chapter 16

1457 คำ

เมธพนธ์ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง เศรษฐีอย่างเขาไปซื้อกินเอาก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นคุกกี้หรือผู้หญิง... กาสิโนที่มีอยู่ล้อมรอบเมืองไทยเหนือจรดใต้ให้กำไรดีงาม นักธุรกิจทั้งชาวไทยชาวต่างชาติเข้าไปจับจองเป็นเจ้าของจนร่ำรวย เมื่อมันไม่ได้มีแค่ผีพนันไปเข้าบ่อนจนหมดตัว พวกฟอกเงิน ขายของผิดกฎหมายก็นำเงินไปย่อยเป็นน้ำ เป็นวงจรเช่นนี้มานาน ซึ่งตำรวจต้องปิดหูปิดตาข้างหนึ่งเพราะไม่สามารถทำอะไรได้ เขาควรไม่พอใจขณิกาทั้งเรื่องวีรกรรมมากมายของพี่สาวตัวดีของเธอ ไหนจะการที่แม่คุณดันเป็นลูกสาวนายตำรวจใหญ่ พลตำรวจเอกปรีชาคงต้องให้ลูกสาวหาช่องทางมาสืบสาวเรื่องราวจากเขา ผู้หญิงคนนี้เหมือนสิ่งต้องห้ามที่ต้องหลีกหนีให้ไกล แต่ไอ้เมธพนธ์ดันไม่มีความอดทนเอาเสียเลย! ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งหลงใหล กลิ่นหอมอ่อนของแชมพู น้ำหอมราคาแพงที่บางวันเธอก็ไม่ได้พรมมันมาเหลือเพียงกลิ่นกายสาวจากธรรมชาติ รอยยิ้มนุ่มนวลบนวงหน้าหวานสะกดมนุษย์น้ำแข็งอย่างเขาให้เหลวละลาย... หัวใจเต้นแรง... ตื่นเต้น... ตื่นตัวตลอดเวลา ทุก ๆ อย่างที่เธอทำนั้นเขารู้สึกชอบมันไปเสียหมด แค่ขยับตัว สะบัดผม หน้าตานิ่งเฉย ท่าทางเง้างอนในดวงหน้าแดงปลั่ง ชอบที่สุดก็คงจะเป็นเสียงหัวเราะ และขนมหวาน... “ทำไมต้องขับรถจากปากช่องมาเอาคุกกี้ มันเกือบสองร้อยกิโลฯ นะครับนาย ผมว่าซื้อเอาห้างไหนก็มีนะ” วิทยาถามทันทีเมื่อถึงที่หมาย หลังจากที่เจ้านายนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ มาตลอดทาง ชายหนุ่มดึงที่ปิดตาออกวางลงข้างๆด้วยท่าทางหงุดหงิด “ไม่รู้... อยากกิน อย่าถาม ถ้าแกบ่นเพราะเมื่อยก็ไม่ต้องขับ ขากลับฉันขับเอง” ต่อว่าแล้วลงจากรถไป โดยมีวิทยาตามไปติด ๆ ในออฟฟิศโฮมทาวน์ย่านใจกลางกรุง เหล่าสาวน้อยใหญ่กำลังตั้งหน้ารออาหารตาหลังเวลาพักเที่ยง จึงนั่งทำงานกันอยู่พร้อมหน้า ขณะที่เจ้าของบริษัทอยู่แต่หน้าคอมพิวเตอร์ ไม่ได้ไปไหนเพราะต้องรอเสนองานให้ลูกค้าที่นัดหมายมาผ่านทางเลขาฯ เสียงหวานหยดย้อย! คำพูดคำจาเผด็จการเหมือนเจ้านายไม่มีผิด พอสองหนุ่มปรากฏตัว สายตาหลายคู่จึงเบิกกว้างหาแสงสว่าง วิทยานั้นเป็นลูกครึ่งไทยปากีสถานหน้าหล่อคม ส่วนเมธพนธ์นั้นอยู่ในเชิ้ตสีขาวคลุมด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีดำแฟชั่นเกาหลี กางเกงสแล็คขาเต่อลอยเห็นถุงเท้าสีดำเพราะความขายาวชะลูดหุ่นนายแบบ เส้นผมหนาจับด้วยเจลข้างหน้ามีปอยผมร่วงลงมาอย่างพอดี ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองแต่งตัวดูดีที่สุดในวันนี้แล้ว ทว่าตัวเขาดันเป็นฝ่ายแปลกใจ ทันทีที่หญิงสาวเดินออกมาจากห้องทำงาน หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาตัวเดี่ยวข้างกันกับเขาซึ่งนั่งอยู่กับวิทยา หลายคนว่าผู้หญิงอกหักมักตัดผม ขณิกาแค่เปลี่ยนลุคเป็นสาวเปรี้ยวจี้ด! “คุณ... ทำผมมา?” ถามพลางกวาดสายตามองผมสีดำขลับสลวยกลายเป็นผมสีน้ำตาลเข้มประกายแซมไฮไลต์สีทองเป็นหย่อมดัดเป็นลอนคลื่น เดรสกางเกงขายาวลายดอกไม้ระบายเปิดไหล่เล็กน้อย เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดรับเครื่องสำอางอ่อนโทนสีธรรมชาติ “ค่ะคุณเมฆ” ส่งยิ้มหวานอย่างเคย ไม่ลืมยื่นถุงกระดาษใบเล็กน่ารักที่เขาบอกว่าจะมาเอา “คุกกี้ของคุณเมฆค่ะ คุณ...?” ปลายเสียงถามอย่างมีมารยาท “วิทย์ครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัว ออกจะอึ้งๆกับสภาพของหญิงสาวแสนเรียบร้อย ที่เขาได้แอบสืบข้อมูลมาว่าเป็นคนคนเดียวกันหรือเปล่า “คุณเมฆกับคุณวิทย์นั่งทานน้ำ ทานขนมก่อนนะคะ ฉันจะไปเอาพอร์ตงาน เสร็จพอดีเลยค่ะ” ทุกก้าวย่ำเหยียบของร่างบางที่จากไปแค่ไม่กี่ก้าว ดวงตาคู่คมเข้มเต็มไปด้วยความหลงใหลติดตามไปด้วยจนกระทั่งว่าเธอหยิบแท็บเล็ตกลับมาส่งให้ “งานของ..” “สวย... สวยมาก สวยกว่าทุกวัน” ขัดไวๆ เขากำลังชื่นชมทุกส่วนบนวงหน้าหวาน หญิงสาวกำมือขึ้นป้องปากกระแอมไอเบาๆ นั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวตัวข้างๆกันกับเขาในที่เดิม “ขอบคุณค่ะ... คือ..” “สวยจริง ๆ นะ ผมชอบ...” ‘ชอบ’ ไม่ต้องบอกก็รู้! เสียงกระแอมไอระลอกหนึ่งดังตามเจ้านาย ลูกค้าหนุ่มส่งดอกไม้ไว้ให้ประดับแจกันทุกเช้าเย็น มาทอดสะพานให้ได้ทุกวี่ทุกวัน หญิงสาวเกิดอาการประหม่ากับนัยน์ตาคู่สีน้ำตาลอ่อนประกายเจ้าเล่ห์ จึงบอกเขาให้สนใจของในมือบ้าง “คุณเมฆลองเลือกนางแบบกับธีมงานดูอีกทีนะคะ ทีมงานพร้อมถ่ายทันทีค่ะ” “นางแบบ... คุณพายต้องไปเองนะ ต้องเป็นคุณพาย” เสียงทุ้มว่า วางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะแล้วหยิบขนมในมือรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย สายตาหลายคู่จึงเพ่งมองมายังเธอรวมไปถึงลูกน้องสาวที่เคยบอกเรื่องนี้แล้วว่าเขาไม่เอานางแบบที่ไหนหรอก ขณิกามีสีหน้าไม่แน่ใจนักว่าจะทำมันได้ “คือฉัน...” “บริษัทเอ็นเอสแอดเวอร์ไทซิ่งติดต่อผมมา... ผมจะถ่ายโฆษณาฟาร์มองุ่นที่กำลังจะเปิดใหม่ อืม... บางทีอาจจะโปรโมตกาสิโนฉายในประเทศเพื่อนบ้าน แต่ผมอยากได้โฆษณาสวย ๆ มีคุณพายเป็นพรีเซนเตอร์” จะเป็นใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ลูกสาวเจ้าของบริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่อย่างวาริน อดีตเพื่อนร่วมรุ่นเรียนจบจากฮาร์วาร์ดมาด้วยกัน พอขณิกาเปิดบริษัทมาสองปีกับหุ้นส่วนอีกสองคน เพื่อนบางคนไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป หล่อนเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ไม่ได้ชอบเธอเท่าไรนัก ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา ด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอยังหวังว่าคุณเมฆจะใจดีเหมือนทุกวันแต่เขากลับทำนิสัยเหมือนไอ้พี่ยักษ์! “ค่อย ๆ คิดก็ได้นะครับ ผมมีเวลาให้คุณหนึ่งเดือน หวังว่ามันจะมากพอที่นักธุรกิจอย่างผมต้องสูญเสียเม็ดเงินไปกับการรอคำตอบของคุณคนเดียว” แล้วเลิกคิ้วขึ้นในน้ำเสียงดังกว่าเดิม “อาจหมายถึงลูกน้องของคุณอีกหลายชีวิตด้วย” ขณิการู้ว่าชายข้างเธอนั้นร้ายกาจแค่ไหนพอกับที่เขารู้จักตัวเอง จึงตัดสินใจในทันที “ฉันคงไม่ต้องการเวลามากมายขนาดนั้น ฉันจะถ่ายโฆษณาให้คุณเมฆ...” “ดีครับ เป็นเจ้านายที่น่ารักมาก ผมพร้อมทำสัญญาแต่ขอเป็นเดือนหน้า คุณเข้าไปดูรายละเอียดหน้างานก่อนได้” ใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์เย้ายวนใจอย่างน่าประหลาด กระทั่งยิ้มร้ายตรงมุมปากอันนับเป็นปรกติของเมธพนธ์ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนสุดความสูงไม่ยอมปล่อยถุงคุกกี้ “วันหลังกลับเขาใหญ่... จะมากรุงเทพฯ พร้อมผมก็ได้นะ” “ค่ะ... พี่ยักษ์ ออ... ไม่ใช่สิ คุณเมฆ” แววตาประกายมาดมั่นของเธอทำชายหนุ่มหัวเราะ เขาขำ! น้ำตาเล็ด ยกมือปาดหางตาแล้วยิ้ม... เป็นยิ้มร้ายกาจที่สุด! รอยยิ้มเดียวที่ขณิกาอยากลุกไปต่อยหน้านั่นสักที ทว่าเธอแค่เชยหน้ามองร่างสูงค่อย ๆ โน้มลงมากระซิบทีละคำ “ถ้าจะไปหาพี่ยักษ์ที่ฟาร์มวันไหนไลน์มา ไม่ต้องผ่านเลขาฯ นะนังหนู” วงหน้าหล่อเหลาเคลื่อนออกไป แต่กลับคว้ามือเล็กไว้กอบกุมในแบบชาวตะวันตกถึงหน้าตาของเขานั้นออกไปทางคนไทยจีน ความมีมารยาทของหญิงสาวแค่ยอมรับไมตรีของสุภาพบุรุษ โดยไม่ได้ขัดขืนฝืนอะไร กระทั่งริมฝีปากนุ่มฝากจุมพิตลงบนหลังมืออย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้นึกรังเกียจเขาเลยและก็ไม่ได้โกรธเรื่องในวันวานที่ผ่านมาถึงยี่สิบปี ในสมัยที่เธอยังเป็นเด็กน้อยอายุแค่หกขวบ “ดูแลตัวเองให้สวยสง่าแบบนี้ทุก ๆ วัน อย่าอ่อนแอกับความรัก มันไม่มีประโยชน์ พี่ยักษ์ไปแล้วครับ” ความแข็งกร้าวกลับฉายชัดในแววตาคู่คม เขาหลุบตามองมือนุ่มหอมที่ต้องปล่อยไปอย่างเสียอกเสียดาย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more