บทที่ 22
(หมูหวาน)
ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมายุกยิกอยู่ด้านหลัง ทำให้ฉันต้องขยับตัวหนีด้วยความรำคาญแต่ถึงจะหนียังไงก็หนีไม่พ้นสักที
“อื้อคิน หมูหวานจะนอน”
ฉันว่าตัวการสร้างความรำคาญทั้งที่ยังไม่เปิดตา และก็เป็นตามคาด เขาไม่ฟังแถมยังพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังฉันอีก
“ลูกหมูตื่นสิคะ สายมากแล้วนะ” เสียงทุ้มกระซิบลงข้างหู
“คินจะไปไหนก็ไปเถอะ หมูหวานจะนอน”
ฉันตอบกลับพลางมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม ซึ่งไอคนตัวโตด้านหลังยังมุดตามมาพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังฉันอีก
สุดท้ายฉันเลยทนไม่ไหว กระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง หรี่ตามองเขาด้วยความรำคาญ
“หึ เห็นตามตัวเรามีแต่รอยแบบนี้ คินอยากอีกแล้วอะ”
“ว๊าย”
ฉันก้มลงมองตัวเองก่อนจะรีบดึงผ้าห่มมาปิดไว้ ลืมไปเลยว่าจากศึกหนักเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านอน
“คินเลิกทำหน้าเป็นตาแก่โรคจิตแบบนั้นนะ”
“หึหึ ยอมเป็นตาแก่โรคจิตเลยถ้าได้กินลูกหมู”
ไม่พูดเปล่า คนตัวโตยังค่อย ๆ ขยับเข้ามา
