บทที่ 19
เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็น วันนี้ภาคินจะแวะมารับฉันที่มหาลัยเพราะเมื่อเช้าฉันทิ้งรถไว้ให้พี่หมอเป้เผื่อเขาอยากไปไหน
“ช้าฉิบ”
ไม่แปลกใจเลย เมื่อเปิดประตูเข้ามาเสียงแรกที่ได้ยินจะเป็นเสียงบ่นของเจ้าของรถ
“บ่นจริง บอกว่ากลับเองได้ก็ไม่เชื่อ”
“อย่าพูดมาก แล้วนั่นกระโปรงหรือเศษผ้าวะ”
มือหนาเอื้อมมาดึงชายกระโปรงฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิด อะไรของเขา เมื่อเช้าก็เห็นแล้ว ตัวเองเป็นคนถอดเองแท้ ๆ ด้วย อุ๊ป >x<
ทางด้านหมอเป้
แกร๊ก แกร๊ก
“นายได้ยะ...ยินรึเปล่า”
ด้วยความที่บ้านเป็นบ้านไม้ทั้งหลัง เสียงรอบด้านจึงดังราวกับมันวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ
ตึง!!
“กรี๊ด”
“เธอจะกรี๊ดทำไมก็แค่แมว”
เมี้ยว เมี้ยว
แมวผอมแห้งสีดำสนิทใช้นัยน์ตาสีเหลืองเหลือบมองทั้งคู่ ก่อนจะวิ่งหายไปทางหลังบ้าน
ตอยย๊อน ตะตอนย้อน
และอยู่ ๆ เสียงบรรเลงเพลงก็ดังขึ้น พวกเขาจำจังหวะนี้ได้อย่างดี มันเป็นจังหวะของนางรำทางภาคเ
