ขณิการู้ว่าเขาคงคิดว่าเธอต้องหายโกรธแล้วกลับไปซมซานร้องขอความรักจากเขา ถึงหัวใจเจ็บสักเท่าไรเธอจะไม่มีวันกลับไปใช้ชีวิตน่าสมเพชอีกเด็ดขาด!
“แต่อาจองชุด สตูฯ ไว้หมดแล้ว... แม่เราก็เชิญแขก...”
“แม่พายยกเลิกนัดแล้วค่ะ เหลือแค่อาภพ จะยกเลิกงานดี ๆ หรือจะให้พายอาละวาดคะ?”
“อาละวาด? เราจะทำอะไรในฟาร์มอาได้ล่ะ หืม... ไหนว่าเรารักอา...?”
“แต่อารักพายไม่ได้...” พูดพลางส่ายหน้าไปมา กลืนน้ำลายลงคอแห้งผากรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี
“แค่อารมณ์ชั่ววูบแบบเด็ก ๆ ตอนนี้พายรักตัวเองมากกว่า พอเถอะค่ะ พายอยากใช้เวลากับครอบครัว กับพ่อแม่... ขอโทษจริง ๆ นะคะ อาภพ”
นัยน์ตาคู่หวานเย็นยะเยือกไร้เยื่อใย ก่อนที่เธอจะก้าวเดินไปจากเขา ทิ้งคนข้างหลังให้ยืนนิ่งงันเหมือนถูกทุบตีด้วยค้อน
“คุยกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมลูก?” กนิษฐาถามทั
