อาหารค่ำวันนี้เป็นมื้อสุดพิเศษมากเพราะเธอคนเดียวเลยนะแล้วคำพูดแสนดีกับแววตาอบอุ่นคู่นี้เหมือนกำลังสะกดเขาให้หลงใหลไปมากขึ้นทุกที แค่มองหน้าก็รู้สึกผิดที่โกหกไปแต่ก็รู้สึกดีที่มีเธอเข้ามาในชีวิตอีกครั้งเหมือนว่าเธอคือส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตนี้และต้องรักษาให้ดีที่สุด
อยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้จัง หยุดเวลาที่มีเธออยู่ข้างกาย
เช้าวันต่อมาโซเฟียตื่นมาในอ้อมกอดแสนอุ่นที่มีเพียงผ้าห่มที่ปกคลุมร่างกายอันเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่ เมื่อคืนจำได้ว่ามีความสุขมากเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากเรื่องเล่าของพี่รามที่ออกไปใช้ชีวิตซะเต็มที่แล้วยังนินทาพี่ลักให้ฟังซะเยอะมากเลย เราต่างเมากันทั้งคู่จนทำอะไรโก๊ะๆเปิ่นๆไม่หยุดแต่พอมาถึงเตียงเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางทันทีเลย
"มอร์นิ่งที่รักตื่นทำไมเช้าจัง?" น้ำเสียงแหบห้าวถามทั้งที่ยังไม่ลืมตามองมือกระชับอ้อมกอดแล้วจูบเมียคนที่ขยับตัวไปมาหนักๆก่อนจะขยี้ตาตัวเอ
