พระรามกินเด็ก

ตอนที่ 8

เธอเซ็กซี่ น่ารัก เย้ายวนและเต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดยิ่งได้มองยิ่งรู้สึกว่าอยากจะจูบริมฝีปากบางให้บวมเจ่อ เขาอยากจะกระชากชุดพวกนี้ทิ้งไปแล้วมองเธอในมุมที่สูงกว่าในขณะที่เธอตัวสั่นคลอนไปเพราะแรงโยกรุนแรง หน้าอกขาวอวบขนาดนี้คงพอดีมือแล้วหวานมากตอนดูด บั้นท้ายกลมกลึ่งของเธอเขาจะบีบขย้ำแล้วอาจจะตีแรงๆ สักที

"อืม...มายมึนๆแล้วอะ มายว่ามายไปนอนพักก่อนดีกว่า"

"พี่ส่งคอนโดดีกว่าจะได้หลับสบายมากขึ้น"

"จับมือมายทำไมเนี่ย?"

"พี่จะทำมากกว่าจับมืออีก"

"พี่ราม!"

"คืนนี้อยู่กับพี่จนเช้านะ" เขาไม่ปล่อยให้เธอปฏิเสธรีบเข้าไปประคองคนเมาที่สติค่อยๆหายไปทีละนิดแล้วเด็กในคลับก็รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของไอ้หมอกเลยไม่มีคนเข้ามายุ่งวุ่นวาย

มายเดินเหมือนคนไร้เรียวแรงนัยตาสวยเริ่มมองด้วยความร้อนแรงทีละนิด เขาประคองเธอมาขึ้นรถแล้วรีบขับไปคอนโดให้เร็วที่สุดเพราะไม่ใช่แค่เธอที่จะทนไม่ไหวแต่เป็นเขาอีกคนรู้สึกว่าหน้าอกที่กระเพื่อมรุนแรงของมายมันยั่วใจให้แวะข้างทางแล้วจัดบนรถสักยกก่อนจะไปคอนโดต่อ

ในเวลานี้รถค่อนข้างน้อยทำให้รถที่ขับเกินมาตรฐานกำหนดมาถึงคอนโดอย่างรวดเร็วแล้วรีบอุ้มคนทรงเสน่ห์ตรงไปยังห้องพักโดยไม่รู้เลยว่ามีรถอีกคันขับตามมาติดๆด้วยความโกรธจัด

พระรามวางมายบนเตียงนุ่มแล้วถอดเสื้อโยนทิ้งอย่างเร่งรีบราวกับว่ามันคือของร้อนก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบถุงยางอนามัยออกมาโยนลงบนเตียง มือหยาบกระด้างจับข้อเท้าเล็กแล้วลูบไล้แผ่วเบาลมหายเริ่มหอมกระชันชิดมากยิ่งขึ้นเมื่อได้จูบเรียวขาสวยแล้วขบกัดเบาๆ

ตัวเธอแม่งโคตรหอม...อดใจไม่ไหวแล้ว!

"อย่า...อื้อ...พี่รามอย่านะ…"

"อย่าช้าใช่ไหมมาย?"

"ไม่นะพี่ราม อย่า...พี่นรี…"

"ช่างหัวนรีดิตอนนี้มีแค่พี่กับมายแค่สองคน"

"ไม่...ไม่...อื้อ…"

"ไม่ต้องกลัวนะยังไงคืนนี้ไม่มีน้ำเดียวแน่ พี่เอาให้เอวพังไปเลย" เธอยังมีสติหลงเหลืออยู่เล็กน้อยแต่แบบนี้แหละสนุกแล้วอีกไม่นานมายจะเรียกร้องขอให้เขากระแทกตัวเข้าหาไม่หยุดจนหมดแรงสลบคาอกนั่นแหละถึงพอ

ปัง!

"เหี้ย!!"

"ไอ้เหี้ยรามมึงจะทำอะไรน้องกู!!"

"ไอ้หมอก!!"

"เกลียดกูก็มาลงที่กูแต่อย่าแตะต้องมาย!" หมอกตะคอกเสียงดังพร้อมกระโดดถีบไอ้สารเลวที่ตอแหลว่าเสียใจมาหลอกมายแล้วมอมเมาพาออกมา

หมอกตรงเข้าไปจดการทั้งหมัดทั้งตีนประเคนเข้าหามันทันทีที่ล้มก่อนจะหยิบปืนจ่อหัวไอ้สารเลวที่นอนหมดสภาพจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า

"ตายซะไอ้เหี้ยราม!!"

ปัง!!

หลังจากเสียงปืนดังขึ้นภายในห้องตกอยู่ในความเงียบเกือบนาทีเสียงหอบหายใจด้วยความทรมานถึงดังขึ้นทำลายความเงียบ มายกัดปากแน่นจนรู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพี่ชายมองด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาทั้งความกลัว ความทรมานและเหมือนจะวูบหลับแต่ยังมีสติอยู่อย่างเลือนลางเหนื่อยหอบหายใจลำบากเหมือนกำลังจะตายได้ในสักนาทีใดนาทีหนึ่ง

"...มาย!! ทำไม!?" หมอกถามคุกเข่าลงยอมเก็บปืนแล้วดึงมายเข้ามากอดแน่นรับรู้สึกความทรมานในครั้งนี้และความกลัวที่กำลังจะดึงน้องสาวให้ดำดิ่งลงไปในวังวนเดิมอีกครั้งแต่ว่าทำไมต้องช่วยไอ้สารเลวนี่ด้วย

"อย่าฆ่าใครเลยนะ มายไม่อยากให้พี่หมอกทำแบบนี้" น้ำเสียงสั่นเครือบอกขณะที่มือกำเสื้อพี่ชายแน่นความทรมานจากความต้องการกำลังเล่นงานเธออยู่บ้าคลั่ง

"แต่มันจะข่มขืนมายนะ!" คราวนี้เขาจับน้องสาวดึงออกมาแล้วตะคอกให้ได้สติ

"แต่พี่จะเป็นฆาตรกร!!"

"พี่ยอม!"

"แต่มายไม่ยอมเด็ดขาด!"

"รักมันเหรอ? ไอ้สารเลวนี่มันมีดีอะไรห่ะ"

"มายไม่ได้รักใครทั้งนั้นแหละ!"

"แล้วช่วยมันทำไมวะ!"

"ถ้าพี่ฆ่าคนพี่ต้องติดคุก!"

"บ้านเรารวยขนาดนี้ไม่มีทางที่พี่จะคิดคุกหรอก เงินมันซื้อได้ทุกอย่าง!"

"แล้วบ้านพี่รามละ?"

"แต่มันทำแบบนี้กับมายพี่…"

"มายยังไม่ได้นอนพี่รามแค่นี้พอไหม?"

"ทำไมวะ!?"

"พามายกลับนะ มายจะทนไม่ไหวแล้ว"

หมอกสูดลมหายใจเข้าลึกจ้องมองเพื่อนสารเลวที่นอนหายใจพะงาบอยู่ถ้าเมื่อกี้มายไม่ผลักมือเขาออกก็คงจะโดนยิงกลางสมองมันแล้วแหละ เขาประคองน้องสาวให้ลุกขึ้นแต่ดูเหมือนมายจะเดินไม่ไหวเลยย่อตัวอุ้มน้องสาวเดินออกไปจากห้องนี้แทนแล้วรีบไปหาหมอ

"มึงแตะต้องน้องกูอีกครั้งกูเอามึงตายแน่ไอ้เหี้ยราม!"

พระรามนอนนิ่งไม่มีแรงพอจะขยับตัวมองด้วยสายตาพร่าเบลอด้วยความรู้สึกผิดอยู่ภายในใจ เขารอดตายเพราะมาย! ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ช่วยแต่แววตาที่มองกันมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานและผิดหวังมาก

นับจากนี้คงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดอีกแล้ว

...ทำไมเจ็บจังวะ!

เช้าวันต่อมาพระรามลืมตาขึ้นด้วยสติอันมึนเบลอเจ็บปวดไปทั้งตัวภาพเมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย เมื่อคืนจะพูดว่าไม่ได้ตั้งใจก็คงไม่ใช่เพราะวางแผนไปเป็นอย่างดีแต่ถ้าพูดคำว่าขอโทษก็คงจะไม่มีคนรับหรอก เขายังจำแววตาที่เธอมองได้ดีและนั่นมันทำเขารู้สึกเจ็บปวดมาก

ทำไมถึงจำภาพมายได้ติดตาขนาดนี้!

...นี่เขารักมายแล้วรึเปล่าวะ?

ไม่มีคำตอบอะไรที่ชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดอีกแล้ว ไอ้หมอกมันไม่มีทางให้อภัยส่วนมายที่มีปัญหาเรื่องการไว้ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วต่อจากนี้คงปิดใจไปอีกยาว

"แม่งเอ้ย!!" นี่กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี่ย!

"...มาย พี่ขอโทษ" ทำไมต้องมาคิดได้ตอนนี้ด้วยวะเนี่ย

เขาลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำก่อนจะออกไปก่อนเวลานัดกับโซเฟียไว้ จำได้ว่ามีร้านกาแฟไม่ไกลเลยแวะซื้อไปฝากเธอด้วยเลยแล้วขับรถไปหายังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะบอกเรื่องที่หน้าช้ำยังไงแต่จะให้ยกเลิกก็ไม่กล้าเพราะเธอดูอยากไปมากๆทั้งจองห้องพักจองเรือและจองร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว

นี่เขาแคร์โซเฟียมากขนาดนี้ได้ไงวะ!

ก๊อกๆๆ

"พี่ราม...เอ่อ หน้าพี่ไปโดนอะไรมาคะ?" หน้าเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำปากก็แตกถึงจะใส่แว่นกันแดดอยู่ก็พอจะดูออกว่าใต้ตาก็คงจะมีรอยสีม่วงช้ำอยู่แน่

"ขอพี่เข้าไปก่อนได้ไหม?" เธอดูตกใจก็ไม่แปลกหรอก

"เชิญค่ะ พี่รามกินอะไรมาถึงยังคะ?"

"นี่ไงกาแฟ พี่ซื้อมาฝากโซเฟียด้วยนะ"

"แค่กาแฟจะอิ่มได้ไงเล่า เอางี้โซเฟียทำแซนวิชง่ายๆให้กินดีกว่าเนอะกว่าเราจะเดินทางไปถึงน่าจะย่อยพอดี"

"ตามใจ พี่ขอนอนสักพักได้ไหม?"

"นอนในห้องโซเฟียก็ได้นะโซฟามันเล็กเกินไป"

"ทำเสร็จแล้วเรียกพี่ขอพักสายตาสักแป๊ป" ว่าแล้วก็เดินไปเข้าห้องนอนของโซเฟียทันที

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่กับโซเฟียแล้วถึงรู้สึกสบายใจมากพอจะไม่คิดถึงเรื่องของมายแต่ด้วยสันดานเหี้ยมือหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาแต่อีกฝ่ายไม่รับพอโทรซ้ำก็ตัดสายทิ้งและโทรอีกครั้งถึงกับปิดเครื่องหนีกันเลย

เขาแค่อยากจะขอโทษ!