พระรามกินเด็ก

ตอนที่ 11

วันต่อมาพระรามกลับจากเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจแล้วยังไม่มีรายงานว่าน้องชายอาละวาดเรื่องเขาลาพักร้อนกะทันหันแสดงว่ายังไม่รู้เรื่องนี้ เขาจอดรถกำลังจะเดินเข้าคอนโดแต่กลับมาผู้ชายสามคนมายืนดักอยู่ดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าไม่ได้มาดีแน่

ช่วงนี้ก็ไม่ได้ไปติดหนีพนันที่ไหนนี่หว่า!

"น้องกูอยู่ไหนไอ้เหี้ยราม!" น้ำเสียงกระด้างดังขึ้นมาถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"มายเหรอ?" ไอ้เหี้ยหมอกมาหาถึงที่เพื่อตามหามายเนี่ยนะแต่ว่าเขาไม่รู้เว้ย

"คงไม่ใช่แม่มึงหรอกไอ้สัตว์! น้องกูอยู่ไหน?" หมอกถามซ้ำอีกครั้งจ้องหน้าอดีตเพื่อนแล้วพยายามจะระงับใจไม่ให้กระทืบคนตอนนี้

"กูไม่รู้! กูพึ่งกลับมาจากเที่ยว" ก็พึ่งจะแยกจากโซเฟียมาเองใครจะไปรู้วะ

"ถ้ากูรู้ว่ามึงเอามายไปซ่อนนะกูเอามึงตายแน่ เห้ย! จัดการเบาๆ" หมอกปลายตามองลูกน้องก่อนจะขึ้นรถขับออกไปโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

"ไอ้เหี้ย!! ใครเข้ามาพวกมึงไม่ตายดีแน่" เขาเปิดประตูรถหยิบปืนขึ้นขู่พวกมันก็หัวเราะเบาๆแล้วเปิดชายเสื้อให้เห็นว่ามีปืนเหมือนกันแต่มันโชคดีที่มียามมาพวกมันเลยไปขึ้นรถส่วนเขาก็เดินเข้าคอนโดด้วยความรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ

มือหยิบโทรศัพท์กดเบอร์คุ้นเคยไม่นานปลายสายก็รับแต่เงียบไม่ตอบอะไรแล้ววางสาย เขาไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับนรีแต่อยากก็เจอ อยากจะเคลียร์เรื่องของเราและที่สำคัญอยากจะรู้เหตุผลที่บอกเลิกด้วย

เรื่องไอ้หมอกเป็นชู้กับนรียิ่งคิดยิ่งเจ็บยิ่งแค้นแล้วมายคือคนเดียวที่จะทำให้ไอ้หมอกเจ็บได้ เขารู้ว่ามันมีแฟนที่คบกันมานานแล้วเข้าถึงยากมากดังนั้นตัวเลือกเดียวก็คือมายแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันถึงกลัวว่ามายจะโกรธเกลียดกัน

ในตอนนี้เขาไม่ได้เสียใจเรื่องนรีเลยมันยิ่งทำให้รู้ว่าหมดรักไปตั้งนานแล้วแต่ที่เราคบกันมานานก็เพราะว่าเสียดายเวลาผ่านมาด้วยกันแค่นั้นเอง นรีรู้จักเขาดีมากแล้วก็รับสันดานเหี้ยของเขาได้ดีใครจะคิดละว่าวันหนึ่งจะโดนทิ้งไปง่ายๆเหมือนว่าเราไม่เคยผ่านอะไรด้วยกันมา

แล้วถ้าเป็นโซเฟียละจะทิ้งเขารึเปล่าวะ?

มันเป็นความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เหี้ยมากที่สุดเพราะสับสนไปหมดทุกอย่างแต่ที่รู้คือโซเฟียทำให้เขามีความสุข ทำให้เขาอยากจะเป็นคนที่ดีขึ้นแล้วเธอยังเป็นรักแรกที่ตลอดเวลานับสิบกว่าปีมานี้เขาไม่เคยกล้าเผชิญหน้าเลย

โซเฟียมีอะไรเขาให้กลัววะ!

เพียงแค่สบตาที่อ่อนโยนของเธอความคิดเลวทรามต่ำช้าก็สลายหายไปทันทีแล้วสัมผัสที่อบอุ่นเล่นเอาเขาแทบบ้าได้ หัวใจมันเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เหมือนว่าได้ย้อนวัยกลับไปอยู่ในช่วงเวลาที่ตกหลุมรักเธออีกครั้ง

ถ้าเกิดรักโซเฟียอีกครั้งขึ้นมาจริงๆก็ดีสิ!

...แล้วมายละ?

หัวใจก็เต้นแรงที่อยู่ใกล้มายเหมือนกัน!

"ค*ยเอ้ย!" นาทีนี้อยากจะชูนิ้วกลางให้สมองตัวเองจริงที่แยกแยะอะไรไม่ออกทั้งที่ชีวิตผ่านอะไรมาไม่ใช่น้อยแล้ว เรื่องความรักความหลงหรือแม้แต่เซ็กซ์ก็เกิดขึ้นในชีวิตออกจะบ่อยแต่ทำไมครั้งนี้มันถึงได้ยากขนาดนี้

พูดตามตรงว่าไม่อยากทำให้โซเฟียเสียใจ!

"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ดีไหมวะ!" พอเครียดแล้วก็ต้องหาทีระบายขาที่กำลังจะก้าวเข้าห้องพักหยุดชะงักแล้วเดินกลับไปที่รถขับออกไปในสถานที่คุ้นเคย

การพนันช่วยให้ลืมทุกอย่างได้เขารู้ดี!

วันต่อมาพระรามมาที่บริษัทแล้วตรงไปหาน้องชายสุดที่น่ารักขอให้มันช่วยตามหาผู้หญิงที่ปั่นหัวเขาอยู่คือมายแลกกับเรื่องที่เขาจะช่วยเรื่องยกเลิกงานหมั้น มันตกลงด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายแล้วให้ส่งข้อมูลไปให้

ไม่รู้สิว่าจะช่วยเรื่องคู่หมั้นน้องชายยังไงดีแต่หมาป่าหุ้มหนังแกะอย่างพระลักษณ์มันน่าจะคิดแผนไว้บ้างแล้วแหละมั้ง เขากลับจากบริษัทในช่วงบ่ายขับรถตรงไปยังร้านไวน์แจ้งพนักงานไม่นานเจ้าของร้านคนสวยก็เดินออกมาหากันด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนทุกครั้ง

โซเฟียยิ้มทีโลกสดใสขึ้นทันตา!

"นึกว่าจะไม่มาซะแล้วค่ะ" เขาโทรมาบอกตอนเช้าว่าจะเข้าบริษัทไปเคลียร์งานเล็กน้อยเธอก็คิดว่าอาจจะใช้เวลาทั้งวันแต่ใครจะคิดว่าพี่รามจะเคลียร์งานเสร็จไวขนาดนี้

"กินอะไรยังพี่ซื้อข้าวมาฝากด้วย" เมื่อวานเขาบังเอิญดวงดีมากวันนี้เลยอารมณ์ดีซื้อข้าวเที่ยงมาให้แต่แค่นั้นยังไม่พอนะเพราะยังมีดอกไม้อีกด้วย

"ยังค่ะ พอดีตรวจบัญชีอยู่" ร้านเปิดมาได้สักพักแล้วแม้ว่าจะพึ่งเปิดตัวไปก็ตามเถอะแล้วงานนี้เป็นของเธอเต็มร้อยแล้วเลยต้องรอบคอบหน่อยอีกอย่างเธอพึ่งจะมาเห็นว่าบัญชีมีความผิดปรกตินิดหน่อยด้วย

"งั้นกินข้าวด้วยกันนะแล้วค่อยทำงาน พี่ช่วยเอง" เรื่องบัญชีเขาถนัดมากเพราะนี่คืองานหลักที่บริษัทเลยก็ว่าได้

"ขอบคุณค่ะ"

"รอตรงนี้แป๊ปหนึ่งนะ"

"มีอะไรรึเปล่าคะ?" พี่รามไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างมากให้กันแล้วเดินไปที่รถคันหรูเปิดประตูก้มไปหยิบอะไรบางอย่างออกมา

"ดอกไม้ให้โซเฟียเหรอคะ?" มาทำให้ใจเต้นแรงอีกแล้วนะ พี่รามรู้ไหมเนี่ยว่าเขาทำให้เธอรักมากขึ้นทุกวันจนแทบจะไม่เผื่อใจได้อยู่แล้ว

"พี่ไม่รู้ว่าโซเฟียชอบดอกอะไรแต่พี่เห็นมันน่ารักดี...น่ารักเหมือนโซเฟีย" ดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์เหมาะกับผู้หญิงแสนดีของเขาที่สุดแล้ว

"ถ้าพี่รามให้ดอกโซเฟียก็ชอบค่ะ" แค่เป็นเขาให้ไม่ว่าอะไรก็ดีเสมอแล้วดอกไม้ช่อนี้เธอจะเก็บไว้ให้นานที่สุดเลย

เขาจับคว้ามือเธอมาจับแล้วเดินเข้าร้านไปด้วยกันท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองแล้วคงจะคิดว่าเขาเป็นคนรักของเจ้าของร้านแน่ เราเข้ามาในห้องทำงานตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูดีเหมาะสมกับเจ้าของร้านที่สุดและที่เด่นเลยคือเอกสารกองโตที่กองอยู่บนโต๊ะของเธอซึ่งดูแล้ววันนี้ไม่น่าจะทำเสร็จหรอก

"กินข้าวก่อนนะแล้วค่อยทำงานต่อ" ต้องบอกก่อนเผื่อว่าเธอเป็นพวกบ้างานเหมือนไอ้คนที่เป็นสอนเธอ

"ขอบคุณนะคะ"

"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นหอมแก้มพี่แทนได้ไหม?"

"แต่นี่ห้องทำงานนะคะ!"

"แต่ก็มีแค่เรานี่ไม่เห็นเป็นไรเลย?" เขาคว้าข้อมือเล็กรั้งให้เข้ามาใกล้แล้วหลับตายื่นหน้าไปให้เธอหอมแก้มไม่นานคนน่ารักก็หอมแก้มจริงๆ ด้วย

"ชื่นใจจริง!" เขายังไม่ปล่อยมือแต่ออกแรงดึงมากขึ้นจนเธอเซถึงได้คว้าเอวบางมานั่งตักกันต่อแล้วกอดไม่ปล่อยซบหน้าที่อกนุ่มเงยหน้ามองด้วยสายตาอ้อนวอนเล็กน้อย

"ตัวหอมจังเลย" ยิ่งได้กอดได้ซบแล้วยิ่งไม่อยากจะปล่อยไปไหนเลย

"อ้อนเก่งจัง!" แค่การกระทำปรกติของเขาก็มีผลต่อใจของเธอแล้วนะแค่นี่เล่นมาอ้อนเป็นลูกแมวแบบนี้ใจที่มีก็อ่อนยวบไปกองแทบเท้าพี่รามแล้วนะ

เธอจะรักเขามากขึ้นกว่าเดิมไม่ได้นะ!

"เดือนนี้พี่จะอยู่กับโซเฟียทุกวันเลย"

"พักร้อนเดือนหนึ่งเลยเหรอคะ?"

"ก็พี่อยากอยู่กับโซเฟียนานๆนี่ รู้ไหมว่าพี่อยากจะกอดแบบนี้มากขนาดไหน" มันเป็นความรู้สึกแปลกมากเหมือนมีบางอย่างวูบวาบในใจไม่หยุดยิ่งเธอหันมาสบตาแล้วเกลี่ยปากด้วยนิ้วเล็กแล้วยิ่งรู้สึกว่าเหมือนกำลังตกอยู่ในมนต์สะกดที่ไม่มีทางจะต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย

"โซเฟียรู้เรื่องเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วรึเปล่า?" มันเป็นความรู้สึกผิดมากที่ทำแบบนั้นแต่มาถึงตอนนี้กลับดีใจที่ตัดสินใจแบบนั้นไป การที่ขอโซเฟียจากพระลักษณ์ทำให้เขามีเธออยู่ในใจแม้จะไม่ได้มีโอกาสครอบครองเลยก็ตามเพราะว่าเธอย้ายไปโรงเรียนประจำก่อนในขณะที่เขาก็เข้ามหาลัย

ตอนนั้นเขาแอบรักเธอมาตั้งหลายปีเลยนะ!

แล้วตอนนี้เขาจะรักเธออยู่รึเปล่านะ?

"เรื่องอะไรเหรอคะ?" จะเป็นเรื่องที่เธอเคยชอบพี่ลักอันนี้เขาก็รู้ดีแถมตอนนั้นก็เหมือนจะไปกันได้ดีจนกระทั่งพี่ลักตีตัวออกห่างทิ้งไว้ให้เธองงมากตลอด

"ไม่มีอะไรหรอกแค่เรื่องไร้สารระน่ะ!"

"ไหนว่าจะกินข้าวไงมากอดแน่นแบบนี้จะได้กินไหมคะ?"

"ตอนนี้พี่เจออะไรน่ากินมากกว่าอีก"

"อะไร…" คำตอบชัดเจนเมื่อริมฝีปากหยักประกบแล้วบดเบียดปากเล็กก่อนจะผละออกมา

"นี่ไงสิ่งที่ดีกว่า" เธอหน้าแดงมากคงจะเขินแน่เลยแล้วปากเล็กก็เม้มเข้ากันแทบจะเป็นเส้นตรงก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วหันมองไปทางอื่น

เธอเป็นคนที่เขินได้โคตรน่ารักเลยเว้ย!