มีแต่ความคิดถึง1

1141 คำ

มีแต่ความคิดถึง “ชอบห้องนี้ไหมเอิง” อารียาถามขึ้นเมื่อเธอถูกพามายังห้องพักส่วนตัว ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามห้องอารียานั้นเอง เป็นโซนห้องพักที่จัดรับรองสำหรับเครือญาติ “ชอบสิ ห้องสวยขนาดนี้” อรองค์มองรอบห้อง แต่เพราะการมาอยู่ในที่ไม่คุ้นเคย แถมจิตใจก็ยังอาวรณ์กับที่ที่จากมา เจ้าตัวก็เลยไม่มีแก่ใจยินดีกับอะไรทั้งนั้น “ดีแล้วที่ชอบ จริงๆ เพราะห้องข้างๆ ห้องนี้คือห้องของอาวิณ” “เขาคงไม่มามาที่นี่อีกแล้วมั้ง” อรองค์พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ “ว่าไปนั่น บ้านนี้เป็นบ้านของอาวิณเหมือนกันนะ ยังไงเขาก็ต้องกลับมาสิ” บิดาของเธอเป็นเพียงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยคนหนึ่ง ตอนนี้ก็เสียไปแล้ว ไม่ได้มีเงินมากมายจะซื้อบ้านหลังใหญ่ ภูวิณกับคุณย่าพิศมัยจึงเข้ามาดูแลเธอกับมารดา รวมทั้งซื้อบ้านหลังนี้ให้อยู่ด้วย โดยเฉพาะย่าพิสมัยก่อนที่ท่านจะเสียนั้นได้เดินทางมาหามารดาของเธอ เพื่อจะให้ดูแลอรองค์เสมือนผู้ปกครองคนหนึ่ง แถมยังให้เงินมารดาเธอไว้จำนวนหนึ่ง ซึ่งมากพอสมควร สำหรับค่ากินอยู่ขณะที่อรองค์อยู่ที่บ้าน ส่วนค่าเล่าเรียนนั้นภูวิณจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง เพราะมรดกที่อรองค์จะได้รับนั้นต้องรออายุยี่สิบเสียก่อนถึงจะได้สิทธิ์ครอบครอง ตอนนี้ทรัพย์สินทุกอย่างของอรองค์ยังอยู่ในความดูแลของภูวิณตามคำสั่งของคุณย่าพิศมัย คุณย่าพิสมัยก็ให้เครื่องประดับกับเธอและมารดา ซึ่งมีมูลค่าหลายล้านเช่นกัน เพราะฉะนั้นเธอกับมารดาจึงอยากดูแลอรองค์ให้ดีที่สุดตามที่คุณย่าพิศมัยสั่งไว้ แต่ถึงท่านไม่สั่ง อารียาก็ต้องดูแลยัยขี้แยคนนี้อยู่แล้ว เพราะตอนนี้นั่งเหม่อน้ำตาซึม “ไปเดินเล่นรอบบ้านกันเถอะ” อารียาดึงแขนอีกฝ่ายลุกจากโซฟาในมุมนั่งเล่นของห้องพักที่แบ่งเป็นโซนไว้อย่างลงตัว ที่เตียงนอน โต๊ะทำการบ้าน มุมนั่งเล่นดูทีวี หรือมุมแต่งตัว “ไว้วันหลังได้ไหม ฉันไม่มีอารมณ์อยากเดินเล่น” “ไม่ได้ ต้องวันนี้แหละ” เพราะขืนปล่อยไว้แบบนี้ ได้ปล่อยโฮ คิดถึงไร่ภูวิณ และเจ้าของไร่แน่นอน โอ๊ย อายุแค่สิบห้า อยากมีความรัก แถมรักใครไม่รัก รักผู้ชายที่เป็นผู้ปกครองตนเอง แถมอายุมากกว่าตั้งสิบห้าปี ในเมื่อทนแรงฉุดของอารียาไม่ไหว อรองค์จึงเดินลงบันไดบ้านมาอย่างจำยอม ก่อนที่อารียาจะลากตัวออกไปนอกบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ บริเวณบ้านก็กว้างขวาง มีต้นไม้ร่มรื่น มีสวนดอกไม้ด้วย แต่อย่างไรก็ไม่อาจเทียบกับไร่ภูวิณ โดยเฉพาะ... “ที่นี่ไม่สวนครัว” “สวนครัวนี่นะ!” “ใช่ แบบปลูกพืชผักสวนครัวไว้ทำอาหารไง” “ไม่มีอะ อยากกินอะไรก็ซื้อตลาดเอาสิ” “งั้น ฉันขอทำสวนผัก ตรงนู้นได้ไหม” เธอชี้ออกไปห่างจากสวนดอกไม้รอบบ้าน ซึ่งเป็นที่โล่งกว้าง มีต้นไม้ใหญ่และสนามหญ้าเท่านั้น “ได้เลย” อารียาคิดว่า การให้เพื่อนได้ทำอะไรอย่างที่ชอบ ก็ดีกว่าปล่อยให้เอาแต่คิดถึงสถานที่จากมา รวมทั้งคนที่นั่นด้วย “ขอบใจนะอิ้ง” อรองค์ดีใจจนกระโดดกอดเพื่อน แต่สักพักก็นึกขึ้นได้ “ป้าอินจะไม่ว่าอะไรเหรอ” “ไม่ว่าหรอก ไม่เชื่อก็ไปถามได้เลย” “โอเค ฉันจะขออนุญาตป้าอินก่อนดีกว่า” และเมื่ออรองค์ไปถามอินทุอร ซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากครัว ก็ได้รับคำตอบว่า “โอ๊ย ดีมากเลยเอิง ป้าเองก็อยากกินผักฝีมือการปลูกของเอิงเหมือนกัน และมันคงสะดวก ถ้าเราจะทำเมนูอะไรก็เดินไปเก็บผักหลังบ้านเลย” “ขอบคุณป้าอินมากๆ นะคะ” อรองค์ยกมือไหว้คนสูงวัยด้วยสีหน้าแช่มชื่น ซึ่งทำให้อินทุอรกับอารียาลอบยิ้มให้กัน เพราะยอมรับก่อนไปรับอรองค์กลุ้มใจพอสมควร เพราะไม่รู้จะทำให้อรองค์หายเศร้าที่ต้องจากบ้านเกิดมา หรือจะทำให้อรองค์ใช้ชีวิตที่บ้านอย่างมีความสุขได้หรือเปล่า แต่ตอนนี้พอเห็นหนทางแล้ว และจะสนับสนุนให้อรองค์ปลูกทุกอย่างที่อยากปลูก เพราะพื้นที่หลังสวนออกไปนั้น มีมากพอที่ อรองค์จะทำเป็นสวนหลังบ้านได้อย่างสบาย เฮ้อ โล่งใจ เพราะไม่ชอบเสียงร้องไห้ของยัยเอิงเอาเสียเลย มันยากจริงๆ ที่จะข่มตาให้หลับลงได้ ในค่ำคืนแรกที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ ห้องส่วนตัวก็สวย สะอาด ตกแต่งได้น่าอยู่ เตียงนอนก็นุ่ม สบาย เย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ ทว่าอรองค์ก็นอนไม่หลับ แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนมาแล้ว จะสวดมนต์ นั่ง นอนสมาธิ นับแกะไปเป็นพันตัว แต่ก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ในใจมันโหวงเหวง คิดถึงห้องนอนแคบๆ บนเรือนหลังเล็ก ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนร้องดังระงม เสียงใบไม้ส่ายตามแรงลม ขับกล่อมให้หลับสบาย ยิ่งคิดน้ำตาเธอก็ไหลพราก พร้อมสะอื้นฮัก อาวิณใจร้าย ใจร้ายที่สุด! ป่านนี้คงมีความสุขกับมะลิจนลืมหลานนอกไส้อย่างเธอไปแล้ว ขอให้สำลักความสุขจนจุกอกไปเลย! จริงๆ ก็ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว แต่คืนนี้มันยากเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงที่เพิ่งจากบ้านที่เคยอยู่มานาน เพียงลำพัง คิดถึงพ่อ คิดถึงปู่กำนัน คิดถึงย่าพิศมัย ที่ใจดีกับเธอที่สุด และยังต้องคิดถึงคนที่ใจร้ายกับเธอที่สุดด้วย มันทั้งเสียใจและเจ็บใจจริงๆ เขาคงจะรักมะลิมากสินะ เพราะที่ผ่านมาเธอก็แกล้งผู้หญิงคนอื่น เขาก็ไม่ได้โกรธมากขนาดนี้ แถมยังปลอบใจมะลิด้วยการพาไปเที่ยวเมืองนอกอีก ไม่แน่ว่าอาวิณอาจแต่งงานกับมะลิ แต่คุณย่าพิศบอกกับเธอว่า เธอต่างหากที่จะได้เป็นเจ้าสาวของอาวิณ คุณย่าไม่โกหกเธออยู่แล้ว วันหนึ่งที่เธอโตขึ้น อาวิณก็ต้องแต่งงานกับเธอ อาวิณไม่รักมะลิ อาวิณแค่หลงมะลิชั่วระยะหนึ่งเท่านั้น อีกหน่อยอาวิณก็เบื่อมะลิ มะลิไม่สวย มะลิไม่น่ารัก มะลิกลัวผี มะลิตกบันไดไปเอง เอิงไม่ได้ผลัก มะลิซุ่มซ่ามเอง ครอกฟี่ ::::::::::::::::

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more