He learned by heart
976 คำ
ตอนนั้นเป็นช่วงปีสุดท้ายของหมอๆ ทั้งหกคนด้วย ฉันเลยทำอาหารขนมไปดูแลบ้างในบางโอกาสที่ไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป เราเป็นผู้หญิงนี่นา
ก่อนที่ฉันจะไปเข้ามหาวิทยาลัยฉันเลยทำดอกไม้ช็อกโกแลตเป็นช่อเล็กๆ สลับกันทั้งดาร์กช็อกฯและไวท์ช็อกฯ หกช่อใส่กล่องสวยๆ ให้หมอๆ ทุกคนเป็นของขวัญเรียนจบ เป็นการแสดงความยินดี
จริงๆ เพราะก่อนหน้านี้เคยได้รู้จากหมอฟากฟ้ามาว่ามีผู้หญิงส่งดอกไม้ให้หมอดวินแล้วเขาปฏิเสธไปด้วยเหตุผลที่ว่าไม่ชอบดอกไม้ ฉันเลยเลือกทำเป็นขนมดีกว่า แล้วทุกคนก็ชอบ หมอดวินเองก็ยอมรับไว้ ใจฟูเลยฉัน
จนถึงวันที่ฉันต้องไปเรียนต่อแล้วเข้าหอของทางมหาวิทยาลัย
เลยห่างกันนานเกือบสี่ปี
มีบ้างที่ฉันกลับมาหาพ่อแม่แต่ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน จริงๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง
ฉันเจอหมอดวินเดินผ่านใกล้ๆ ร้าน ข้างๆ เขามีผู้หญิงสวยใสยิ้มทีแววตาเป็นประกาย หุ่นดีแบบที่เรียกว่าเป็นหุ่นแฟนในฝันของเหล่าชายหนุ่มเลย
สองคนคุยกันดูสนิทสนม เขาถือร่มกางให้เธอด้วย เหมาะกันจัง..
ฉันหรือก็ธรรมดา ดีแล้วที่อยู่ห่างๆ คอยชื่นชมอยู่แค่ตรงนี้
ดีแล้วล่ะ..
พอเรียนจบ ฉันทำสัญญากับเพื่อนสนิทว่าจะหุ้นกับเธอเพื่อเปิดร้านเค้ก
เพราะฉันชอบทำแล้วเขาคนนั้นก็ชอบกิน เขามักจะเบรกช่วงงานเยอะๆ ด้วยกาแฟกับเค้กดีๆ สักชิ้น ฉันเองใฝ่ฝันว่าจะทำเค้กดีๆ นั้นให้เขาได้พักผ่อนยามที่เหนื่อยล้าบ้าง เลยได้พัฒนาสูตรเค้กที่เขาชอบให้มีเนื้อมัทฉะด้วย ตกแต่งเพิ่มด้วยผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ โดยทั้งหมดพื้นฐานคือสุขภาพตามที่คนคนนั้นเคยพูดไว้
แล้วหวังเหลือเกินว่าจะได้ทำให้เขากินบ้าง
หลังจากเปิดร้านใกล้กับร้านอาหารของพ่อกับแม่ ห่างกับโรง’ บาลไม่มาก
คนที่อยากให้ได้ลองกินก็ได้ลองกินจริงๆ ....
ตอนนี้เขาเป็นคุณหมอที่เรียนจบเฉพาะทางแล้วมีงานบริหารด้วย
ทำให้ดูสง่ากว่าเดิมมาก เงียบขรึม นิ่งๆ แต่ก็สุภาพ ไม่ได้หยิ่งเชิดหรือถือตัว
แต่แค่นั้นก็ทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะชวนคุยสักคำ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะจำฉันได้บ้างรึเปล่า หรือแม้แต่ขนมที่เขาเป็นคนร่วมพัฒนาเป็นสูตรที่เขาชอบ
....เขาจะยังจำได้ไหมนะ สี่ปีที่ผ่านไปเขาจะนึกถึงกันบ้างไหม...
เขาซื้อเค้กกลับไปสองชิ้น ฉันหันไปหวีดกับเชอร์รี่สองวัน
“เว่อร์เกินไปแล้วแกอะ คุณหมอคนนั้นก็หล่อจริงแต่ไม่รู้ทำไมแกคลั่งเขาปานนี้ ทำไมชอบเขาขนาดนี้หะ ตั้งแต่มัธยมละ”
เพื่อนฉันบ่น
“แกก็ รักแรกเลยนี่ นิ่งๆ แต่โคตรอบอุ่น”
“เขามีแฟนแล้วม้างง” ยัยเชอร์สุมไฟ
“ฉันว่าไม่นะ ฉันส่องเฟสส่องไอจีเขาทุกวัน ถึงเขาจะไม่ค่อยลงอะไรมากก็เถอะ แต่ไม่ค่อยมีรูปผู้หญิงนะ”
“แกเถอะ ตอนเปิดหน้าก็ออกจะน่ารักแท้ๆ เอาแต่ปิดหน้า เขาจะเห็นแกไหม แล้วถ้าไม่เห็นเขาจะมองแกรึไง”
“ไม่เป็นไรหรอก ขอหวีดอยู่ไกลๆ ก็พอ เขาไม่มีวันรักฉันหรอก”
ฉันคิดเศร้าๆ แต่ก็ยิ้มอยู่ กดสั่งวัตถุดิบเพื่อสุขภาพจากร้านค้ามาเพิ่ม
“ยัยกุ๊ก หรือเขาจะชอบผู้ชาย”
“ก็สิทธิของเขานะ ไม่เป็นไรหรอก”
“เหอะ แกนี่ยังไง ไม่อยากครอบครองบ้างเลยรึไง”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันขีดเส้นตัวเองไว้เท่านี้ พอแล้ว”
เชอร์รี่ส่ายหน้าเหนื่อยใจ
ต่อมาฉันก็ได้รู้จักกับคุณเกรย์ เพื่อนควบเลขาและบอดี้การ์ดของหมอดวิน
เขามาซื้อขนมแทนหมอดวินหลายครั้ง แล้ววันนี้เขาก็มาอีก
“สวัสดีครับคุณกุ๊ก”
“สวัสดีค่ะคุณเกรย์ วันนี้มีของโปรดหมอดวินอยู่หนึ่งชิ้นพอดี เดี๋ยวฉันใส่กล่องให้นะคะ”
“ครับ วันนี้ผมมาปรึกษาว่าหมอดวินชอบขนมของร้านคุณกุ๊กมาก
เลยอยากขอสั่งทำขนม ให้ชิ้นเล็กกว่าปกติลักษณะคล้ายๆ คัพเค้ก ผมไม่รู้ว่าต้องเรียกว่าอะไร อยากได้ไปงานเลี้ยงของโรงพยาบาลสัปดาห์หน้า ไม่รู้ว่าคุณกุ๊กพอจะมีเวลารึเปล่าครับ”
พอมันมีชื่อหมอดวินก็..
“ได้ค่ะ อยากได้เค้กแบบไหนดีคะ”
“หมอดวินบอกว่า ขอแบบที่คุณทำไปให้ตอนเรียนจบปีหกน่ะครับ”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เขายังจำได้? ไม่รู้ทำไมน้ำตาเอ่อขึ้นมาได้ ฉันสูดน้ำมูกใต้ผ้าปิดปาก
“ได้ค่ะ ต้องการประมาณกี่ชิ้นคะ”
“สองร้อยชิ้น ไหวไหมครับ”
“ได้ค่ะ” กุ๊กสู้ตายค่ะ ฉันจดออเดอร์ลงในสมุดจด
เสร็จแล้วห่อเค้กชิ้นโปรดของเขาใส่กล่องใส่ถุงกระดาษแล้วยื่นให้
พอคุณเกรย์จะหยิบเงินฉันก็ห้ามไว้
“ชิ้นนี้เป็นกำลังใจให้หมอดวินดีกว่าค่ะ เขาคงทำงานหนักมาก ได้ทานขนมพักผ่อนบ้างคงจะดี ฝากให้เขาด้วยนะคะ คุณเกรย์สนใจสักชิ้นไหมคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า
“ไว้ก่อนดีกว่าครับ ผมไม่ถนัดเติมน้ำตาลด้วยขนม ขอโทษด้วยนะครับ”
ฉันส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเกรย์เองคงทำงานหนัก พักผ่อนบ้างนะคะ”
“ครับ ขอบคุณมาก ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
แล้วเขาก็กลับไปพร้อมถุงขนม
- ผู้เขียน
