บทที่ 23
(หมูหวาน)
ยะฮู้ ในที่สุดฉันก็สามารถรอดผ่านมิดเทอมมาได้ ถึงแม้สภาพหลังการผ่านมรสุมการสอบมานั้นจะย่ำแย่มากก็ตาม
“แค่สอบเสร็จไม่เห็นต้องยิ้มหน้าบานขนาดนั้นเลย”
ภาคินหันมาแขวะ เขาเป็นมนุษย์ที่ไม่มีความรู้สึกรึไงกัน คนสอบเสร็จก็ต้องดีใจสิ
“สอบเสร็จนะ หมูหวานจะไปฉลอง เอาให้หัวทิ่มไปเลย เย้ ^^”
มือหนาเอื้อมมาผลักหัวฉันแรงจนทิ่มแทบติดคอนโซลรถด้านหน้า
“ทิ่มแบบนี้รึเปล่า”
“คินกล้าผลักหมูหวานเหรอ”
“กล้ากว่านี้อีก จะลองไหมล่ะ”
ฉันรีบถอยหลังหนีเมื่อใบหน้าเจ้าเล่ห์นั้นค่อย ๆ เลื่อนเข้ามาใกล้หน้าฉันขณะที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่
“ถอยออกไปเลยนะ”
“หึหึ ไม่ลองเหรอคะ ว่าทำอะไรได้อีก”
“มะ...ไม่”
กริ๊ง กริ๊ง
ฉันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเสียงโทรศัพท์ของภาคินดังขึ้น เจ้าตัวจิ๊จ๊ะเล็กน้อยก่อนจะยอมถอยกลับไปเพื่อรับโทรศัพท์
“ว่าไงไอไฟว์”
“…”
“ลำปางเหรอวะ กูไม่แน่ใจว่าว่างรึเปล่า”
“…”
“มึง
