ตอนที่ 8

1404 คำ
เธอเซ็กซี่ น่ารัก เย้ายวนและเต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดยิ่งได้มองยิ่งรู้สึกว่าอยากจะจูบริมฝีปากบางให้บวมเจ่อ เขาอยากจะกระชากชุดพวกนี้ทิ้งไปแล้วมองเธอในมุมที่สูงกว่าในขณะที่เธอตัวสั่นคลอนไปเพราะแรงโยกรุนแรง หน้าอกขาวอวบขนาดนี้คงพอดีมือแล้วหวานมากตอนดูด บั้นท้ายกลมกลึ่งของเธอเขาจะบีบขย้ำแล้วอาจจะตีแรงๆ สักที "อืม...มายมึนๆแล้วอะ มายว่ามายไปนอนพักก่อนดีกว่า" "พี่ส่งคอนโดดีกว่าจะได้หลับสบายมากขึ้น" "จับมือมายทำไมเนี่ย?" "พี่จะทำมากกว่าจับมืออีก" "พี่ราม!" "คืนนี้อยู่กับพี่จนเช้านะ" เขาไม่ปล่อยให้เธอปฏิเสธรีบเข้าไปประคองคนเมาที่สติค่อยๆหายไปทีละนิดแล้วเด็กในคลับก็รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของไอ้หมอกเลยไม่มีคนเข้ามายุ่งวุ่นวาย มายเดินเหมือนคนไร้เรียวแรงนัยตาสวยเริ่มมองด้วยความร้อนแรงทีละนิด เขาประคองเธอมาขึ้นรถแล้วรีบขับไปคอนโดให้เร็วที่สุดเพราะไม่ใช่แค่เธอที่จะทนไม่ไหวแต่เป็นเขาอีกคนรู้สึกว่าหน้าอกที่กระเพื่อมรุนแรงของมายมันยั่วใจให้แวะข้างทางแล้วจัดบนรถสักยกก่อนจะไปคอนโดต่อ ในเวลานี้รถค่อนข้างน้อยทำให้รถที่ขับเกินมาตรฐานกำหนดมาถึงคอนโดอย่างรวดเร็วแล้วรีบอุ้มคนทรงเสน่ห์ตรงไปยังห้องพักโดยไม่รู้เลยว่ามีรถอีกคันขับตามมาติดๆด้วยความโกรธจัด พระรามวางมายบนเตียงนุ่มแล้วถอดเสื้อโยนทิ้งอย่างเร่งรีบราวกับว่ามันคือของร้อนก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบถุงยางอนามัยออกมาโยนลงบนเตียง มือหยาบกระด้างจับข้อเท้าเล็กแล้วลูบไล้แผ่วเบาลมหายเริ่มหอมกระชันชิดมากยิ่งขึ้นเมื่อได้จูบเรียวขาสวยแล้วขบกัดเบาๆ ตัวเธอแม่งโคตรหอม...อดใจไม่ไหวแล้ว! "อย่า...อื้อ...พี่รามอย่านะ…" "อย่าช้าใช่ไหมมาย?" "ไม่นะพี่ราม อย่า...พี่นรี…" "ช่างหัวนรีดิตอนนี้มีแค่พี่กับมายแค่สองคน" "ไม่...ไม่...อื้อ…" "ไม่ต้องกลัวนะยังไงคืนนี้ไม่มีน้ำเดียวแน่ พี่เอาให้เอวพังไปเลย" เธอยังมีสติหลงเหลืออยู่เล็กน้อยแต่แบบนี้แหละสนุกแล้วอีกไม่นานมายจะเรียกร้องขอให้เขากระแทกตัวเข้าหาไม่หยุดจนหมดแรงสลบคาอกนั่นแหละถึงพอ ปัง! "เหี้ย!!" "ไอ้เหี้ยรามมึงจะทำอะไรน้องกู!!" "ไอ้หมอก!!" "เกลียดกูก็มาลงที่กูแต่อย่าแตะต้องมาย!" หมอกตะคอกเสียงดังพร้อมกระโดดถีบไอ้สารเลวที่ตอแหลว่าเสียใจมาหลอกมายแล้วมอมเมาพาออกมา หมอกตรงเข้าไปจดการทั้งหมัดทั้งตีนประเคนเข้าหามันทันทีที่ล้มก่อนจะหยิบปืนจ่อหัวไอ้สารเลวที่นอนหมดสภาพจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า "ตายซะไอ้เหี้ยราม!!" ปัง!! หลังจากเสียงปืนดังขึ้นภายในห้องตกอยู่ในความเงียบเกือบนาทีเสียงหอบหายใจด้วยความทรมานถึงดังขึ้นทำลายความเงียบ มายกัดปากแน่นจนรู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพี่ชายมองด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาทั้งความกลัว ความทรมานและเหมือนจะวูบหลับแต่ยังมีสติอยู่อย่างเลือนลางเหนื่อยหอบหายใจลำบากเหมือนกำลังจะตายได้ในสักนาทีใดนาทีหนึ่ง "...มาย!! ทำไม!?" หมอกถามคุกเข่าลงยอมเก็บปืนแล้วดึงมายเข้ามากอดแน่นรับรู้สึกความทรมานในครั้งนี้และความกลัวที่กำลังจะดึงน้องสาวให้ดำดิ่งลงไปในวังวนเดิมอีกครั้งแต่ว่าทำไมต้องช่วยไอ้สารเลวนี่ด้วย "อย่าฆ่าใครเลยนะ มายไม่อยากให้พี่หมอกทำแบบนี้" น้ำเสียงสั่นเครือบอกขณะที่มือกำเสื้อพี่ชายแน่นความทรมานจากความต้องการกำลังเล่นงานเธออยู่บ้าคลั่ง "แต่มันจะข่มขืนมายนะ!" คราวนี้เขาจับน้องสาวดึงออกมาแล้วตะคอกให้ได้สติ "แต่พี่จะเป็นฆาตรกร!!" "พี่ยอม!" "แต่มายไม่ยอมเด็ดขาด!" "รักมันเหรอ? ไอ้สารเลวนี่มันมีดีอะไรห่ะ" "มายไม่ได้รักใครทั้งนั้นแหละ!" "แล้วช่วยมันทำไมวะ!" "ถ้าพี่ฆ่าคนพี่ต้องติดคุก!" "บ้านเรารวยขนาดนี้ไม่มีทางที่พี่จะคิดคุกหรอก เงินมันซื้อได้ทุกอย่าง!" "แล้วบ้านพี่รามละ?" "แต่มันทำแบบนี้กับมายพี่…" "มายยังไม่ได้นอนพี่รามแค่นี้พอไหม?" "ทำไมวะ!?" "พามายกลับนะ มายจะทนไม่ไหวแล้ว" หมอกสูดลมหายใจเข้าลึกจ้องมองเพื่อนสารเลวที่นอนหายใจพะงาบอยู่ถ้าเมื่อกี้มายไม่ผลักมือเขาออกก็คงจะโดนยิงกลางสมองมันแล้วแหละ เขาประคองน้องสาวให้ลุกขึ้นแต่ดูเหมือนมายจะเดินไม่ไหวเลยย่อตัวอุ้มน้องสาวเดินออกไปจากห้องนี้แทนแล้วรีบไปหาหมอ "มึงแตะต้องน้องกูอีกครั้งกูเอามึงตายแน่ไอ้เหี้ยราม!" พระรามนอนนิ่งไม่มีแรงพอจะขยับตัวมองด้วยสายตาพร่าเบลอด้วยความรู้สึกผิดอยู่ภายในใจ เขารอดตายเพราะมาย! ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ช่วยแต่แววตาที่มองกันมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานและผิดหวังมาก นับจากนี้คงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดอีกแล้ว ...ทำไมเจ็บจังวะ! เช้าวันต่อมาพระรามลืมตาขึ้นด้วยสติอันมึนเบลอเจ็บปวดไปทั้งตัวภาพเมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย เมื่อคืนจะพูดว่าไม่ได้ตั้งใจก็คงไม่ใช่เพราะวางแผนไปเป็นอย่างดีแต่ถ้าพูดคำว่าขอโทษก็คงจะไม่มีคนรับหรอก เขายังจำแววตาที่เธอมองได้ดีและนั่นมันทำเขารู้สึกเจ็บปวดมาก ทำไมถึงจำภาพมายได้ติดตาขนาดนี้! ...นี่เขารักมายแล้วรึเปล่าวะ? ไม่มีคำตอบอะไรที่ชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดอีกแล้ว ไอ้หมอกมันไม่มีทางให้อภัยส่วนมายที่มีปัญหาเรื่องการไว้ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วต่อจากนี้คงปิดใจไปอีกยาว "แม่งเอ้ย!!" นี่กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี่ย! "...มาย พี่ขอโทษ" ทำไมต้องมาคิดได้ตอนนี้ด้วยวะเนี่ย เขาลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำก่อนจะออกไปก่อนเวลานัดกับโซเฟียไว้ จำได้ว่ามีร้านกาแฟไม่ไกลเลยแวะซื้อไปฝากเธอด้วยเลยแล้วขับรถไปหายังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะบอกเรื่องที่หน้าช้ำยังไงแต่จะให้ยกเลิกก็ไม่กล้าเพราะเธอดูอยากไปมากๆทั้งจองห้องพักจองเรือและจองร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว นี่เขาแคร์โซเฟียมากขนาดนี้ได้ไงวะ! ก๊อกๆๆ "พี่ราม...เอ่อ หน้าพี่ไปโดนอะไรมาคะ?" หน้าเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำปากก็แตกถึงจะใส่แว่นกันแดดอยู่ก็พอจะดูออกว่าใต้ตาก็คงจะมีรอยสีม่วงช้ำอยู่แน่ "ขอพี่เข้าไปก่อนได้ไหม?" เธอดูตกใจก็ไม่แปลกหรอก "เชิญค่ะ พี่รามกินอะไรมาถึงยังคะ?" "นี่ไงกาแฟ พี่ซื้อมาฝากโซเฟียด้วยนะ" "แค่กาแฟจะอิ่มได้ไงเล่า เอางี้โซเฟียทำแซนวิชง่ายๆให้กินดีกว่าเนอะกว่าเราจะเดินทางไปถึงน่าจะย่อยพอดี" "ตามใจ พี่ขอนอนสักพักได้ไหม?" "นอนในห้องโซเฟียก็ได้นะโซฟามันเล็กเกินไป" "ทำเสร็จแล้วเรียกพี่ขอพักสายตาสักแป๊ป" ว่าแล้วก็เดินไปเข้าห้องนอนของโซเฟียทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่กับโซเฟียแล้วถึงรู้สึกสบายใจมากพอจะไม่คิดถึงเรื่องของมายแต่ด้วยสันดานเหี้ยมือหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาแต่อีกฝ่ายไม่รับพอโทรซ้ำก็ตัดสายทิ้งและโทรอีกครั้งถึงกับปิดเครื่องหนีกันเลย เขาแค่อยากจะขอโทษ!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม