พระรามกินเด็ก

ตอนที่ 9

ในเมื่อช่องทางปรกติมันติดต่อไม่ได้ก็เข้าหาทางโซเชียวแต่ถูกบล๊อกหมดทั้งไอ้หมอกทั้งมายแล้วป่านนี้เธอคงจะเกลียดเขามากแน่เลย

มาคิดได้ตอนนี้แม่งก็สายเกินไปแล้ว!

"เฮ้อ...กูนี่มันเหี้ยจริง!"

"ด่าตัวเองทำไมคะพี่ราม?"

"อ้าวโซเฟียมาตั้งแต่เมื่อไร?"

"ก็ตั้งแต่พี่รามด่าตัวเองนั่นแหละค่ะ แซนวิชเสร็จแล้วมากินเถอะค่ะจะได้ไปกัน" เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วก้มหน้ามองรอยช้ำต่างๆบนใบหน้าถ้าให้เดาตามลำตัวก็คงจะมีอีกแน่นอนแล้วมีเรื่องอะไรกับใครถึงโดนมาขนาดนี้นะ

"เจ็บมากไหมคะ ความจริงเราไม่ต้องไปก็ได้นะ" พี่รามยิ้มกว้างให้ก่อนจะมือเธอขึ้นไปจูบแผ่วเบาๆแล้วแนบแก้มทำหน้าเหมือนกำลังอ้อนก่อนจะจูบมืออีกใจก็เต้นแรงไปหมดแล้ว

"พี่จะยกเลิกได้ไงละมันเป็นความสุขของโซเฟียนะ" เขาจูบมือนุ่มแสนหอมของเธอขณะที่มองตากลมโตแล้วยิ้มกว้างใจเหมือนจะเต้นแรงผิดปรกติและไม่กล้าจะทำอะไรไม่ดีเลย

"มือหอมจัง ตัวหอมแบบนี้ไหม?"

"ไปกินแซนวิชเถอะค่ะช้าเดียวจะไม่อร่อยนะ"

"ถ้าโซเฟียทำไม่มีอะไรที่ไม่อร่อยหรอก"

"ปากหวาน"

"แล้วปากเราละหวานไหม?"

"พี่ราม!"

"หลับตาหน่อยสิพี่อยากกินอะไรหวานๆบ้าง"

นัยตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าก่อนจะหลับตาพริ้มตามที่เขาบอก เพียงแค่ลมหายใจอุ่นปะทะหน้าแก้มใจยังเต้นแรงจนแทบคุมสติไม่อยู่และเมื่อริมฝีปากหยักบดเบียดลงมาถึงกับต้องมือกำแน่นหากแต่ยังปล่อยให้ลิ้นอุ่นได้เลาะเล็มดูดดึงแล้วสอดแทรกเข้ามาในปากคละเคล้าไม่หยุด

"หวาน" น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นเมื่อผละออกมาแล้วยิ้มกว้างก่อนจะจูบซ้ำอีกครั้งและอีกครั้งยังไม่แน่ใจว่าจะหยุดได้เมื่อไร

เธอคือรักแรกที่อยากทะนุถนอมให้มากที่สุด!

แซนวิชในมือกับกาแฟแทบจะกลายเป็นรสหวานไปเลยเมื่อเทียบกับเช้านี้ที่ได้รับจูบแสนหวานจากผู้หญิงแสนสวยที่นั่งเขินไม่กล้าสบตาแก้มอมชมพูกว่าเดิมเยอะเลย

เขารับหน้าที่เป็นคนขับรถตามที่เคยบอกไม่นานก็มาถึงท่าเรือแล้วนั่งเรือไปต่ออีกชั่วโมงก็ถึงรีสอร์ทบรรยากาศดีมากโอบล้อมไปด้วยทะเลและหาดทรายสีขาว นักท่องเที่ยวไม่ค่อยเยอะมากส่วนหนึ่งอาจจะเพราะราคาที่จัดว่าแพง การเดินทางที่ไกลพอสมควร ที่นี่เต็มไปด้วยความสงบผับบาร์แทบไม่มีสถานที่เที่ยวคงจะมีแค่ว่ายน้ำ อาบแดดและดำน้ำดูปะการังแค่นั้นเอง

"เราอยู่ห้องพักติดกันค่ะแล้วเดี๋ยวเย็นนี้ไปหาอะไรกินกันนะ พี่รามขับรถมาตั้งไหนแล้วยังเมาเรืออีกน่าจะนอนพักสักหน่อย"

"เดี๋ยวสิโซเฟีย!"

"มีอะไรรึเปล่าคะ?"

"พี่...เอ่อ…"

"มีอะไรคะพูดมาเลยโซเฟียไม่กัดหรอก"

"พี่ปวดแขนอะนวดให้หน่อยได้ไหม?"

"งั้นไปสปาไหมคะที่นี่มีนวดน้ำมันด้วยนะ"

"แต่ว่าตัวพี่มันช้ำหมดเลยนะถ้าให้คนอื่นนวดพี่คงช้ำในตายพอดี"

"งั้นก็ได้ค่ะ" เธอก็ลืมข้อนี้ไปเลยว่าเขาบาดเจ็บอยู่แล้วรอยช้ำพวกนี้ไม่ควรจะมีคนเห็นเดี๋ยวจะเอาไปตั้งคำถามจนซุกซิบนินทากันเข้าไปใหญ่

เธอเดินเข้าห้องพักพี่รามก็ถอดเสื้อออกแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ผิวสีขาวเต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำน่ากลัวมากแล้วเธอก็ไม่กล้าจะออกแรงมากด้วยเพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บเอาได้

"นวดเก่งจัง" แรงที่บีบนวดนั้นเบามากคงเพราะเห็นรอยช้ำมั้งแต่นึกแล้วก็แค้นใจเมื่อคืนนี้อีกแค่นิดเดียวมายจะเป็นเมียแล้ว

แล้วใครมันโทรบอกไอ้หมอกวะ!

เมื่อคืนเขาเมาด้วยเลยสู้มันไม่ไหวพอมันถีบเข้าล้มได้ทั้งหมัดทั้งเท้าประเคนเข้ามาไม่หยุดเจ็บจนไม่มีแรงจะทำอะไรต่อได้ในนาทีที่มันชักปืนออกมาเขาก็หลับตารอคิดว่าคงไม่รอดแน่แต่สุดท้ายมายก็เข้ามาช่วย

ช่วยทั้งที่เขาจะทำร้ายเธอนี่นะ!

"คิดอะไรอยู่คะเหม่อลอยเชียว"

"คิดถึง...เรื่องงานน่ะไม่มีอะไรหรอก"

"นึกว่าคิดถึงผู้หญิงคนนั้น"

"มายน่ะเหรอ? พี่กับเขาไม่มีทางคบกันได้แล้วละ"

"เสียใจรึเปล่าคะ?"

"ไม่พูดถึงคนอื่นสิตอนนี้โซเฟียสำคัญกับพี่มากกว่าผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นนะ" เขาพลิกตัวแล้วขยับมานอนตักเธอแทน

"พี่จูบโซเฟียแล้วนะ พี่จะสนใจคนอื่นได้ไง?" ตอนนี้แค่เธอคนเดียวที่ต้องการเขาอยู่ส่วนคนอื่นช่างหัวมันสิ ในเมื่อจัดการทุกอย่างเองไม่ได้ก็มีอีกคนหนึ่งที่ฉลาดมากพอจะช่วยเขาได้

ไอ้เวรพระลักษณ์ไง!

"งั้นเลิกคิดถึงผู้หญิงทุกคนนะคะ โซเฟียชอบให้พี่รามมีความสุขแบบนี้" เธอเกลี่ยนิ้วที่แก้มเขาแผ่วเบาก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากกว้างแล้วยิ้มให้

"ต่อไปนี้คงจะเลิดยัดเยียดให้พี่ลักแล้วใช่ไหม?"

"ไม่มีทางที่พี่จะยกให้มันเด็ดขาด!" คนที่ไม่ต้องการความรักก็ปล่อยให้มันไม่ต้องการต่อไปเพราะโซเฟียเป็นของเขาใครจะแย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น

"ถึงยกให้พี่ลักก็ไม่เอาหรอก!" อันนี้เธอพูดจริงๆ

"ถ้าตอนนี้มันอยากได้พี่ก็ไม่ให้!" ตอนนี้ใครมายุ่งกับเธอมันได้เจอดีแน่

"ขี้หวง!"

"คบกับพี่นะ?"

"แน่ใจแล้วใช่ไหมคะที่พูดออกมา?"

"งั้นยังไม่ต้องคบแต่ดูพฤติกรรมพี่ไปก่อนก็ได้"

"ค่ะ ขอดูพฤติกรรมยาวๆหน่อยนะคะ"

"โซเฟีย"

"คะ?"

"ขอจูบอีกได้ไหม?"

"ตอนนี้เลยเหรอ?"

"ได้ไหม?" คำตอบมันชัดเจนเมื่อเธอหลับตาพริ้มทันที

เขาขยับตัวลุกนั่งมือประคองใบหน้าสวยเสยขึ้นแล้วก้มลงไปจูบปากเล็กแสนหวานบดเบียดคละเคล้าภายในปากอุ่นไม่หยุด เธอโต้ตอบกลับอย่างช้าๆแต่มันทำให้รู้สึกว่าจูบครั้งนี้พิเศษกว่าครั้งไหนๆในชีวิตที่ผ่านมา

"พี่ไม่ได้เก่งเหมือนใครแต่พยายามทำให้โซเฟียมีความสุขนะ" เขายังไม่รู้เลยว่าจะทำได้รึเปล่าแต่เขาจะพยายามทำเพื่อเธอก็แล้วกัน

"ไม่เห็นต่องเก่งมากเลยแต่มีโซเฟียคนเดียวก็พอ" เธอไม่ได้ต้องการคนเก่งมากอะไรขนาดนั้นแค่ต้องการคนที่รักกันจริงๆก็พอ พี่รามอาจจะไม่รู้ว่าเธอคิดถึงเขามากขนาดไหนอยากพบอยากเจออยากทำให้เขาดีขึ้นกว่านี้

เธอหวังดีกับเขาทุกอย่างเสมอนะ

"แสนดีแบบนี้พี่ดูต้อยต่ำขึ้นมาเลย" ถึงครอบครัวเราจะฐานะใกล้เคียงกันแต่ถ้าดูตามหลักความเป็นจริงแล้วเธอน่ะดีเกินไปด้วยซ้ำ เขาไม่อยากจะทำให้นางฟ้าแสนดีต้องแปดเปื้อนเพราะคนเหี้ยชั้นดีแบบนี้แต่อดใจไม่ไหวแล้วเช่นกัน

รักแรกมันลืมยากหรือว่าจริงๆไม่เคยลืม?

"เดินบนดินเหมือนกันก็คนเท่ากันแหละค่ะ"

"พี่กลัวว่าสักวันโซเฟียจะเกลียดพี่"

"คงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ"

เวลาผ่านไปถึงช่วงเย็นพระรามเดินโอบไหล่โซเฟียไปยังร้านอาหารที่จองไว้ซึ่งอยู่ริมหาดและบรรยากาศในเวลานี้โคตรจะดี เขาอยู่กับโซเฟียแล้วรู้สึกมีความสุขมากจนไม่อยากจะกลับไปทำงานต่อเลย

พระลักษณ์อยู่ทำงานงั้นเขาพักร้อนดีกว่า!