ตลอดเดือนที่ผ่านมา... ขณิกาไม่ได้มาเที่ยวเล่นฟาร์มม้า ไม่ได้อ่านข้อความ ไม่รับสาย ไม่แม้แต่จะโทรหาอาภพเหมือนที่เคยพูดคุยกันอยู่ทุกวัน หัวใจชินชากับความเจ็บปวดของเธอจึงได้พักบาดแผลก็คงจะต้องดีขึ้น
พอได้ห่างกันไปสักพัก เธอทำใจได้... ว่าเขายังหัวรั้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
‘กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะอริส... เราไปไหน ทำไมไม่บอกพ่อ ไปอยู่กับผู้ชายได้ยังไง?’
เสียงโวยดังไปตามสาย ร่างสูงในเชิ้ตสีขาวหล่อเหลาเดินถือโทรศัพท์ย่ำก้าวในห้องรับแขกกว้างขวางอย่างหัวเสีย ปล่อยให้แขกที่มาหาตามนัดหมายนั่งรอ กินขนมฆ่าเวลาสนทนาเรื่องสัพเพเหระ
“แม่ขา... แม่ดูสิ พายว่าเราพักที่นี่ดีไหม? เราจะได้ไปไหว้พระกันด้วย” เสียงหวานถามพลางซบแก้มกอดต้นแขนเล็กนุ่ม มืออีกข้างปัดจอโทรศัพท์ไปมา คนแม่ยกปลายนิ้วแย่งลูกสาวจิ้มจอ
“อันนี้ ๆ แม่อยากไปอังกอร์วัด เกิดมายังไม่เ
