม่ถึงหนึ่งนาทีก็จะได้เวลาพักเที่ยง...การมาของเขาสะกดสายตาหลายคู่ให้หยุดมอง คนที่สนใจมากกว่าใครนั่นก็คือพิมพ์วรา หล่อนเก็บทุกราย ละเอียดไว้ในหัว เพื่อเอาไว้รายงานเจ้านายที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ "ไปไหนกันเหรอคะคุณภาม จะพาปลากริมไปด้วยเลยเหรอคะ แล้ว...ตอนบ่ายกลับมามั้ยคะ" พิมพ์วราหุบยิ้มเมื่อแววตาคมกล้าตวัดมองคล้ายรำคาญ...เสือก...หล่อนอ่านจากสีหน้าและแววตาของเขาได้แบบนั้น และนั่นทำให้ต้องรีบซ่อนหน้าหลบไม่กล้าทำปากดีใส่เขาอีกเลย… "เราจะไปไหนกันเหรอคะ ถึงต้องมีคนขับรถให้เรา" ขณะเดินตามร่างสูงไปหน้าออฟฟิศ สุดที่รักอดที่จะสงสัยไม่ได้ เพราะปกติถ้าไม่ไปไหนไกลเขาจะขับรถเอง "มันไกล พี่ขี้เกียจขับเองน่ะ" เขาเฉลยออกมาสั้นๆ จนหล่อนไม่กล้าซักไซ้ต่อเพราะยังจำแววตาที่มองพิมพ์วราเมื่อสักครู่นี้ได้ดี เขาไม่ชอบคนพูดมากน่ารำคาญและช่างสงสัยในเรื่องไม่เข้าท่า การแสดงออกบอกหล่อนแบบนั้น…อย่าทำตัวให้เหมือนพิมพ์วรา ภัทรนนท์เดินตรงไปยังเบนซ์สีดำที่ติดเครื่องจอดรออยู่พร้อมออกเดินทาง...บานประตูด้านคนขับถูกเปิดออกเมื่อเห็นเจ้านายเดินออกมาพร้อมสาวแว่นคุ้นหน้า สุดที่รักยืนตะลึงนิ่งงัน...เขาคนนั้น คนที่เคยเจอกันในบาร์ 'ฝ่ายบุคคลคนไหนที่รับหมอนี่มาขับรถให้เรา หรือ...หรือเธอชวนเขามาสมัครงานเพราะตำแหน่งว่างพอดีล่ะฮึปลากริม!’ ท่ามกลางความตกใจและงงงวย บวกกับความไม่ชอบขี้หน้าเป็นทุนเดิม ภัทรนนท์หันขวับไปทางคนที่ยืนยิ้มเจื่อนมาให้ ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจ เก็บซ่อนคำถามเอาไว้ไม่แสดงออกถึงความผิดปกติ เขาจะเคลียร์ทีหลังเมื่อเสร็จจากธุระแล้ว คิดพลางกระตุกยิ้มเพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าคราวนี้รอยยิ้มหวานๆ ก็ไม่ช่วยอะไร "เชิญครับ" จอมทัพเผยยิ้มกว้างแล้วเปิดประตูด้านหลังเพื่อให้ทั้งสองเข้าไปนั่ง...ภัทรนนท์เหลือบมองสบตากับคนขับรถหน้าใหม่ เขาไม่อยากให้งานเสียจึงต้องเก็บอาการไว้ไม่แสดงออกมา ด้านสุดที่รักรีบพาร่างเข้าไปนั่งข้างๆ เจ้านาย สัมผัสได้ว่าเขากำลังอยู่ในอาการไม่ปกติ เมื่อนึกถึงคืนนั้นหล่อนจึงนั่งเกร็งหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกเหมือนถูกจับกด ลงน้ำแล้วไม่สามารถทะลึ่งพรวดขึ้นมาหายใจ 'เราต้องทนนั่งรถไปกับหมอนี่จริงๆ เหรอเนี่ย...ถ้าขับไม่ดีฉันจะไล่นายออกภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง!’ "จะแวะทานมื้อเที่ยงที่ไหนดีครับ" เสียงจอมทัพแทรกเข้ามาในห้วงความคิดภัทรนนท์...แววตาสองคู่สบกันผ่านกระจกส่องหลัง คนถูกถามจำต้องคุยด้วยอย่างไม่ อาจเลี่ยง "แวะพารากอน ฉันจะไปซื้อของที่นั่นด้วย" สุดที่รักไม่ได้นึกเอะใจว่าเขาจะซื้ออะไรที่นั่น ไม่อยากถามมากเดี๋ยวเขาจะรำคาญแล้วพานให้หงุดหงิด...ภัทรนนท์หันไปมองคนข้างๆ แล้วซ่อนยิ้ม จริงๆ วันนี้เขามีนัดกับรุ้งลาวัลย์ที่จะไปด้วยกัน แต่อีกฝ่ายติดงานด่วนเขาจึงเปลี่ยนใจให้สุดที่รักไปแทน อาหารถูกยกมาเสิร์ฟหลังจากนั่งรอได้สักพัก...สุดที่รักเหลียวมองออกไปนอกร้าน นึกเป็นห่วงคนขับรถว่าเขาได้ทานอะไรไปหรือยัง "ทำไมพี่ภามไม่ชวนเขามาทานด้วยคะ แล้วเขาจะทานที่ไหน" "ร้านอาหารเยอะแยะ ถ้าไม่มีปัญญาหาอะไรกินก็ปล่อยให้อดตายไปละกัน" "....." "คนขับรถก็มีเงินเดือนซื้อข้าวกินเองได้ แล้วเธอก็ควรจะรู้เอาไว้ เขาไม่จำเป็นต้องมานั่งกับเราเพราะไม่ใช่ญาติพี่น้องเพื่อนพ้องคนรู้จัก ทำไมพี่ต้องชวนล่ะฮึ" "ดูพี่ภามจะอคติกับเขาไปเองนะคะ กับคนอื่นพี่ภามก็ออกจะใจดีด้วยซ้ำไป" "ทำไมเหรอปลากริม ไอ้แว่นโอตาคุมันเป็นอะไรกับเธอ ดูจะเป็นห่วงเป็นใยจังเลยนะ" "เอาอีกแล้วนะ หาเรื่องปลากริมอีกแล้ว บอกว่าไม่มีอะไรไงคะ พูดก็ไม่เชื่อ แต่คนอื่นละเชื่อดีจัง" "เธอหมายถึงใคร" "เปล่าค่ะ พูดลอยๆ พูดคนเดียว" "เถียงคำไม่ตกฟาก ถ้าไม่เกรงใจที่บ้านเธอ พี่จะ..." เขาเว้นช่วงให้หล่อนมโนไปเอง ใบหน้าซ่อนเล่ห์กรุ้มกริ่มชวนให้คนมองสงสัยในถ้อยคำ "จะทำอะไรคะ จะล่อลวงปลากริมไปทำมิดีมิร้ายยังงั้นเหรอ" เพียงเท่านั้น เขาก็หัวเราะใส่ราวกับได้ฟังเรื่องตลก ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ขำด้วย "นี่ ยายแว่น อะไรสิงปากให้กล้าพูดออกมาน่ะฮึ แบนๆ อย่างเธอเนี่ยนะที่พี่จะล่อลวงไปทำเมีย เห้ออ" เขาไล่มองคนพูดไปทั้งตัวแล้วทำท่าคิดหนัก แสดงให้เห็นว่าคนที่มีเสน่ห์พอให้เขาหลงใหลต้องสวยเอ็กซ์เซ็กซี่เท่านั้น อย่างหล่อนน่ะอย่าคิดว่าเขาจะเหลียวแล ทั้งจืดทั้งชืดหน้าอกก็ไม่ตู้ม มันดูไม่เร้าใจเอาเสียเลย ดูถูกกันเกินไปแล้ว คิดพลางทำหน้ามุ่ยมองลอดแว่น อยากหาอะไรมาเย็บปากร้าย ๆ ให้พูดไม่ได้ หรือไม่ก็ถูกตะบันหน้าสักทีให้ นอนหยอดน้ำข้าวต้มไปเป็นเดือน หล่อนยอกย้อนกลับทันควัน "งั้นก็เอาตังค์มาสิคะ ปลากริมจะไปขึ้นเขียงทำนมเป็นคัพซี" "ไปทำมาก่อนดีกว่าแล้วค่อยมาเบิก อย่าทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลยปลากริม" 'ชอบคนสวยดีเถอะ ถ้าถูกหลอกจะหัวเราะให้กรามค้าง’ หญิงสาวก้มหน้าก้มตาอยู่กับอาหารตรงหน้า เลิกพูดเลิกคุยกับเขาเพราะเดี๋ยวจะพานให้ทานอะไรไม่อร่อย...อาหารที่จานละหลายร้อยจนน่าเสียดายเงิน ถ้าให้หล่อนมาเดินเล่นที่นี่คงคิดแล้วคิดอีก เพราะของแพงจนไม่กล้าที่จะเสนอหน้าเข้ามาให้เสียเวลา ++++++
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม