บทที่ 7
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้ฉันซึ่งกำลังชอปปิงสินค้าในไอจีอยู่ต้องหยุดเลื่อนดูสินค้าเพื่อเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีครับคุณหมูหวาน นายสั่งให้พวกผมมารับคุณ”
ชายในชุดสูทสีดำสองคนกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“มารับฉัน รับไปไหน?”
“บ้านนายครับ คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการเก็บเสื้อผ้าเพื่อย้ายไปอยู่บ้านนายครับ”
“ไปบอกเจ้านายของพวกคุณว่า ฉันจะทำตามสัญญา แต่ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
ฉันยื่นคำขาด ทำท่าจะปิดประตูแต่โดนมือของใครสักคนดักประตูไว้
“ถ้าอย่างนั้น พวกผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
พูดจบคนที่ตัวใหญ่กว่าก็ตรงเข้ามาจับฉันพาดบ่า เดินดุ่ม ๆ ลงทางบันไดหนีไฟ เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“กรี๊ด ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
“ผมว่าคุณหมูหวานไม่ควรดิ้นนะครับ”
ผู้ชายอีกคนที่ตามหลังฉันมาติด ๆ กล่าวขึ้นแต่มีเหรอ ฉันจะฟัง
“ไม่ !! ฉันจะร้องดัง ๆ เอาให้พวกนายถูกจับเลย”
“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องขอโทษอีกครั้ง
