EP 3 แมลงสาบ
1246 คำ
@ บ้านคริสโซ
ปั่บ! ฉันอ้าปากค้าง เงยหน้ามองท่านติวเตอร์ที่แย่งดิกชันนารี่ในมือไปปิดฉับด้วยอารมณ์ก่งก๊งสุดชีวิต ก็คริสโซเป็นคนให้โจทย์ฉันมาลองทำไม่ใช่รึไง แย่งดิกไปแบบนี้ฉันจะแปลได้ไงอ่ะ?
“แค่คำว่า because เนี่ย เธอก็ต้องเปิดดิกเหรอตัวเล็ก -*- (ฮ่าๆ)”
“คริสโซอะ T^T”
“ถ้าเธอแปลโจทย์ไม่ออก จะทำข้อสอบได้ไงล่ะ? นี่เธออยู่ ม.5 หรือ ป.5 กันแน่อะ? ศัพย์ง่ายขนาดนี้เด็กอนุบาลยังแปลออกเลยเหอะ”
“แต่ฉันโง่นี่ -3- (ก๊ากๆ)”
“แต่นี่มันเป็นคำพื้นๆ (ฮ่าๆๆ) มากๆ เลยนะ (ก๊ากๆๆ)”
“แต่ว่า...โว้ย!! ไอ้หมาคิวบ้า!! แกหุบปากแล้วมุดหัวเข้าไปในจอเกมเลยได้มั้ยฮะ!”
“...เธอว่าไงนะตัวเล็ก -_-^”
ซวย...ซวยบรรลัย ความปากไวกำลังฉุดให้ฉันดิ่งลงสู่พสุธาอันมืดมิดหมดสิทธิ์หายใจ TOT
ปกติแล้วพอได้เวลาแดดร่มลมเย็นแบบนี้ คิวปิดมันมักจะมีนัดกับบรรดากิ๊กๆ ไปตระเวนราตรีกันนี่นา ทำไมวันนี้มีเวลาว่างมานั่งเล่นเกมออนไลน์รบกวนสมาธิตอนฉันขอให้คริสโซติวให้ได้วะคะ! แล้วตอนนี้ดูท่ามันจะเลิกสนใจเกมแล้วล่ะ แต่หันมาสนใจอยากจับฉันโยนออกนอกหน้าต่างอย่างจริงจังแทน แงๆ
ก๊อกๆ! “พี่ แม่ให้เอาคุกกี้มาให้”
เบอริล น้องสาวที่กำลังเรียนเกรดแปดในโรงเรียนนานาชาติของคริสโซเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เหมือนทุกครั้งที่เธอถูกแม่ใช้งานนั่นแหละ -w- เบอริลชะงักนิดนึงตอนเห็นฉันกับคิวหันขวับไปมองแล้วสะดุ้ง ก่อนเด็กนั่นจะมองคนนั้นทีคนนี้ที แล้วเดินเข้ามาวางคุกกี้ลงบนสมุดการบ้านของฉัน
“พี่ตัวเล็กอยากกินไรเป็นพิเศษป่าว แม่ฝากถาม” เบอริลหันมาถามฉัน พร้อมกับเคี้ยวหมากฝรั่งดังจั๊บๆ และล้วงสองมือลงไปในกระเป๋าเสื้อแบบมีฮู้ด นอกจากความที่เกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว เบอริลดูเหมือนคุณพ่อชาวแคนาดามากอะ! ตาสีน้ำตาล ผมสีบลอนด์ทองธรรมชาติยาวสลวยแต่ชอบมัดรวบและถ้าออกจากบ้านก็จะสวมหมวกแก๊บทับอีกที แบบว่าน้องห้าวกว่าพี่ชายตัวเองอีก สมแล้วที่คุณพ่อคุณแม่ตั้งชื่อไว้ซะแมนตั้งแต่ยังไม่เกิด! เสียดายความสวยความใสอย่างแรง =_=; อะ... นอกเรื่องสินะ ฮ่าๆ อารมณ์นี้สงสัยคุณน้องจะเข้าไปหาอะไรกินในครัวแล้วโดนคุณแม่ใช้มาแฮะ แม่ของคริสโซเอ็นดูฉันเป็นพิเศษตลอดแหละ ท่านบอกว่าฉันยังเด็ก ไม่ยอมโต (สูง T-T) ซะที ควรกินเยอะๆ
“ตัวเล็กบอกว่าอยากกินยำตีน...ไก่น่ะ เบอริล ^-^”
หยาบคายมาก! ไอ้หมาคิวมันตอบให้ฉันเสร็จสรรพ T^T
“ตลกอะพี่คิว เค้าเรียกยำเล็บมือนาง”
แง...ไปเชื่อมันทำม๊ายยย คิวปิดมันตั้งใจจะบอกว่าอยากบรรจงวางเท้างามๆ ของมันที่ปากหมาๆ ของพี่ต่างหากละคะ TOT
“ยำเล็บมือนางนะ โอเค บาย!”
“...”
“พี่ตัวเล็ก จับเสื้อหนูไว้ทำไมอะ -_-;”
พี่ขอเถอะค่ะ อยากเอาไว้ห่มนอนแทนหนังสือพิมพ์ T^To
ฉันละมือจากชายเสื้อของเบอริลที่เผลอไปดึงไว้อย่างอ้อยอิ่ง เพราะรู้ดีว่าคิวปิดมันต้องรักษามาด ‘รุ่นพี่’ และไม่วิ่งไล่เตะฉันต่อหน้าน้องนุ่ง(แถมเป็นน้องผู้หญิง)แน่! เบอริลยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างงงๆ นิดหนึ่ง ก่อนเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ฉันมองตามด้วยความอาลัยสุดชีวิตประดุจว่านั่นคือภาพสุดท้ายที่จะได้เห็นบนโลกหล้า เพราะแน่นอนว่าทันทีที่ประตูห้องปิดลง...
“ตัวเล็ก! เตรียมตัวตายยย”
ว่าแล้วไง! ฉันกระโดดหนีขึ้นไปบนเตียงทันทีที่คิวปิดใส่เกียร์น้องหมาวิ่งไล่ขวิด(?)ฉันไปทั่วห้อง โฮๆ ทำไมห้องนอนคริสโซมันคับแคบถึงเพียงนี้ วิ่งไปทางไหนก็เจอแต่กำแพง! กำแพง! กำแพง! กรี๊ดดด มันจะจับฉันได้แล้ว
อ๊ะ! จริงสิ ที่นี่ห้องคริสโซ ที่ๆ ปลอดภัยที่สุดคือตรงนั้น...
เร็วกว่าใจ ไวกว่าแสง ฉันรีบไถลตัวกลิ้งไปบนพื้นพรม แล้วอาศัยความตัวเล็กคลานแทร่ดๆ เข้าไปหลบอยู่ใต้เตียงคริสโซที่โคตรจะต่ำ มีแค่ฉันกับแมลงสาบเท่านั้นที่เข้ามาได้ -O-
“ตัวเล็ก! ออกมา เป็นหมารึไง”
ต๊าย! หยาบคาย คิวปิดมันพ่นพุดเดิ้ลออกมาจากปากอีกแล้ว
“ไม่ออก เดี๋ยวนายฆ่าฉัน”
“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่า ออกมา!”
“ไม่เชื่อโว้ย”
“...” กุกกัก...กุกกัก...
“อ๊ายยย อย่าเอาไม้กวาดมาเขี่ยฉันแบบนี้นะ ฉันไม่ใช่ปีเตอร์ (แมลงสาบ) ที่นายชอบเก็บไปใส่มาม่ากินเป็นอาหารเย็นนะ >_ ‘Boom boom boom (Gotta get that) Boom boom boom...’
“ฮัลโหล เออ ว่าไง”
เทพมาก! คิวมันล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมากดรับสายได้โดยยังไม่ละสายตาจากฉัน และไม่เลิกเอาไม่กวาดพยายามเขี่ยฉันออกจากใต้เตียงอ่ะคิดดู
“กำลังทำความสะอาดอยู่ เออ มีแมลงสาบวิ่งไปหลบอยู่ใต้เตียงว่ะ”
ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าฉันไม่ใช่แมลงสาบยะ กรี๊ด!
“ก็บอกว่าคืนนี้ไม่ไปๆ ขี้เกียจ อยากนอนอยู่บ้าน เออ! เครื่องนั้นกูปิดไว้เป็นชาติแล้ว เปิดเป็นเวลาโว้ย เฮ้ย แค่นี้ก่อนนะ กูขอจัดการ...”
“...”
“ว่าไงนะ!”
ฉันสะดุ้งโหยง ก่อนรีบกลิ้งตัวออกจากใต้เตียงคนละฟากของไอ้หมาบ้านั่น ทันทีที่คิวปล่อยมือจากไม้กวาด หันไปสนใจคุยโทรศัพท์อย่างจริงจัง จังหวะนี้แหละ...ต้องรีบหนี!
แต่จะหนีไปทางไหนวะ ก็ไอ้หมาคิวมันนั่งขวางประตูทางออกอยู่นี่หว่า
ระหว่างที่คิวนั่งตัวแข็ง เงียบฟังปลายสายพูดอะไรสักอย่าง ฉันก็ค่อยๆ คลานไปเก็บข้าวของของตัวเองมากอดไว้ แล้วคืบคลานต่อไปที่หน้าต่างอย่างช้าๆ ราวนินจามืออาชีพ ก่อนค่อยๆ ปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนโครงไม้ได้สำเร็จซะที อิอิ ลาก่อนหมาคิว ฉันกลับไปติวให้ตัวเองที่บ้านยังสุขใจกว่านี้เยอะ (ไม่โดนคริสโซ่ด่าด้วย T^T)
เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเกี่ยวคอเสื้อวะเนี่ย
พอคลำมือเปะปะไปแตะคอเสื้อด้านหลัง ก็เป็นอันต้องร้อง...อู้ว แม่เจ้า
“พูดขนาดนั้นเลยเหรอ...”
แรงขยุ้มคอเสื้อฉันแรงขึ้นตามลำดับเมื่อคนข้างหลังพูดเสียงลอดไรฟันออกมาแบบนั้น ใครพูดอะไรขนาดไหนไม่รู้ แต่ฉันเปล่าพูดซักคำเลยนะ TOT
“ได้! เดี๋ยวกูไป บอกให้ยัยนั่นเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย!”
- ผู้เขียน
