ตอนที่ 10

1428 คำ

คิดได้อย่างนั้นก็กดโทรศัพท์ส่งข้อความหาเลขาให้จัดการเรื่องนี้แบบไม่สนใจข้อความที่ส่งตอบกลับมาติดๆ เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทนะแถมตำแหน่งก็อยู่ในระดับสูงไม่มีใครกล้าขัดใจหรอกแต่ก่อนจะทำอะไรนั้นต้องอย่าให้น้องชายที่นับวันเริ่มทำตัวเหมือนพ่อรู้เด็ดขาดจนกว่ามันจะกลับไปทำงาน ถ้ามันรู้ว่าเขาทิ้งงานให้อีกแล้วคงจะด่าเจ็ดวันเจ็ดคืนไม่จบ! พระลักษณ์เสือกบ้างานเองก็ทำแทนไปนะตอนนี้ขอเขามีความสุขก่อนเถอะ! "ดูพี่รามอารมณ์ดีจังเลยนะคะ" เขานั่งดื่มเบียร์แล้วยิ้มกว้างมองหน้าจอโทรศัพท์เหมือนลืมว่าเธออยู่ตรงนี้เลย ไม่รู้สิว่าเขากำลังคุยอยู่กับใครเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์พอจะถามด้วยซ้ำเพราะสถานะของเราตอนนี้ไม่มีอะไรเลย "พี่ลาพักร้อนน่ะ ช่วงนี้โซเฟียว่างไหม?" เรียกว่าทิ้งงานก็ได้นะแต่เขารู้ว่าเดี๋ยวน้องชายมันจะมารับผิดชอบแทนอยู่ดีเลยไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น "พักร้อน!" "ไม่ดีเหรอพี่จะได้อยู่กับโซเฟียนานๆไง?" "แต่พี่ลักจะเหนื่อยนะคะ" "เป็นห่วงมันเหรอ?" "เป็นห่วงพี่รามต่างหากละ พี่รามคิดจะหนีงานตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะเป็นถึงลูกผู้บริหารทั้งที" "พี่ทำได้แล้วไม่มีใครกล้าขัดใจด้วย โซเฟียไม่ต้องห่วงหรอกกินต่อเถอะ" เธอมองหน้าเขาค้างอยู่เกือบนาทีถึงได้กินอาหารแต่มันจะเป็นอะไรไปละ เขาไม่ได้ทิ้งงานนานเกินไปซะหน่อยแค่ขอเวลาอยู่กับคนที่ทำให้รู้สึกดีก็เท่านั้นเอง พักร้อนแค่เดือนเดียวไม่มีใครตายห่าหรอก! โซเฟียเป็นคนสวยแถมยังเก่งมากแล้วที่เขารู้มาคือเธอฝึกงานกับไอ้ลักอยู่นานพอสมควรคงจะรู้เรื่องงานมาเยอะเลยเป็นห่วงแต่เขาก็รู้จักน้องชายตัวเองดีพอๆกับที่มันรู้จักเขานั่นแหละ หึ! งานแค่นี้ไม่คณามือมันหรอกต่อให้มากกว่านี้พระลักษณ์ก็รับไหวอยู่แล้วแต่ถ้าเป็นเขานะคงจะไม่รอดแน่!! ความจริงเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำงานก็ได้เงินทองก็มีให้ใช้เหลือๆจนกระทั่งพระลักษณ์กระสันอยากทำงานเขาเป็นพี่จะนอนกระดิกนิ้วเท้าเฉยๆกินเงินเดือนก็คงดูไม่ดีแล้วเอาเปรียบเกินไปเลยจำเป็นต้องทำงานแต่แค่ไม่นานไอ้น้องเวรมันก็ชิ่งไปเรียนต่อที่อังกฤษโดยที่ไม่ขอเงินพ่อแม่สักบาทเดียว ไม่รู้สิมันเอาเงินไหนไปเรียนค่าใช้จ่ายสูงขนาดนั้น! พอน้องชายกลับมามันก็มุ่งหน้าทำงานอย่างกับคนบ้าทุ่มเงินเปิดรีสอร์ทไม่ยั้งโดยที่พ่อเป็นคนให้ยืมเงินลงทุน ตอนนั้นน่ะมันชวนเขาให้ร่วมหุ้นอยู่นะแต่ว่าแค่งานที่บริษัทก็ขี้เกียจทำจะตายห่าแล้วขืนไปทำงานเพิ่มคงได้ตายก่อนใช้ชีวิตพอดี ทำงานแบบนั้นไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนไปใช้ชีวิต! เพื่อนรอบตัวก็บ้างานกันหมด คือพวกมันทำงานเหมือนร้อนเงิน! พวกมันทุกคนก็ครอบครัวมีฐานะหมดนะแต่ไม่รู้ว่าจะรีบไปไหนสุดท้ายเขาเหงามากเบื่อจะเที่ยวตามผับตามบาร์เลยหันไปเล่นพนันในบ่อนกับแฟนเก่าที่ไม่ค่อยมีใครห้ามใครเท่าไร การเล่นมันทำให้เขาสนุกมากได้กำไรมาเป็นกอบเป็นกำจนช่วงหลังไม่รู้ว่าดวงตกรึไงถึงได้เสียมากกว่าได้แถมบางครั้งยังต้องกู้ด้วย เขาใช้คืนได้หมดนะถึงบางครั้งอาจจะช้าไปบ้างแต่ปัญหามันก็ตามมาอีกเพราะพ่อมารู้ว่าเขาเข้าไปยุ่งกับการพนันจนพระลักษณ์เข้ามาทำงานแทนเลยตัดบัตรเครดิตทุกอย่างหมด ดีนะที่รถกับคอนโดเป็นชื่อเขาเลยไม่ถูกยึด! "ช่วงนี้โซเฟียยุ่งๆแต่ถ้าพี่รามไม่รังเกียจมาอยู่ทำงานกับโซเฟียก็ได้นะคะ" เธอหวังดีกับเขาเสมอแม้ว่าจะรู้ว่านิสัยพี่รามเป็นยังไงก็ตามและเธอก็รู้ตั้งแต่ตอนนี้เลยว่าสักวันเขาจะทำให้เธอเจ็บมากแน่ "ให้พี่ทำอะไรดีละ?" ถ้าได้อยู่กับเธออะไรเขาก็ทำได้หมด "ยังไม่รู้ค่ะ แต่โซเฟียจะได้ดูพฤติกรรมพี่รามยาวๆก่อนตัดสินใจ" เรื่องขอคบก็ดีใจนะอยากจะตอบตกลงแต่ว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้ เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรกับเธอกันแน่! "พี่เต็มใจครับ พี่ว่างเพื่อโซเฟียเสมอ" "น่ารักแบบนี้สาวๆติดแย่เลยนะคะ" "แค่โซเฟียคนเดียวก็พอคนอื่นช่างหัวมัน" "กินดีกว่าค่ะเดี๋ยวไปเที่ยวบาร์ใกล้ๆต่อ พี่รามจะได้ดื่มได้เต็มที่กว่านี้" "จะมอมเหล้าพี่เหรอ?" "พี่รามจะมอมตัวเองมากกว่าอีก" "รับรองว่าพี่ไม่เมาแน่" "แล้วมาดูกันค่ะว่าใครจะเมาก่อน" แน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนดื่มหนักแต่ก็คอแข็งประมาณหนึ่งได้เลย พี่รามหัวเราะเบาๆแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเธอเล่นอีกต่างหาก เขาคือคนที่เธอรอมานานมากถึงจะมาเจอกันผิดเวลาไปหน่อยแล้วไม่รู้ว่าใจจริงแล้วเขาจะเอาเธอไว้คั้นเวลารึเปล่าแต่ถ้าในอนาคตจะต้องเจ็บก็ขอเก็บเศษเสี้ยวความสุขไว้ให้มากที่สุดก่อนแล้วกัน หวังว่าเขาจะจริงจังกับเธอนะ! มายนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพราะถูกวางยาปลุกเซ็กซ์จนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ในคืนนั้น สมมุติว่าถ้าพี่หมอกไปช้านิดเดียวคงไม่รอดมือพี่รามแน่แต่เธอก็มีเรื่องสงสัยนะว่าเขามีเรื่องอะไรกันถึงได้มาลงที่เธออีกแล้ว ทุกคนเห็นเธอเป็นที่ระบายอารมณ์กันรึไง! เผี๊ยะ!! "โอ๊ย!! พี่นรี" "เอากับผัวกูแล้วเหรอ!?" "นี่พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย! มายถูกมอมเหล้านะไม่ใช่…" "ก็สมควรอยู่หรอกแต่งตัวยั่วผู้ชายขนาดนั้น แกน่าจะ…" เผี๊ยะ!! "เก็บปากเน่าๆของพี่ไว้บอกพี่รามโน้นว่ามีสิทธิ์มาทำอะไรกับมายแบบนี้!!" "อีมาย!!" "ตบสิ! คราวนี้ต่อให้เป็นพี่มายก็ไม่ไว้หน้าแล้วนะ!!" "อีมาย!!" "แทนที่พี่จะเป็นห่วงแต่กลับมาโทษมายเนี่ยนะ ถามจริงสมองทำด้วยอะไรห่ะหรือคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะเหมือนตัวเองหมด!!" "อี…" "มายกับพี่รามไม่ได้เอากัน พี่หมอกไปช่วยทันแล้วต่อไปถ้าจะมาอาละวาดแบบนี้เชิญที่อื่นค่ะ แถวนี้ไม่ว่างให้คนจิตป่วยแบบพี่หรอกนะ!!" นรีจ้องหน้าน้องสาวเพื่อนมือที่ยกขึ้นจะตบลดลงทันทีแล้วเช็ดเลือดที่มุมปากออก ไม่เคยคิดว่ามายจะกล้าตบหรือด่าเธอแบบนี้ด้วยซ้ำเพราะว่าเธอสนิทกับหมอกมากแล้วข่าวเรื่องนี้ก็ได้ยินเด็กในคลับกระซิบกันมาถึงได้ตามมาถูก ยังไงรามก็ชอบมันทำไมเธอจะไม่รู้ละ! ทำไมทุกคนต้องชอบมันด้วย!! มายกำมือแน่นจ้องมองเพื่อนพี่ชายที่สบัดหน้าหนีแล้วเดินออกจากห้องรักษาตัวออกไป เมื่อเช้าก็พี่หมอกก็อาละวาดคนหนึ่งแล้วตอนนี้ก็มาเป็นพี่นรีอีก นี้เธอไปทำเวรกรรมอะไรไว้เนี่ยถึงได้มาเป็นสนามอารมณ์ของทุกคนขนาดนี้ มีใครเห็นใจเธอจริงๆบ้างไหม? "ไม่อยู่มันแล้ว!!" มือกดปุ่มเรียกพยาบาลทันทีเพียงไม่นานประตูก็เปิดเข้ามาเธอได้แจ้งเรื่องปฏิเสธการรักษาและขอทำเรื่องออกให้เร็วที่สุดได้ก่อนเย็นนี้ก็ดีเพราะพี่หมอกจะได้ไม่ต้องมาเจอ เธอแค่จะหลบไปอยู่คนเดียวสักพักหนีห่างจากความวุ่นวายที่ไม่ได้เป็นคนก่อไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรเลยแต่กลับเป็นสนามอารมณ์ให้ทุกคนมาระบายใส่แบบนี้และพี่รามคือตัวปัญหาที่เธอไม่ควรจะเข้าใกล้ที่สุด! หนีไปอยู่เมืองนอกเลยดีไหมเนี่ย!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more