บทที่ 3 แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมลิขิต(2)
1278 คำ
คีย์ตะวันทำงานไปจนถึงเย็นก็ถึงเวลาเลิกงาน เขาลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายก่อนจะปิดอุปกรณ์ต่างๆ ในห้องทำงานอย่างเช่นทุกครั้ง ทว่ายังไม่ทันจะได้ออกไปประตูห้องก็ถูกเคาะแล้วผลักเข้ามาอย่างเบามือ คนที่มาหาเขาก็คือสร้อยทอง
“เธอมาหาฉันในห้องทำงานทำไม” เขาถามเสียงเบาเหมือนกลัวใครจะได้ยิน ก่อนจะเดินไปล็อกห้อง เพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าตัวเองคุยกับนักศึกษาฝึกงานสองต่อสอง
บอกแล้วไงช่วงที่อยู่ในบริษัทเขาและเธอต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน เขาไม่อยากเสียชื่อเสียงเพราะยัยแก้มซาลาเปา
“หนูขอโทษค่ะ แต่หนูมีเรื่องจะบอก”
ถ้าไม่สำคัญเธอก็ไม่อยากทำตัวลับๆ ล่อๆ เหมือนจะเข้ามาขโมยของในห้องท่านประธานแบบนี้หรอก
มันจำเป็นมาก ถ้าไม่บอกเดี๋ยวเขาหาว่าไร้ความรับผิดชอบต่อหน้าที่อีก
“บอกผ่านโทรศัพท์ก็ได้ไหม”
น้ำเสียงติดดุเล็กน้อย หลังจากมองหน้าสร้อยทอง หญิงสาวจึงเอามือถือเครื่องเก่าขึ้นมาจากกระเป๋าให้ชายหนุ่มดูก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม
“โทรศัพท์แบตหมด ก่อนเข้ามาหนูดูแล้วค่ะ ไม่มีใครเห็น บอสสบายใจได้” ไม่มีใครเห็นแน่นอนเพราะห้องของท่านประธานอยู่ห่างจากผู้คนไม่น้อย
เธอหันซ้ายหันขวาก่อนจะผลักประตูเข้ามา มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ไม่มีใครเห็นยกเว้นแดนดิน เพราะเธอถามเขาว่าห้องทำงานคีย์ตะวันอยู่ตรงไหน
“เข้าเรื่องเถอะ มาหาฉันมีอะไร”
เจ้าของห้องถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ในใจแอบสงสัย
“คือวันนี้หนูต้องไปทำงานพาร์ตไทม์หนูกลัวบอสจะรอกินข้าวเย็นค่ะ หนูขออนุญาตไม่ทำข้าวเย็นสักวัน แต่อย่างอื่นหนูกลับไปจัดการให้แน่นอน”
“...” เขาหรี่ตามองพลางใช้ความคิด
“นะคะบอส หนูจำเป็นต้องไป”
“ก็ได้ แล้วจะกลับกี่โมง ไม่ได้อยากรู้นะแค่ถามเฉยๆ ว่าไงกี่โมง”
“ห้าทุ่มค่ะ บอสนอนได้เลย หนูจะทำงานไม่ให้มีเสียงดัง”
คีย์ตะวันไม่คัดค้าน บอกแล้วไงเธอจะทำอะไรก็ทำแต่อย่าให้กระทบการงานที่เขามอบหมายก็พอ
หญิงสาวยกมือขึ้นมาขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะขอตัวออกไปด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ ราวกับเข้ามาขโมยของเหมือนตอนเข้ามาไม่มีผิด
สร้อยทองมาทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารในตลาดซึ่งเปิดเฉพาะกลางคืน
เธอรู้จักกับเจ้าของร้านเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นร้านยังเล็กมากไม่มีลูกจ้าง สร้อยทองเห็นว่าเจ้าของร้านเก็บโต๊ะไม่ทันจึงอาสาช่วยเหลือ
เจ้าของร้านรู้สึกถูกชะตาจึงชวนสร้อยทองมาทำงานด้วยกัน เด็กสาวดีใจมากจึงทำงานกับร้านนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทว่าต่อไปเธอคงต้องลาออกเพราะคีย์ตะวันคงไม่ใจดีแบบนี้บ่อยๆ
“สร้อยวันนี้คนเยอะ พี่จะปิดร้านช้าหน่อย เราโอเคไหม แต่เดี๋ยวพี่ให้เงินพิเศษ”
“ไม่มีปัญหาค่ะพี่โต้ง วันนี้ขายดีจังเลย วันเงินเดือนออกใช่ไหม”
“ใช่ วันศุกร์ เงินเดือนออก เป็นแบบนี้แหละ อีกหน่อยสร้อยไปทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศก็จะเข้าใจความรู้สึก”
เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ ขณะนั่งล้างจานเพราะพนักงานลาหนึ่งคนเธอจึงรับหน้าที่ดูแลในส่วนนี้ด้วย
วันนี้คีย์ตะวันไม่ได้เข้าไปที่คลับหลังจากเลิกงานก็ตรงดิ่งกลับห้องทันที
เขากินข้าวเสร็จก็ทิ้งจานชามเอาไว้บนโต๊ะเพื่อให้สร้อยทองเป็นคนจัดการ ในเมื่อมีทาสรับใช้ทำไมต้องทำเอง ทว่าเมื่อถึงเวลาที่หญิงสาวรับปากไว้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
“ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ” คนปากร้ายกดโทรศัพท์มองเวลา อีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนแล้วแต่ยังไม่ได้ยินเสียงลูกหนี้เลย
เขานอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงรู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก สุดท้ายทนไม่ไหวจึงกดโทร.หาเธอ
ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้
กดไปกี่ครั้งก็ได้ยินเสียงข้อความแบบเดิมทำให้คีย์ตะวันเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข
“ทำไมติดต่อไม่ได้ จริงสิยัยอ้วนบอกว่าโทรศัพท์แบตหมด”
เขาพึมพำยังไม่ทันจะโทร.หาแดนดินหูได้ยินเสียงกุกกักมาจากนอกห้องจึงรีบวาดขาลงจากเตียงแล้วออกไปดู เห็นสร้อยทองนั่งหมดแรงอยู่บนโซฟา ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด
“หนูทำให้บอสตื่นเหรอคะ” สร้อยทองสีหน้าอิดโรยไม่น้อยเพราะโดนฝนตั้งแต่ออกจากร้านจนกระทั่งมายืนรอรถเมล์ เหนื่อยสายตัวแทบขาด
“ไหนบอกจะกลับห้าทุ่ม นี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว” คีย์ตะวันมองด้วยสายตาดุ น้ำเสียงห้วนไม่พอใจอย่างไม่รู้ตัว เมื่อสักครู่ตอนที่ติดต่อเธอไม่ได้เขาแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง
“วันนี้ที่ร้านคนเยอะเลยเก็บร้านช้าค่ะ”
“แล้วยังไง”
“หนูก็เลยกลับมาช้า”
“โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ แบตหมดทำไมไม่ชาร์จ”
“ชาร์จแล้วแต่แบตมันเสื่อมแป๊บเดียวก็หมด” เธอกลัวเขาจะไม่เชื่อจึงเอาโทรศัพท์ออกมาให้ดูพร้อมกับแบตสำรอง
คีย์ตะวันเห็นสภาพโทรศัพท์แล้วได้แต่ถอนหายใจ เห็นทีพรุ่งนี้เขาต้องให้แดนดินไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้สร้อยทอง
เขารับไม่ได้มันโบราณเกินไป ตอนนี้ iPhone จะออกรุ่น 15 แต่เธอยังใช้รุ่น 6s สมควรแก่การแบตเสื่อม
“เอาเถอะ วันนี้ฉันปล่อยเธอไปก็ได้”
สภาพของสร้อยทองตอนนี้ดูไม่ได้เลย ถ้าเขายังดันทุรังจะใช้งานเธอก็ใจร้ายเกินไปแล้ว หากแต่หญิงสาวไม่ยอมจึงเด้งตัวลุกขึ้นมาคัดค้านด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ได้ค่ะ หนูเป็นคนมีความรับผิดชอบ หนูขอพักแป๊บเดียว รับรองงานที่บอสสั่งต้องเสร็จแน่นอน”
คนอย่างสร้อยทองรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้ แม้ว่าตัวเองจะเหนื่อยจนจะหมดแรงแต่ก็ยังใจสู้ แค่ล้างจานกับรีดผ้าทำไมจะทำไม่ได้
“ได้ ฉันให้เวลาเธอพักห้านาที ถ้าไม่ตื่นเจอดีแน่ ยัยอ้วน”
สร้อยทองไม่มีแรงจะเถียงกลับอยากทำอย่างเดียวคือหลับตา
คีย์ตะวันจึงปล่อยให้เธอหลับตามที่ต้องการ เขานั่งมองเธอไม่นานก็ผล็อยหลับตามไปด้วยคน
“แม่จ๋าอย่าทิ้งหนู แม่อย่าไป แม่ แม่”
เสียงละเมอของสร้อยทองทำให้คีย์ตะวันรู้สึกตัว เขาเห็นเธอนอนกระสับกระส่ายจึงรีบเข้าไปดูพร้อมกับเขย่าตัวเบาๆ
“ยัยอ้วนเป็นอะไร สร้อยทอง สร้อย”
เขย่าเบาไปเธอเลยไม่รู้สึกตัวเขาจึงเขย่าแรงขึ้น สร้อยทองลืมตามองคิดว่าเป็นคนร้ายจึงยกขาถีบอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดด ออกไปนะไอ้โจรลามก”
เธอถีบเต็มแรงทำให้เขาล้มไปกองอยู่ที่พื้นอย่างน่าสงสาร
“ยัยอ้วนมาถีบฉันทำไมเนี่ย โอ๊ยยยหลังฉัน”
ชายหนุ่มนอนตัวงออยู่บนพื้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำร้ายร่างกายคุณคีย์ตะวันเลยสักคน
ขนาดคุณปู่สุดที่รักยังไม่เคยตีเขาเลย แล้วเธอเป็นใคร กล้าดียังไงถึงมาเตะจนหงายหลังแบบนี้
“คุณคีตะ! นะ...หนูขอโทษ”
- ผู้เขียน
