EP 2 วาเลนไทน์ มายเลิฟ 2
1024 คำ
“เฮ้! อย่าเพิ่งตกใจ ฉันมีช็อกโกแลตให้นายน่าคิว”
พอบอกออกไปแบบนั้น พร้อมกับเปิดกระเป๋าเป้ ล้วงกล่องป๊อกกี้ยื่นให้ คิวก็ทำตาวาว หูตั้ง หางกระดิก (?) รับเจ้ากล่องบุบบี้นั่นไปด้วยท่าทางดีใจสุดชีวิต
“อ่ะ ให้คริสโซด้วยนะ”
“โอ๊ะ! ขอบใจ นึกว่าเธอจะลำเอียงซะละ -.-”
คริสโซยิ้มกวนพลางยักคิ้ว แล้วยื่นมือมารับป๊อกกี้รสชอกโกเลตจากฉันไปแกะกิน ส่วนคิวทำตาโต ห่อปาก ก่อนชี้หน้าคาดโทษ แล้วกระโดดข้ามโต๊ะมาวิ่งไล่จับฉัน! กรี๊ด!! อย่านะ ไอ้หมาคิวบ้า! ฉันจะแจ้งความให้ตำรวจจับแกข้อหารังแกเยาวชนที่น่ารักของชาติ
“จับได้แล้ว ยัยตัวเตี้ย”
อ๊าก หยาบคายที่สุด!!
“ฉันชื่อตัวเล็ก!”
“แต่เธอเตี้ยจริงๆ นี่ -O-“
คิวเถียง ทั้งๆ ที่ยังจับผมหางม้าฉันดึงไว้จากทางด้านหลังที่ข้างหน้าต่างห้องเรียน เป็นเหตุให้ผู้หญิงหลายคนที่อยู่ใกล้พากันหัวเราะคิกคัก บ้างก็แอบพูดกันว่า ‘สมน้ำหน้า’
อีกแล้วเหรอ...บางทีคิวปิดกับคริสโซก็ทำให้ฉันอยากหนีออกไปจากโรงเรียนนี้ชะมัด การที่สองคนนี้ตามติดฉัน... ถึงจะมีเหตุผลจากเหตุการณ์เลวร้ายที่เคยผ่านมาด้วยกันทำให้พวกเราสนิทกันง่ายอย่างน่าประหลาด แต่มันก็ทำให้ฉันไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยมาตลอดชีวิตนักเรียนมัธยม...ห้าปีเชียวนะ!
ผู้หญิงที่เข้ามาคุยกับฉันก็มีแต่พวกตีซี้เพื่อใช้ฉันเป็นสะพานทอดหาสองคนนี้เท่านั้น ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆ เลยซักคน มันน่าเศร้าไหมล่ะ
“ปล่อย...”
ฉันบอกเสียงสั่น พร้อมกับซบหน้าลงกับสองมือตัวเอง...
คิวเงียบไปพักใหญ่ ก่อนค่อยละมือจากผม จับต้นแขนฉันให้หันกลับไปหา และพยายามดึงมือฉันออกจากหน้า ฮือ...ไอ้หมาบ้า มาทำดีตอนนี้มันสายไปแล้วย่ะ
“เฮ้ย ตัวเล็ก...เจ็บเหรอ ฉันไม่ได้ออกแรงดึงเลยนะ”
“...”
“ขอโทษ...”
ฉันค่อยๆ ลดมือลง เหลือบตามองคิว แล้วใช้นิ้วชี้ดึงขอบตาล่างลงทั้งสองข้าง
“แบร่~! โง่นี่ ฮ่าๆ”
คิวอ้าปากค้าง ก่อนกัดฟันกรอด แล้วทำหน้าทำตาเหมือนอยากจับฉันโยนออกนอกวงโคจรของโลก TOT ทำเอาฉันมุดออกมาจากแขนมันมาแทบไม่ทัน แล้วมหกรรมการวิ่งไล่จับก็เกิดขึ้นอีกครั้ง! กรี๊ดๆๆ ใครสั่งใครสอนให้นายเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้ฮะ? คริสโซ! ปกตินายจะรำคาญแล้วลุกมาช่วยฉันไม่ใช่รึไง การ์ตูนเล่มนั้นมีดีอะไรนักหนา เพื่อนไม่รักดี! แงๆๆ
ตุบ! “โอ๊ย...ขอโทษค่ะ T_T” ครางเสียงอ่อย เมื่อวิ่งไปชนใครสักคนที่ดูเหมือนจะเป็นอาจารย์ที่หน้าประตูห้องเรียน แล้วล้มก้นจ้ำเบ้า อยู่ตรงนั้น แต่แค่ชั่วอึดใจ มือใหญ่ก็ยื่นมาอุ้มฉันจนตัวลอย ฉันเบิกตาโต อ้าปากค้าง กว่าจะเรียกสติกลับมาได้ก็เมื่อเท้าฉันสัมผัสพื้นอีกหน
คนตัวสูงมากๆ ตรงหน้า วางมือลงบนเรือนผมฉัน ก่อนโน้มตัวลงมายิ้มหวานบาดใจ และเอ่ยบอกเสียงนุ่มเบา...ที่เขย่าหัวใจฉันไปทั้งดวง
“ไม่เป็นไรนะ ครูผิดเองที่ไม่ทันระวัง”
ว่ากันว่า วันวาเลนไทน์คือวันแห่งโชคชะตา ที่อาจลิขิตให้คนสองคนมาพบกัน และเกิดปรากฎการณ์ที่เรียกว่า ‘ตกหลุมรัก’
หากคำกล่าวนั้นเป็นจริง ไม่แน่ว่าวาเลนไทน์ปีนี้...พรหมลิขิตอาจดลบันดาลให้ฉันได้พบกับ ‘เนื้อคู่’ เข้าจริงๆ แล้วก็ได้นะ?
"สวัสดีครับ ผม...คณิน ภมรกุล จะมาเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ และครูประจำชั้นคนใหม่แทนอาจารย์มินตราที่ลาคลอดไปเมื่อวาน เรียกสั้นๆ ว่าอาจารย์เคก็ได้ ฝากตัวด้วยครับ”
อ๊ายย หล่อละลายใจ~
"อาจารย์มีแฟนรึยังค้า"
ฉันหันไปมองยัยจุ๊บแจงสาวเปรี้ยวประจำห้องที่ช่างกล้าหาญชาญชัย ด้วยแววตาที่เลื่อมใสยิ่งนัก สิ้นเสียงจุ๊บแจง ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่านักเรียนหญิงดังระงมทั่วห้อง ทำเอาอาจารย์เคสุดหล่อได้แต่ยกมือลูบท้ายทอยเขินๆ แก้มแดงไปเลย อ๊ายยย น่ารักโคตร >O<
“จารวี เธอโดนหักจิตพิสัยห้าแต้ม”
เงียบ...เงียบกริบ ลืมไปกันซะสนิทว่าอาจารย์ศศิประภาจอมเฮี๊ยบนั่งคุมเชิงอยู่หลังห้องด้วย เหอๆ ยัยจุ๊บแจงซวยบรรลัย
“เอาล่ะครับ มาเริ่มเรียนกันดีกว่า ^-^;;”
อาจารย์เคสุดหล่อเริ่มต้นการสอนวิชาภาษาอังกฤษ วิชาที่ฉันโง่ที่สุดในชีวิต และไม่เคยตั้งใจเรียนเลยสักคาบ แต่ถ้าเป็นวิชาที่แฟนในอนาคตของฉันสอนแบบนี้ ฉันจะตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่เลยค่า!
อ๊ะ อย่าเพิ่งลบตรงนั้นสิสุดหล่อ ฉันยังไม่เข้าใจเลยอ่ะ เฮ้ย อธิบายซ้ำอีกรอบก่อนเซ่! เดี๋ยวๆๆ อย่าข้ามตรงนั้น ถึงคนอื่นเข้าใจแต่ฉันโง่น้าา
กริ๊งงงง!
เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น ช่วยชีวิตฉันจากวิชาที่พยายามตั้งใจเรียนเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี โฮๆๆ แล้วฉันจะหาข้ออ้างอะไรไปคุยกับอาจารย์ที่รักของฉันล่ะเนี่ย ก็มันไม่เข้าใจทั้งหมดเลยนี่นา คาบต่อไปว่างจนถึงเที่ยงเลยด้วย เป็นโอกาสอันดีของฉันแท้ๆ เลย ไม่น้าา
"หึหึ ครึครึครึ"
เสียงหัวเราะกวนประสาทดังขึ้นใกล้ๆ ที่โต๊ะข้างฉันถัดจากคริสโซไป เรียกให้ฉันหันไปมองต้นเสียงด้วยสีหน้าแบบจะกินตับมัน ชิ! บังอาจหัวเราะเยาะฉันเหรอ ไอ้หมาคิวบ้า
"ทำหน้าบ้าบออะไรของเธอตั้งแต่เริ่มเรียนแล้ว เปลี่ยนสีหน้าเป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง -O-"
"ก็คนมันไม่เข้าใจนี่นา จะให้ทำหน้ายังไงเล่า"
"ไม่เข้าใจตรงไหนอะ?"
"ทั้งหมดเลย~"
"หึ...หึหึ ฮ่าๆๆ"
นี่นายเส้นตื้นขนาดเห็นคนเรียนไม่รู้เรื่องก็ตลกเรอะ!
- ผู้เขียน
