“ไม่มีใครพบตัวเด็กวาปีเลยครับ... ผมให้คนคอยเฝ้าทั้งที่ร้านกาแฟ ทั้งคอยตามเพื่อนๆ ของเธอแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะติดต่อกับใคร แม้แต่ทางบ้านคุณรพีก็ไม่มีข่าวคราวเลยครับ”
“...”
คนฟังนั่งพิงเก้าอี้ในห้องทำงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงออกถึงความยินดียินร้ายกับสิ่งที่วันเสาร์รายงาน แม้จะไม่มีความคืบหน้าใดๆ เลยตลอดสามเดือนที่ผ่านมาก็ตาม
“ให้เลิกตามหาไหมครับ...” วันเสาร์ถาม เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเงียบเชียบจนเกินไป
“ไม่... ต่อให้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน ยังไงก็ต้องหาตัววาปีให้พบ” เขาบอกเสียงเรียบ
“แล้วงานที่สิงคโปร์ล่ะครับ คุณกันต์มาอยู่ไทยนานแล้ว ทางโน้นเริ่มมีปัญหาแล้วนะ”
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปดูทางโน้นสักอาทิตย์ เรื่องวาปีก็ฝากนายด้วย มีความเคลื่อนไหวอะไรให้รีบรายงานทันที”
“ได้ครับ... แต่ผมว่ายาก นี่ก็นานแล้ว เธออาจหนีไปอยู่ต่างจังหวัดหรือที่ที่เราไม่รู้จักก็ได้” วันเสาร์เสนอความคิดเห็น
“แล้วไอ
