บทที่ 6
(หมูหวาน)
กริ๊ง กริ๊ง
อื้อ เสียงอะไรมาดังรบกวนเวลานอนคนอื่นแบบนี้เนี่ย ฉันดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงแต่เสียงนั่นก็ยังไม่เงียบหายไป
กริ๊ง กริ๊ง
“โว้ย ใครโทรมานักหนาวะ”
ฉันลุกขึ้นนั่งพลางขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง เอื้อมมือไปหยิบมือถือเครื่องบางมากดรับ
“โทรมาทำไม”
“พูดให้มันดี ๆ หน่อย”
เอ๊ะ เสียงเหมือนคนแก่ขี้บ่นแบบนี้มัน ฉันลืมตามองชื่อบนจอมือถือและก็กระจ่างแจ้ง
คนที่โทรมาปลุกฉันตั้งแต่แปดโมงเช้า ฮะ แปดโมงเช้า ฉิบหาย สายแล้ว ฉันมีควิซตอนเก้าโมง 0-0
“เฮ้ หมูหวานยังอยู่ไหม หมูหวาน!”
สิบนาทีผ่านไป
ฉันวิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยความเร็วสูง สายตาหันไปเห็นมือถือบนเตียงที่ยังแสดงหน้าจอว่าปลายสายยังถือสายรออยู่
“ฮัลโหล ทำไมไม่วาง”
“จะให้วางได้ไง ก็ยังไม่ได้คุย”
“อ่ะ ๆ แล้วนายมีอะไร”
“เช้านี้เธอไม่มา”
อย่าพึ่งงงไปจ้ะ คือตลอดระยะเวลาหลายอาทิตย์มาเนี่ย ฉันได้รับมอบหน้าที่ทำอาหารเช้าให้ค
