บทที่ 20
(หมูหวาน)
เป็นเรื่องที่โคตรจะบังเอิญเลยที่พี่ไฟว์เพื่อนภาคินเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่หมอเป้ วันนี้เลยสรุปว่าพี่หมอเป้ไปนอนบ้านพี่ไฟว์แทน
“มึงเล่าละเอียด ๆ ได้ไหม ตกลงมึงหนีอะไรมา พวกกูจะได้ช่วยได้”
พี่ไฟว์ถามขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งล้อมวงกินชาบูกันในสวนข้างบ้าน ภาคิน
“ไม่ต้องช่วยกูหรอก อีกสองอาทิตย์กูก็บินแล้ว”
“กูบอกให้บอกก็บอกมาสิวะ”
ตะเกียบในมือฉันและพี่หมอหล่นลงพร้อมกันเพราะตกใจเสียงของพี่ไฟว์ ภาคินยื่นตะเกียบอันใหม่มาให้ฉันก่อนจะขโมยหมูในถ้วยฉันไปหมด เลวมากกก
“เออ ๆ เล่าก็ได้ คือเมื่อเดือนก่อนกูไปเป็นหมอที่ลำปาง แล้วคราวนี้กูดันไปเห็นหัวหน้ามาเฟียที่นั่นยิงคนตาย”
“แค่นี้ แล้วมึงจะหนีเขาทำไมวะ”
“แค่นี้ก็เหี้ยล่ะ แมร่งมันจับกูขังไว้ หาว่ากูเป็นคนของอีกฝ่าย ทั้งที่กูใส่เสื้อกาวน์อยู่แท้ ๆ”
“เออ เรื่องนี้ไม่น่าจะมีปัญหา เดี๋ยวกูกับไอคินช่วยมึงได้” พี่ไฟว์ตบบ่าพี่หมอก่อนจะ
